36
Th. I. Anfänge der Staatenbildung.
απαγιι de ικαστος Λ&ηναίων τον αυτόν κλήρου δικάτην, ονκ ίμοί,
οπο&ιν ι'σται αναλονν ιΐς τι &υσίας δημοτιλιϊς καί ιι τι άλλο των
νών και ην πόλιμος ημάς καταλάβει vgl. Dionys. Hal. III. I.
13) Μοίραν και γίρας ισ&λόν ί'χων , Odyss. XI. 534; selbst ab-
wesend, Iliad. IX. 332; vgl. Friedreich Realien S. 408 und die
spartanischen Könige bei Müller Dor. II, S. 97 fgg.
14) Iliad. XII. 310: τίη δή νώ'ί τιτιμημισ&α μάλιστα ίδρη τι
κρίασίν τι ιδι πλιίοις διπάισοι ; Odyss. XI. 185: τιμίνια νίμιται και
δαΐτας ί'ίσας δαίννται, ας Ιπίοικι δικασπόλον άνδρ άλιγννιιν' πάντις
γάρ καλίονσι — ob zugleich als Lohn richterlicher Thätigkeit?
Nitzsch erkl. Anmerk. III, S. 218 und Nägelsbach homer. Theol.
S. 239. Dass auch aus dieser Einnahmen hervorgingen, macht aller-
dings das athenische Institut der Kolak>eten wahrscheinlich, dessen
ganzer Charakter auf die Königszeit zurückweist; nach Beseitigung
der (λίμιστις aber (Terpstra p. 71) lässt sich Sicheres darüber nicht
nachweisen.
15) Θιράποντις , Nitzsch z. Odyss. I, S. 233, Geppert Urspr. I,
S. 383 fgg., Pfaff Antiqu. hom. p. 32 fgg.; nicht mit δρηστήρσι zu
verwechseln , Pind. Pyth. IV. 287.
16) Iliad. I. 321 : τώ οι ι'σαν κήρυκι και οτρήρω &ιράποντι: ob-
gleich dieselben anderwärts Odyss. XIX. 135 auch δημιοιρχοί heissen ;
vgl. Scherer de praeconibus eorumque apud Graecos maxime ofliciis,
Argent. 1745. 4, Th. Chr. Harles de praeconum apud Graecos of-
ficiis, Jena 1760. 4, W. Mosebach de praeconibus veterum, Frankf.
1767. 8, Kostka de praeconibus apud Homerum, Lyck 1844. 4, Chr.
Ostermann de praeconibus Graecorum , Marb. 1845. 8, und unten
§. 10, not. 3.
17) Iliad. II. 53: βουλή di πρώτον μιγα&υμοιν ΐζι γιροντων, Vgl.
v. 79 ήγήτορις ήδί μίδοντις , wie Odyss. VIII. 11, und mehr bei
9) Επί ρητοϊς γίρασι πατρικαί βασιλιΐαι, Thucyd. I, 13; auch
ώνηταί, Plat. Republ. VIII, ρ. 544 ? vgl. Odyss. XI. 184, Diog.
L. I. 53, Schol. Aristoph. Acharn. 61, und mehr bei Müller Dor.
II, S. 105, Nitzsch z. Odyss. 1, S. 28, und Schömann Ant. jur.
publ. p. 65, die nur nicht auch die δωτίνας und (λίμιστας Iliad. IX.
155 fgg. dahin ziehen sollten, insofern dort wie Odyss. IV. 174
offenbar von Periökenstädten die Rede ist, die der König gleichsam
als Beutestück besizt; s. m. Antiqu. Lacc. p.27. Ausserordentliche
Steuern heissen δώρα, Iliad. XVII. 225, und werden wohl auch
durch Umlagen aufgebracht, Odyss. XIII. 14.
10) Aristot. Politic. III. 9. 7 : τίταρτον δί ιίδος μοναρχίας βασι-
λικής αί κατα τους ηροιϊκους χρόνους ίκούσιαί τι και πάτριοι γιγνόμιναι
κατα νομον . . . κδριοι δ ήσαν τής τι κατά πόλιμον ηγιμονίας καί τών
&υσιών} οσαι μη ϊιρατικαι (s. oben §. 5, not. 13), και προς τοιιτοις τας
δίκας ικρινον' τοΰτο δ ίποίονν οι μίν ουκ ομνυοντις, οι dl ομνυοντις,
ορκος d’ ήν τον σκήπτρου ϊπανάτασις: vgl. Stob. Serm. XLV11I. 61,
ρ. 313 und Gleiches aus altscandinavischem Königsrechte bei Dahl-
mann Gesch. v. Dänemark S. 169.
11) Τιμίνη, Iliad. VI. 194, XII. 313, Odyss. VI. 293, XVII. 297,
vgl. Eustath. p. 1564: ιστι dl τίμινος ιδιαίτατος τοπος πιριωρισμίνος
και όντως αποτιτμημίνος τών ιχχυς’ τίμινος χάρ ίπί ναοΰ οί μι(Ε Ομη-
ρον οϊδασιν ο dl ποιητης οιδί ίιρον απλώς τοπον λίγιι τό τίμινος, αλλα
τον κατ αποτομην οντα τίνος.
12) Wie der Königszehnte des Pisistratus bei Diog. L. I. 53:
_ t>. "- κ n - - - 1 ' <> '- 0VK ίμυί (ί/,χ
Th. I. Anfänge der Staatenbildung.
απαγιι de ικαστος Λ&ηναίων τον αυτόν κλήρου δικάτην, ονκ ίμοί,
οπο&ιν ι'σται αναλονν ιΐς τι &υσίας δημοτιλιϊς καί ιι τι άλλο των
νών και ην πόλιμος ημάς καταλάβει vgl. Dionys. Hal. III. I.
13) Μοίραν και γίρας ισ&λόν ί'χων , Odyss. XI. 534; selbst ab-
wesend, Iliad. IX. 332; vgl. Friedreich Realien S. 408 und die
spartanischen Könige bei Müller Dor. II, S. 97 fgg.
14) Iliad. XII. 310: τίη δή νώ'ί τιτιμημισ&α μάλιστα ίδρη τι
κρίασίν τι ιδι πλιίοις διπάισοι ; Odyss. XI. 185: τιμίνια νίμιται και
δαΐτας ί'ίσας δαίννται, ας Ιπίοικι δικασπόλον άνδρ άλιγννιιν' πάντις
γάρ καλίονσι — ob zugleich als Lohn richterlicher Thätigkeit?
Nitzsch erkl. Anmerk. III, S. 218 und Nägelsbach homer. Theol.
S. 239. Dass auch aus dieser Einnahmen hervorgingen, macht aller-
dings das athenische Institut der Kolak>eten wahrscheinlich, dessen
ganzer Charakter auf die Königszeit zurückweist; nach Beseitigung
der (λίμιστις aber (Terpstra p. 71) lässt sich Sicheres darüber nicht
nachweisen.
15) Θιράποντις , Nitzsch z. Odyss. I, S. 233, Geppert Urspr. I,
S. 383 fgg., Pfaff Antiqu. hom. p. 32 fgg.; nicht mit δρηστήρσι zu
verwechseln , Pind. Pyth. IV. 287.
16) Iliad. I. 321 : τώ οι ι'σαν κήρυκι και οτρήρω &ιράποντι: ob-
gleich dieselben anderwärts Odyss. XIX. 135 auch δημιοιρχοί heissen ;
vgl. Scherer de praeconibus eorumque apud Graecos maxime ofliciis,
Argent. 1745. 4, Th. Chr. Harles de praeconum apud Graecos of-
ficiis, Jena 1760. 4, W. Mosebach de praeconibus veterum, Frankf.
1767. 8, Kostka de praeconibus apud Homerum, Lyck 1844. 4, Chr.
Ostermann de praeconibus Graecorum , Marb. 1845. 8, und unten
§. 10, not. 3.
17) Iliad. II. 53: βουλή di πρώτον μιγα&υμοιν ΐζι γιροντων, Vgl.
v. 79 ήγήτορις ήδί μίδοντις , wie Odyss. VIII. 11, und mehr bei
9) Επί ρητοϊς γίρασι πατρικαί βασιλιΐαι, Thucyd. I, 13; auch
ώνηταί, Plat. Republ. VIII, ρ. 544 ? vgl. Odyss. XI. 184, Diog.
L. I. 53, Schol. Aristoph. Acharn. 61, und mehr bei Müller Dor.
II, S. 105, Nitzsch z. Odyss. 1, S. 28, und Schömann Ant. jur.
publ. p. 65, die nur nicht auch die δωτίνας und (λίμιστας Iliad. IX.
155 fgg. dahin ziehen sollten, insofern dort wie Odyss. IV. 174
offenbar von Periökenstädten die Rede ist, die der König gleichsam
als Beutestück besizt; s. m. Antiqu. Lacc. p.27. Ausserordentliche
Steuern heissen δώρα, Iliad. XVII. 225, und werden wohl auch
durch Umlagen aufgebracht, Odyss. XIII. 14.
10) Aristot. Politic. III. 9. 7 : τίταρτον δί ιίδος μοναρχίας βασι-
λικής αί κατα τους ηροιϊκους χρόνους ίκούσιαί τι και πάτριοι γιγνόμιναι
κατα νομον . . . κδριοι δ ήσαν τής τι κατά πόλιμον ηγιμονίας καί τών
&υσιών} οσαι μη ϊιρατικαι (s. oben §. 5, not. 13), και προς τοιιτοις τας
δίκας ικρινον' τοΰτο δ ίποίονν οι μίν ουκ ομνυοντις, οι dl ομνυοντις,
ορκος d’ ήν τον σκήπτρου ϊπανάτασις: vgl. Stob. Serm. XLV11I. 61,
ρ. 313 und Gleiches aus altscandinavischem Königsrechte bei Dahl-
mann Gesch. v. Dänemark S. 169.
11) Τιμίνη, Iliad. VI. 194, XII. 313, Odyss. VI. 293, XVII. 297,
vgl. Eustath. p. 1564: ιστι dl τίμινος ιδιαίτατος τοπος πιριωρισμίνος
και όντως αποτιτμημίνος τών ιχχυς’ τίμινος χάρ ίπί ναοΰ οί μι(Ε Ομη-
ρον οϊδασιν ο dl ποιητης οιδί ίιρον απλώς τοπον λίγιι τό τίμινος, αλλα
τον κατ αποτομην οντα τίνος.
12) Wie der Königszehnte des Pisistratus bei Diog. L. I. 53:
_ t>. "- κ n - - - 1 ' <> '- 0VK ίμυί (ί/,χ