Universitätsbibliothek HeidelbergUniversitätsbibliothek Heidelberg
Metadaten

Heidelberger Volksblatt (4) — 1871

DOI Kapitel:
Nr. 17 - Nr. 25 (1. März - 29. März)
DOI Seite / Zitierlink: 
https://doi.org/10.11588/diglit.44617#0080

DWork-Logo
Überblick
loading ...
Faksimile
0.5
1 cm
facsimile
Vollansicht
OCR-Volltext
Die Nagglmaiern.

Soodele. N
Die Friedens- E
feier hätte mer ů
jetzt hinner
uns. Gott

ſei Lob un
Dank! Mein
Mann war
natierlichaah
illuminirt!
Der hott an
de Heiſer
nit genug.
Selwer
muß d'r
Menſch illu-
minirt ſein,
wann'r e all-
gemeini Frei-
debezeigung
ausdricke will,
ſegt'r. Un er
hott g'ſorgt,
daß ma'm die
bengaliſch Be;
leichtung ſchun
uff hunnert x —
Schritt ang'ſehe hott. Lieb Vatterland, kannſcht ruhig
ſein, hott'r g'ſunge, wie'r vowends heemkumme is —
un, 3 la pälzer Bott: So lang ein Tropfen Bier
noch, fließt, u. ſ. w. Korz: er hott g'hatt! — Offe
g'ſchtanue, ich bin froh, daß die Sieges⸗ un Friedens-
ſeſchter jetzt emool ihr End hawe. Mein Arm dhut
mer weh, vun lauter: Fahne raus, -Fahne rein! Alle
Dag was annerſchts. D'r Menſch will aah widder
emool ſein Ruh hawe. — Iwer die Heidlberger Frie-
densfeier an ſich haw ich heit allerhand Bemerkunge zu
mache. Per Exempl: In drei G'ſellſchaftslokale war
e Bankett ausg'ſchriewe, zu dem Jedermann einge-
lade war. Jedermann kann awer ke ſechs Krei-
zer for e Schoppe Bier gusgewe, wie ma's zum Bei-
ſchbiel im Muſeum hott dhun miſſe, wann ma dem
Banket hokt anwohne wolle. Es ſcheint alſo, daß ma
trotz aller volksthimliche Einladung doch de Kaſchte-
geiſcht vun vornerein widder im Aag g'hatt hott. Ja-
wohlche! Jedermann eingelade, awer 's Bier koſcht
ſechs Kreizer. Weſch mer de Belz, awer mach mer'n
nit naſſ' — kann ma do aach ſage. — An Friedens-⸗
feſchtredde hott's natierlich gah nit g'fehlt! Die geiſcht-
reichſcht war uff alle Fäll die Redd, in der ſich d'r
Herr Reedner noocheme allgemeine Brawo zu d'r pa-
triottiſche Eißerung: Ihr Rindviehcher, ihr Eeſl ꝛc.
hott hinreiße loſſe. Wie d'r Beifall uff deß hin awer
noch ſchtärker un ſchtermiſcher worre is, hott'r ſogar die
ganz verehrlich audächtig Zuheererſchaſt „uff die Kerwe
gelade“. — Der Mann ſcheint Talent zu hawe. —
En annerer Herr Reedner hott die Dode hoch leewe
loſſe! Aach nit iwl! — Bei unſer ganze' Friedens-

der nit 's ganz Johr mit
fahrt, ſondern nix redd un dhut, eh'r en feſchte Bodde
unner ſich fiehlt.

blik, als um ihr nei groß
keener vun denne, dee's ganz Johr mit'm
die Wand wolle!
weraal is, norr nit grad nooch d'r Frankforter Schitze-

nooch Berlin kummt.

76

feier, ſo viel mer aach mit Krawall gemacht, is awer
doch die Hauptſach vergeſſe worre. Unſer verehrlich
Feſchtkumitee hott neemlich ganz vergeſſe, an unſer
g'fallene deitſche Krieger zu denke. Un zwar dernder-
wege, wie ich heer, weil ma die allgemein Dodefeier

abwarte will, die in ganz Deitſchland abghalte ſoll

werre. Dodruff hawe awer per Exempl die Manne-
mer bei ihrer Friedensfeier nit gewart, ſondern hawe
en Drauerzug uff de Kerchhof arranſchiert, an dem ſich
die ganz Schtadt betheiligt. Deß hätt ma aah bei uns
dhun kenne. Grad am Friedensfeſcht war's am Blatz,
an die Hauptſach zu denke. Ware dann vielleicht
unſer G'ſangvereine bei der Gelegenheit nit eenig, wie
gewehnlich! Odder hott's ſchunſcht en Hooke g'hatt?
— Eeweſo haw ich ſehr vermißt die Schloßbeleichtung!
Bei jeder Gelegenheit beleicht ma unſer abgebrennt
Schloß, un an unſerm Friedensfeſcht, an dem die Be-
leichtung e werklichi Bedeitung g'hatt — warum,
werr ich nit lang auszulege brauche — dhut wa's nit!
— Deſtoweniger Mangl hawe mer g'hatt an Unfug
bei d'r Illumination in d'r Schtadt. In e paar Gaſſe
ſinn unſer Friedensbeege beſchädigt un mit Schteen-
werf verleechert worre. Ma ſoll. ſchtark die neitral
Schweiz als Atentäter im Verdacht hawe. Bei baſſen-
der Gelegenheit dirfts halt widder emool e Portion
vun denne, wo nix koſchte, abſetze. Sunſchtige Un-
glicker hawe mer keeue an dem Oowend zu beklage.
g'hatt, obſchon's mich heit noch Wunner nimmt, daß
nit e Paar in dem Menſchegedruwl, deß ſich durch die
Hauptſchtrooß gewälzt, dodgedrickt worre ſinn.
So froh ich bin, Leitcher, daß unſer Kriegsfechtdivi-
täte jetzt emool zu End ſinn, ſo froh bin ich, daß mer
unſer Reichstogswahl hinnerm. Buckl hawe. Aach an
dem Dag haw ich kee Mann zum Mittageſſe daheem
g'hatt. Wahlumdrieb hott'r an dem Dag g'macht,
mein Mann — for was fore Barthei weeß ich
eigendlich gar nit' Ich indreſſier mich nit viel iwer
Bollidik. Awer ſo viel haw ich g'heert, daß mer hier

en gewiſſe Kiefer durchgebrocht hawe, der Hoor uff d'r

Zung hawe ſoll. Es ſoll en Reichsdagsverdreter ſein,
d'r Schtaug im Neewl rum-
Es ſoll keener vun denne deitſche
Bollidiker ſein, die ſich mehr um die franzeeſch Rebu-
deitſch Vatterlaud bekimmerez
Kopp durch
Es ſoll en Mann ſein, der aah li-

ſeiner Zeit viel ge-

fechtfaſſon, nooch der bekanntlich

babblt, awer bis heit noch nix gedhan worre is. Korzum,

es ſoll en Mann ſein, der weeß, was'r will, wann'r
Un deß is die Hauptſach. Un
vor alle Dinge ſoll's en guter Deitſcher ſein, —

alſo keener vun denne Bollidikus, die ihren. Meſſias '8
ganz Johr iwer d'r Grenz
fer dirfte mer alſo grad nit ſchlecht g'fahre ſein; er
werd mithelfe Reef anleege, daß unſerm neie deitſche
Reichsfaß nit ſoball d'r Bauch widder blatzt! ö

ſuche. Mit dem Herr Kie-

Druck und Verlag von G. Geiſendörfer.
 
Annotationen