Jugend: Münchner illustrierte Wochenschrift für Kunst und Leben (27.1922, (Nr. 1-24))

„N ober') PI o oth "

Bon E Höhnke

Dat 15 ini noch, aS wenn dat güstern weer, so
dütli steihk mi vor Oogen, aS wi — min Vetter
Hans un ick mit ohl „Nober Plooth" op'e Wogen-
diestel seeten un uns wat verteilen deeden Mi har
de ohl Mann twarsen ni op e Reeken, ober HanS,
dat weer'n „ganfen Verstännigen". EerS güng denn
bat Flogen los — lvi't' in Garn ffunn un wat de
Peer fick uck schicken Wullen un wat de Herr Dokter
uck genog to dohn har. „Jo — jo — so is'k nu in
'e Welt," säh ohl Piooth. „as ick noch Kaiser vun
Rußland weer, do gung't all oeel grokariger her."

„Wannihr weer dat denn, Nober?"

„Och — dat's nu all lang her — du weerst je
wull noch gor ni op'e Welt."

„Worüm büst du't denn nu ni mehr, Nober?"

Do keck he sick scholr?) um un sä ganS liefen: „Jo
— dat will'k ju vertellen. Ick bün behext — jo —
öat bün ick. Wat se iS — min Mudder — se seggt,
se iS min Fru. Over dat iS ni wohr. Se is all'n
beeten wat öllerafti, denn ward de hüö je menni-
mol sin beeten hier" — un dabi tippt he an sin Stirn.

„Na — genog — aS ick noch de Kaiser weer,
leep ick mol jpazieren. Dor keem ick an een Water.
Op de anner Siet stunn een Slott, dor wohn' een
Prinsessin in Se reep mi to, ick schull ehr erlöse»;
ober ick öörf blots mit Peerö röver de Glasbrügg.
Ick gnng denn je los un hol min Peerö — dar har

*) Nober — Nachbar. Wogenöicstel — Wagen-
deichsel. s) jcholu —= jcheu

Rick ard Rost

Kennerblick. „Die Fußspur kenn' ih, da hat der
Mosbauer vom Stackbier zum Feder-
weißen g'wechselt."

Diamanthauisen — un erlös ehr. Un ag ick ehr er-
löst har, dor weer't gockeen Prinsessin. Dor weer't
een Hex un mack mi to Nober Plooth."

Dormit sweeg he still un seet in deepe Gedanken.
Ick keek em mit grote Oogen an un wog meiS keen
Lust to holen, so sterli weer mi' dat.

„P.ookh — Plooth — woneem stickst du?" jistel
dor mit 'umol een öulle Stimm op'e Strat.

Wi verjogen uns all öree lieker dull un Plooth sä
qanö benaut4): „Dat 's min Mudder. Ick alöv, ick
schall wat inhol'n."

As he weg weer, fee ick gang liefen: „Hans, ist
er ein Kaiser gewesen?"

Ober Hans knall mit de Pietsch un see in een
Ton, aö wenn een Dokter vun'n ingebilö'ten Kran-
ken snacken Seiht: „Nein — er ist nicht ganz richtig.
Aber man muß vorsichtig sein und ihn nicht reizen."

Vun dor an har ick Angst vör den ohlen tru-
hartigen Nober Plooth un 'ne grote Hochachtung
vör min Vetter, wie! dat he wuß, wosück") as man
mit ’n Verrückten ümgohn mutt.

Een poor Johr lest Nober Plooth noch un let
sick siech behanneln vun sin Fru un hau ehr uck mol
Weller. Denn hebbt je em nön Karkhof bröckt. Sin
kniesige °) Ohlsch liggt nu uck all lang bi em. Se
hebbt een Grajsteen un iS noch gorni lang her, do
iS he ümfull'n.

De hüd weel dat un vör gewiß, dat se sick sühnS
in Dod noch ni verdrägen künnk, de ohl Nober
Plooth un sin Prinsessin, de eegentli een Hex weer.

4) bcnaut — begossen, ängstlich *) wosück — ivie
°) kniesig — geizig.

rfr o ffe n

an G.üfe * ^Paßform » 'Treis rvurcHg^etf

1 922 / JUGEND Nr. 24

Bei etwaigen Bestellungen bittet man auf die Münchner

956 b

.Jugend" Bezug zu nehmen