DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.51477#0255
§. 36. Gehülfen und Diener der Priester.
225
Lucian Alex. c. 19 : καλέβειν έμελλε κατά τάξιν τους δεδωκότας υπό κήρυκι
καί θεολογώ, woraus vielleicht zugleich auf die θεολόγους des C.I. n. 3148.
3199. 3348. 3803 ein Licht fällt.
11) Vgl. im Allg. die Abhh. de praeconibus von Scherer, Argent. 1745,
Ilarless, Jena 1765, Mosebach, Frankfurt 1767, Ostermann, Marburg 1845, Hum-
pert de civitate Homerica, Bonn 1839. 8, p. 28 fgg., Kosta über die κ^ρνκες
des Homer, Lyck. 1844; hierher aber insbes. Athen. XIV. 79: εδρών δε οι
κ^ρηκερ αχρι πολλον βου&υτοΰντες καϊ οκευάζοντες και μιοτΰλλοντες,
έτι δε οίνοχοονντες κ. τ. λ. [In Sparta sind die Aemter der κήρνκες, αυλητα'ι
und μάγειροι erblich, Herod. VI. 60],
12) Οίνοχοοι Athen. X. 24. p. 421E: ωνοχόουν τε παρά τοΐς άρχαίοις
οι ευγενέοτατοι παΐδες κ. τ. λ., wie Euripides es war bei den όρχηΰταϊ des
delischen Apollo zu Athen. Andere Beispiele C. I. n. 1798 und 1849c, selbst
άρχοινοχόος n. 179.3b und οίνοφόλαζ 3663; anders jedoch wohl der χαλι-
δοφόρος η. 1297; vgl. Osann Auctar. lex. p, 167.
13) Θύται oder μάγειροι, freilich eben sowohl auch bei Privatopfern, vgl.
Menander bei Athen. IX. 31: ιεροπρεπής πως έοτ'ιν ημών ή τέχνη, und
mehr bei dems. XIV. 78, auch C. I. n. 1793 b und 1849 c, wo der μάγειρος
förmlich unter das gottesdienstliche Personal gezählt ist. [In Sparta hatten die
Heroen ώ αϊτών, Μάττων, Κεράων Heiligthümer, gestiftet von den μάγειροι
und den bei den Pheiditien die μάζα bereitenden und den Wein mischenden Die-
nern Athen. II, p. 39 D; IV, p. 173 F. Vgl. dazu Schümann Gr. Alterth. I, S. 250].
In Athen das Amt der άλετρίδες angesehen im Dienst der άρχηγετίς d. h.
Artemis oder Demeter, vgl. Schol. Arist. Lysistr. 644: γίνονται δε τινες των
ευγενών άλετρίδες τή &εώ παρ&ένοι, αΐτινες τά εις την &υοίαν πόπανα
άλοΰοι' και έοτ'ιν έντιμον τοΰτο. είοι δε και ιεροί μυλώνες.
14) Ζ. Β. δαειρίτης Poll. I. 35; διάκονος C. I. η. 1793b; είρός das.
η. 1798; έπι&υμίατρος das. η. 2983; έοτίαρχος das, η. 2052; ίερονόμος das.
η. 3595. 97; ΐεροφόρος das. η.1793b, 2384; κ,ατακαΰται Plut. qu. Gr. 21;
κερνοφόρος im Dienst der Μήτηρ &εών Nicand. Alexiph. 217 ; Hesych. s. v.
II. p. 236; κιοτοφόρος und κρατηριακός C. I. n. 2052; Κοΰμω in Athen
Phot. s. v., κοομήτης των &εών διά βίου C. I. η. 395; λειτουργός das. η.
200. 2882; λικνοφόρος das. η. 2052, Callim. Η. Cer. 123, Athen. XI. 56,
Suid. II. 1, ρ. 579, Harpocr. s. v. λικνοφόρος, Bekker Anecd. p. 277. 7 mit Hesych.
II, p. 441: λικνοΰτεφεϊ. Λίκνον οτεφανουμενος &ρηοκεΰει^ λοντρίδες
Hesych. II, ρ. 498; λυχνάπτρια C. I. η. 481; ζυλευς Paus. V. 13. 2, 15.6;
πυρφόρος Xenoph. rep. Lac. XIII. 2, der das heilige Feuer in den Kriegszug
tragende μάντις Vit. Eurip. p. 134 West., C. I. n. 402. 1175. 1586; οπον-
δοφόρος Paus. V. 15. 6, Poll. I. 35; aber auch παίς αιρετός εκ κα&αρευ-
ουοης οικίας υπό χλανίδι και οτροφίω περιέρχεται πυρ επι τονς βω-
μούς έπιτι&είς Poll. VHI. 116, so Euripides als Knabe πυρφόρος des Apollo
Zosterios; τραπεζοφόρος Bekk. Anecdd. p. 307; οτολιοτής Έφημ. αρχ. 414,
νδρανός Hesych. II, ρ. 1444, Phot. s. v. υδροφόρος Essing Indskrifter 1854,
p. 37 u. s. w.
HERMANN, gr. Allerth. Π. Bd. 2.Aufl, 15
225
Lucian Alex. c. 19 : καλέβειν έμελλε κατά τάξιν τους δεδωκότας υπό κήρυκι
καί θεολογώ, woraus vielleicht zugleich auf die θεολόγους des C.I. n. 3148.
3199. 3348. 3803 ein Licht fällt.
11) Vgl. im Allg. die Abhh. de praeconibus von Scherer, Argent. 1745,
Ilarless, Jena 1765, Mosebach, Frankfurt 1767, Ostermann, Marburg 1845, Hum-
pert de civitate Homerica, Bonn 1839. 8, p. 28 fgg., Kosta über die κ^ρνκες
des Homer, Lyck. 1844; hierher aber insbes. Athen. XIV. 79: εδρών δε οι
κ^ρηκερ αχρι πολλον βου&υτοΰντες καϊ οκευάζοντες και μιοτΰλλοντες,
έτι δε οίνοχοονντες κ. τ. λ. [In Sparta sind die Aemter der κήρνκες, αυλητα'ι
und μάγειροι erblich, Herod. VI. 60],
12) Οίνοχοοι Athen. X. 24. p. 421E: ωνοχόουν τε παρά τοΐς άρχαίοις
οι ευγενέοτατοι παΐδες κ. τ. λ., wie Euripides es war bei den όρχηΰταϊ des
delischen Apollo zu Athen. Andere Beispiele C. I. n. 1798 und 1849c, selbst
άρχοινοχόος n. 179.3b und οίνοφόλαζ 3663; anders jedoch wohl der χαλι-
δοφόρος η. 1297; vgl. Osann Auctar. lex. p, 167.
13) Θύται oder μάγειροι, freilich eben sowohl auch bei Privatopfern, vgl.
Menander bei Athen. IX. 31: ιεροπρεπής πως έοτ'ιν ημών ή τέχνη, und
mehr bei dems. XIV. 78, auch C. I. n. 1793 b und 1849 c, wo der μάγειρος
förmlich unter das gottesdienstliche Personal gezählt ist. [In Sparta hatten die
Heroen ώ αϊτών, Μάττων, Κεράων Heiligthümer, gestiftet von den μάγειροι
und den bei den Pheiditien die μάζα bereitenden und den Wein mischenden Die-
nern Athen. II, p. 39 D; IV, p. 173 F. Vgl. dazu Schümann Gr. Alterth. I, S. 250].
In Athen das Amt der άλετρίδες angesehen im Dienst der άρχηγετίς d. h.
Artemis oder Demeter, vgl. Schol. Arist. Lysistr. 644: γίνονται δε τινες των
ευγενών άλετρίδες τή &εώ παρ&ένοι, αΐτινες τά εις την &υοίαν πόπανα
άλοΰοι' και έοτ'ιν έντιμον τοΰτο. είοι δε και ιεροί μυλώνες.
14) Ζ. Β. δαειρίτης Poll. I. 35; διάκονος C. I. η. 1793b; είρός das.
η. 1798; έπι&υμίατρος das. η. 2983; έοτίαρχος das, η. 2052; ίερονόμος das.
η. 3595. 97; ΐεροφόρος das. η.1793b, 2384; κ,ατακαΰται Plut. qu. Gr. 21;
κερνοφόρος im Dienst der Μήτηρ &εών Nicand. Alexiph. 217 ; Hesych. s. v.
II. p. 236; κιοτοφόρος und κρατηριακός C. I. n. 2052; Κοΰμω in Athen
Phot. s. v., κοομήτης των &εών διά βίου C. I. η. 395; λειτουργός das. η.
200. 2882; λικνοφόρος das. η. 2052, Callim. Η. Cer. 123, Athen. XI. 56,
Suid. II. 1, ρ. 579, Harpocr. s. v. λικνοφόρος, Bekker Anecd. p. 277. 7 mit Hesych.
II, p. 441: λικνοΰτεφεϊ. Λίκνον οτεφανουμενος &ρηοκεΰει^ λοντρίδες
Hesych. II, ρ. 498; λυχνάπτρια C. I. η. 481; ζυλευς Paus. V. 13. 2, 15.6;
πυρφόρος Xenoph. rep. Lac. XIII. 2, der das heilige Feuer in den Kriegszug
tragende μάντις Vit. Eurip. p. 134 West., C. I. n. 402. 1175. 1586; οπον-
δοφόρος Paus. V. 15. 6, Poll. I. 35; aber auch παίς αιρετός εκ κα&αρευ-
ουοης οικίας υπό χλανίδι και οτροφίω περιέρχεται πυρ επι τονς βω-
μούς έπιτι&είς Poll. VHI. 116, so Euripides als Knabe πυρφόρος des Apollo
Zosterios; τραπεζοφόρος Bekk. Anecdd. p. 307; οτολιοτής Έφημ. αρχ. 414,
νδρανός Hesych. II, ρ. 1444, Phot. s. v. υδροφόρος Essing Indskrifter 1854,
p. 37 u. s. w.
HERMANN, gr. Allerth. Π. Bd. 2.Aufl, 15