Universitätsbibliothek HeidelbergUniversitätsbibliothek Heidelberg
Metadaten

Heidelberger Volksblatt (4) — 1871

DOI Kapitel:
Nr. 44 - Nr. 51 (3. Juni - 28. Juni)
DOI Seite / Zitierlink: 
https://doi.org/10.11588/diglit.44617#0184

DWork-Logo
Überblick
loading ...
Faksimile
0.5
1 cm
facsimile
Vollansicht
OCR-Volltext
182

D'r Kumbo-
niſcht Weewer
hott bekannt-
lich ſein „let-
ſchte Gedan.
ke“, eh'r
g'ſchtorwe is,
in Muſik ſetze
kenne. So
glicklich bin ich
nit, Leitcher!
Ich drag jetzt
ball zehn Johr
ſo'n „letſchte
Gedanke“ mit
mer rum, mit
dem ich ſchloo-
fe geh — un
kann halt ke
Muſik dazu
finne. Mein
„letſchter Ge-
danke“ is
neemlich der:
Gibt's dann
gar ke Weeg,
gibt's dann — —— ö
gar ke Schteeg, der meim Dechterle in drei Deills
Naame emool en Mann zufiehrt? Wie lang ſoll's

dann noch dauere? Is ſe noch nit alt genug? Was

fehlt meiner Dochter, ihr Herrn Schniffler? Was habt'r
ann'r auszuſetze, ihr Herrn Schwiddie mit de babierene
Hemderkräge? Warum beißt Keener vun eich an, ihr
SerrodPGe aus'm Sankt Gambrinusorden? He?
Geredd! Gebabblt! — Der große Schtaat, den die
Frauenzimmer alleweil dreiwe? Aha! Den kennt heit-
zudag ke Mann mehr uffdreiwe, wann'r nit ſechs Wooche
nooch d'r Hochzeit „une rum um Ulm rum“ mache
wollt? Deß is die alt Ausredd! No, un wann eeni
ke Schtaat dreibt? Wann eeni Johr aus, Johr ein,
im Bettjack hinner de Fenſchter ſitzt — is ſe dann recht?
He? Broß die Mahlzeit! Dann kann ſererſcht recht
Hawer derre for die ganz Gawallerie in Norddeitſchland
un kann immer noch die Lifferung im Kriegsfall for
ganz Sieddeitſchland iwernemme. Jetzt wie ſolle ſe's
dann eigendlich mache, unſer Dechter, wann ſe' unner
die Haub kumme wolle? Mache ſe Schtaat, do fercht'r
eich for de neie Hiet; mache ſe keen, do fercht'r eich
for d'r kattune Schloofhaub, die ſo'e Meedl Nachts uff-
ſetzt. Alſo mache unſer Dechter Schtaat, do ſeid'r ſo
galant un loßt ſe ſitze, mache ſe keen, do falle die Herrn

uffbollirte Kriſchtoffl iwer ſe naus un loſſe ſe ſchtehn.

— Eier Ausredd is nix, faule Eier ſinn's. Boſſe, lau-
ter Boſſe! En Sack voll Geld wellt'r gleih mithawe,
ihr Herrn mit de engliſche Backebärt. Geld wollt'r,
wollt'r, viel Geld! Deß is d'r wahre Jakob, den ma

vor de Schtaat!

wie'n Meßbajatz vor eich zawwle ſoll loſſe. Zoppe wollt'r
— zoppe die Roßhoor aus d'r Schwiggermutter ihrer
Matratz, wann ſe dumm genug is un ſich uff's Schtroh
legt. Haw ich recht? Wie unſer eens, mit ſechs Schtiehl,
mit eem Diſch un d'r große „Zweeſchleefrige“ wolle
die junge Herrn heitzudag nit mehr anfange. Glei
drinn wolle ſe ſitze, in de warme Feddere, glei im
Weißzeig wolle ſe ligge bis an die Schtuwedeck, glei
im Butterhaffe wolle ſe ſchtehn bis iwer die Ohre.
Wer alſo heitzudag ſein Dechterle unners Dach bringe
will, der ſorg vor alle Dinge for lange Vorhenk un-
„korze Wechſl,“ die drei Dag vor d'r Hochzeit einge-
leest werre. Norr noch vor d'r Hochzeit de Geldſack
uff de Diſch g'ſchtellt. Dann ma hott Exempl vun
Beiſchbiel, daß d'r Herr Breitigam noch drei Dag vor'm
Draudag zurickgange is, weil'm d'r Schwiggervatter
nit glei 's ganze Haus im Teſchtament vermacht hott.
— Deß Ding is nit mehr wie zu unſere Zeite, ihr
Weiwer! Die junge Herrn Ehmänner wolle alleweil
mit ihre neigebackene Madamcher ke Lewerworſcht mehr

for'n Batze mitnanner zum Nachteſſe durchſchneide, wie

mir's zu Großvatters Zeite mit unſere Männer ge-
macht hawe, wann mer Oowends mied g'ſchafft vun d'r.
Arweit kumme ſinn. Deß is jetzt e ganz anneri Welt.
D'r junge Herr Gemahl muß jetzt Oowends ſein Ex-
trawerſchtl in d'r Eierpann ligge hawe, un Morgens
am Zehne is es aach ſchun Dag. Zwee Frankforter
Brodwerſcht in d'r Fleeſchbrieh uffgezoge ſchmecke aach
nit iwl zum Friehſchtick! — Awer wie weit, Leitcher,
ſinn mir kumme, nooch d'r alte Moode, un wie weit
kumme alleweil die junge gnädige Herrſchafte nooch d'r
neie Moode? Wo kumme die ſauer zammeg'ſchrappte
Nothkreizerlin hin, die mer unſere Dechter mitgewe
miſſe, wann's ke alte Voglſcheiche gewe ſoll? Nooch
alle vier Wind fliege ſe in e paar Jährlin zum Fen ſch-

ter naus. Alle Johr werd e biſſl davun in die Supp

eingebrocklt, biſſ die Herrlichkeit Feieroowend hott. Ja,
Leitcher — un do ſoll ſich die Fraa Schwiggermutter
nooch d'r alte Moode noch e Ehr draus mache, wann
ſe d'r Herr Schwiggerſohn nooch d'r neie Moode alle
Pingſchtmondag emool Schbazieregehn mitnimmt for
ihr Geld. Deß is noch e großi Gnad vor Gott! —.
Un do ſoll mer nit fuchs deiflswild werre, wann ma
noch eeni vun denne Frankedhaler Borzlanbebbcher da-

heem am Finſchterſchbiggl ſitze hott, die uff gut Wet-
ter wart, biſſ ſe ausfliege kann? Un ke Wort ſoll ma
driwer redde dirfe? Un do heert ma ball vun der un

ball vun der Schteier? Die Jungg'ſelle g'heere
verſchteiert vum dreißigſchte Johr an. Deß geebt Geld
Un jedem leddige Meedl iwer finfe-
zwanzig Johr g'heert e Breismedallie um de Hals
g'henkt, daß ſe in de „Handl“ kummt. D'r erſchte
Schritt mit d'r Braut geht zum Notar. Der ſetzt die

eheliche Liewesparagraphe Punkt vor Punkt uff. D'r
„Hawig“ un d'r „Hättig“ werd do ganz genau feſcht-
g'ſchtellt, daß'n jo ke Schterbfall umſchmeißt. Schtatt
an's Leewe denkt die heilig Welt bei Heirathsg'ſchäfte

glei an de Dod.

Druck und Verlag von G. Geiſendörfer.
 
Annotationen