DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.6808#0291
ι34
ΣΧΟΛΙΑ ΕΙΣ ΟΔΤΣΣΕΙΑΝ.
ΡΑΨΩΙΔΙΑ Τ.
SCHOLIA AD ODYSSEAM.
LIBER XIX.
ϊ Π Ο Θ Ε Σ I Σ.
Σι
'υν Τηλεμάχω εκ^εσιν ποιείται των οπλών ' Οδυσ-
σεύς, και προς ΐΐηνελόπην φησι ψευδώς εκ Κρήτης
είναι. Γίνεται δε αυτού δι ούλης αναγνωρισμος προς
Έύρυκλειαν νίπτουααν αυτού τους πόδας" και κατά πα-
ρέκβασιν ο ποιητής διηγείται ως έν ίίαρνασω υπο συος
έκπλήγη κυνηγών. Q.
V. 2. Συν "Ά^ήνη. ] Ήτοι παρούση σιωπωμένως, η
πρόνοια, της %εου , ως επί του δ ούριου ίππου τον Έπηός
έποίησε συν Ά$ήνη. Q.
"V. 22. Έ7π<ρροσόν«.£ «,νελοίο. ] 'Avrz τον φρόνιμες
γενηση. Q.
V. 25. Προβλωσκέμεν. ] ϊΐροερχεσΐσαι. Q.
V. 27. Αεϊνος οΤ ] Ό ζεΐνος οδε φώς μοι ποιήσει. Β.
"Αεργον άνέζομαι. ] 'Αττική η συνταξις, άστε ανέ-
χομαι σε, αιτιατική αντί γενικής. Β. Q.
V. 28. Χοίνικος. ] Άντι του δαπάνης τροφής- απα£
ενταύθα η φωνη' και ου δια τούτο χωριστεον της Ίλίά-
δος την Όδύσσειαν , κάκε7 γ'άξ είαι τούδε ευτελέστερα
ονόματα, ολμον δ' ως εσσενε βαλων" ά/λ(β' αστραγάλοισι
χολώδεις" πτύοντ. Q.
Υ. 33. Πάροικε δε Παλλάς Ά^ήνη. ] Δ>?λον ουν
οτι και εν άρχη παρην. Q.
V. 34· Αύχνον. J Άπο του λυεΐύ> το νυχος, λέγει
δε την δάδα κυρίως" του δε παρ ημϊν καλουμ,ένου λύ-
χνου τους ήρωας χρωμενους ο ποιητής ουκ εισάγει, και
Hesiodus. ούτε Ησίοδος μέμ,νηται. Q.
Αείπει το ως" ως χρυσεον λυχνον έχουσα, ο εστί άμαυ-
ρον φως έποίει ως άπο έκλάμ,ψεως χρυσού. Αουλοπρεπες
και λίαν εύτελες το της διανοίας· πολλω γάξ ην άμεινον
έπιδημησάσης της δαίμονος αύτόμ,ατον έπιλάμψαι πο-
λυτελές φώς" ούτως ούν ο λόγος έχέτω" η δ^ Ά^τηνά
φάος έποιει, ως χρυσεον λυχνον έχουσα: και γάξ ουκ
έχρην δαψιλες έπιλάμψαΐ το φως προς το μη γνωσ^τη-
ναι κατα την αύλην την μετακομ^δην των οπλών εΐωϊσε
δε ο ποιητής μΜ άποδοκιμάζειν των ονομάτων τα εύτε-
λή, ως το μυϊαν κυάμους τε και ερεβίν^ους. Β. Q.
Aristarchus. V. 37· Μεσόδμαι. ] cO Αρίστάρχος μεσόστηλοι
( Β. τα μεσόστυλα') ενιοί δε τα ρ^ετα^ύ των δοκών δια-
στήματα. Β. Q.
V. 4^· Αυτή τοι δίκη έστι ΐσεών. ] Ούτος Ό τρόπος τών
%εών το καταφωτίζειν τους τόπους έν οΐς τυγχάνουσιν. Q.
V. φ. 'Αμφις έκαστα. ] Άντι τον χωρίς ο εστι
κατά τάζιν. Β. Q.
V. 55. Τή πάρα μ.εν κλισίην. ] Ταύτη τον κλίσμον
εν τω κατ αφωτιΖ,ο μένω τόπω έτηκαν η πλησίον του
πυρός. Β. Q.
V. 6ι. Αί δ' άπο μίεν σίτον. ] ^Εμφαίνει την άσωτίαν
αυτών το πολύ' ούτως και έν άρχΐ}, σίτον δε δμ,ώαι
παρενήνεον. Q.
V. 67· Αινεύων. ] Αινούμενος, αναστρεφόμενος ? ινα,
πέψης έπε ι μ.ε^υεις. Β.
V. 69. ΕΪσΖα. ] Εΐμι, εϊς, εϊσ^α, ως φης, φησΖα.Β.
V. 72· Αιπόω. ] Κιπόω τ,τοι τη πιμελη λελίπασμ.αι. Q.
V. 86. "Απόλλωνος γε εκητι ] Έπειδν των άρρήνων
κουροτ^όφος ο ^εδς· τους γα,ξ χτεΐναι ΰυνα,μ.ενους και
σωζειν είκός' διο κουρο^άλεια καλείται η Δάφνη, διά.
το κουροτρόφον του Απόλλωνος. Q.
V. 88. Ύηλίκος έστίν. J Ίοιαντο της ηλικίας ως άγ-
νοείν τα γινόμενα. Β.
V. 92· Άναμάζεις. ] Σεαυτον προστρίψεις" πάντα
γάξ ακριβώς ηδείς. Β.
V. 94· '^ί" τ°ν ζεΐνον. J "Ω,στε ου διά φιλοζενίαν
μόνον τώ πτοχω συνεπάρει, αλλά και προσ^τεραπευουσα
αυτόν υπεξ του πυ^έσϊσαι. Q.
V. 97· Δ/φρον.] Ου Spovov αλλά εύτελες υποπόδιον. Β.
V. ιο8. Νεικέοι. ] Αιαβάλοί έπι κακοζενία. Β.
Υ. 109. "€ίστε τευ η βασιληος. ] Το η αντί του
και, ως είναι ωσπεξ και τίνος βασιλέως άμωμου. Q.
V. ιιι. Έκδικίας άνέχησι. ] Αικαίας κρίσεις" το δε
ανεχησι, αυ\ει, άνυψοΊ. Β.
V. ιΐ4· Έ£ εύηργεσίης. ] Ύης ευδαιμονίας, η της
εύαρχίας" παρά το εύ ηγεΊσ^αΐ" καλώς δε οί συν το ρ
γράφοντες εύηργεσίης. Q.
Άρετώσι δε λαοί. J Έν άρετη ώσι, καλώς προύχοντας
του ηγεμόνος" η έν αρετή και εύδαι μονία διάγουσι.
Β. Q.
V. ιι 6. Μηδ" έμον εζερέεινε γένος. ] Αιο έπε\ ου-
δέν κακόν έποίηαας, μη$ έμε λυπεί τά παρα προαιρε-
ΰίν με αιτούσα λέγειν. Β. Q.
V. 122. Αακρυπλωειν. ] ΣυνΖετον το δακρυπλύεί]> $
οίον δάκρυσι πληΖΰνειτ το δε πλώω, πολλάκις το
$ειν σημαίνει. Β. Q.
V. Ι24· Ήτοι μεν έμην άρετήν.] Κα/ την ψυχι-
κην άρετην και την σωμάτων απωλέσαν έζ ού άπηλ-
Όδυσσευς. Q.
ΣΧΟΛΙΑ ΕΙΣ ΟΔΤΣΣΕΙΑΝ.
ΡΑΨΩΙΔΙΑ Τ.
SCHOLIA AD ODYSSEAM.
LIBER XIX.
ϊ Π Ο Θ Ε Σ I Σ.
Σι
'υν Τηλεμάχω εκ^εσιν ποιείται των οπλών ' Οδυσ-
σεύς, και προς ΐΐηνελόπην φησι ψευδώς εκ Κρήτης
είναι. Γίνεται δε αυτού δι ούλης αναγνωρισμος προς
Έύρυκλειαν νίπτουααν αυτού τους πόδας" και κατά πα-
ρέκβασιν ο ποιητής διηγείται ως έν ίίαρνασω υπο συος
έκπλήγη κυνηγών. Q.
V. 2. Συν "Ά^ήνη. ] Ήτοι παρούση σιωπωμένως, η
πρόνοια, της %εου , ως επί του δ ούριου ίππου τον Έπηός
έποίησε συν Ά$ήνη. Q.
"V. 22. Έ7π<ρροσόν«.£ «,νελοίο. ] 'Avrz τον φρόνιμες
γενηση. Q.
V. 25. Προβλωσκέμεν. ] ϊΐροερχεσΐσαι. Q.
V. 27. Αεϊνος οΤ ] Ό ζεΐνος οδε φώς μοι ποιήσει. Β.
"Αεργον άνέζομαι. ] 'Αττική η συνταξις, άστε ανέ-
χομαι σε, αιτιατική αντί γενικής. Β. Q.
V. 28. Χοίνικος. ] Άντι του δαπάνης τροφής- απα£
ενταύθα η φωνη' και ου δια τούτο χωριστεον της Ίλίά-
δος την Όδύσσειαν , κάκε7 γ'άξ είαι τούδε ευτελέστερα
ονόματα, ολμον δ' ως εσσενε βαλων" ά/λ(β' αστραγάλοισι
χολώδεις" πτύοντ. Q.
Υ. 33. Πάροικε δε Παλλάς Ά^ήνη. ] Δ>?λον ουν
οτι και εν άρχη παρην. Q.
V. 34· Αύχνον. J Άπο του λυεΐύ> το νυχος, λέγει
δε την δάδα κυρίως" του δε παρ ημϊν καλουμ,ένου λύ-
χνου τους ήρωας χρωμενους ο ποιητής ουκ εισάγει, και
Hesiodus. ούτε Ησίοδος μέμ,νηται. Q.
Αείπει το ως" ως χρυσεον λυχνον έχουσα, ο εστί άμαυ-
ρον φως έποίει ως άπο έκλάμ,ψεως χρυσού. Αουλοπρεπες
και λίαν εύτελες το της διανοίας· πολλω γάξ ην άμεινον
έπιδημησάσης της δαίμονος αύτόμ,ατον έπιλάμψαι πο-
λυτελές φώς" ούτως ούν ο λόγος έχέτω" η δ^ Ά^τηνά
φάος έποιει, ως χρυσεον λυχνον έχουσα: και γάξ ουκ
έχρην δαψιλες έπιλάμψαΐ το φως προς το μη γνωσ^τη-
ναι κατα την αύλην την μετακομ^δην των οπλών εΐωϊσε
δε ο ποιητής μΜ άποδοκιμάζειν των ονομάτων τα εύτε-
λή, ως το μυϊαν κυάμους τε και ερεβίν^ους. Β. Q.
Aristarchus. V. 37· Μεσόδμαι. ] cO Αρίστάρχος μεσόστηλοι
( Β. τα μεσόστυλα') ενιοί δε τα ρ^ετα^ύ των δοκών δια-
στήματα. Β. Q.
V. 4^· Αυτή τοι δίκη έστι ΐσεών. ] Ούτος Ό τρόπος τών
%εών το καταφωτίζειν τους τόπους έν οΐς τυγχάνουσιν. Q.
V. φ. 'Αμφις έκαστα. ] Άντι τον χωρίς ο εστι
κατά τάζιν. Β. Q.
V. 55. Τή πάρα μ.εν κλισίην. ] Ταύτη τον κλίσμον
εν τω κατ αφωτιΖ,ο μένω τόπω έτηκαν η πλησίον του
πυρός. Β. Q.
V. 6ι. Αί δ' άπο μίεν σίτον. ] ^Εμφαίνει την άσωτίαν
αυτών το πολύ' ούτως και έν άρχΐ}, σίτον δε δμ,ώαι
παρενήνεον. Q.
V. 67· Αινεύων. ] Αινούμενος, αναστρεφόμενος ? ινα,
πέψης έπε ι μ.ε^υεις. Β.
V. 69. ΕΪσΖα. ] Εΐμι, εϊς, εϊσ^α, ως φης, φησΖα.Β.
V. 72· Αιπόω. ] Κιπόω τ,τοι τη πιμελη λελίπασμ.αι. Q.
V. 86. "Απόλλωνος γε εκητι ] Έπειδν των άρρήνων
κουροτ^όφος ο ^εδς· τους γα,ξ χτεΐναι ΰυνα,μ.ενους και
σωζειν είκός' διο κουρο^άλεια καλείται η Δάφνη, διά.
το κουροτρόφον του Απόλλωνος. Q.
V. 88. Ύηλίκος έστίν. J Ίοιαντο της ηλικίας ως άγ-
νοείν τα γινόμενα. Β.
V. 92· Άναμάζεις. ] Σεαυτον προστρίψεις" πάντα
γάξ ακριβώς ηδείς. Β.
V. 94· '^ί" τ°ν ζεΐνον. J "Ω,στε ου διά φιλοζενίαν
μόνον τώ πτοχω συνεπάρει, αλλά και προσ^τεραπευουσα
αυτόν υπεξ του πυ^έσϊσαι. Q.
V. 97· Δ/φρον.] Ου Spovov αλλά εύτελες υποπόδιον. Β.
V. ιο8. Νεικέοι. ] Αιαβάλοί έπι κακοζενία. Β.
Υ. 109. "€ίστε τευ η βασιληος. ] Το η αντί του
και, ως είναι ωσπεξ και τίνος βασιλέως άμωμου. Q.
V. ιιι. Έκδικίας άνέχησι. ] Αικαίας κρίσεις" το δε
ανεχησι, αυ\ει, άνυψοΊ. Β.
V. ιΐ4· Έ£ εύηργεσίης. ] Ύης ευδαιμονίας, η της
εύαρχίας" παρά το εύ ηγεΊσ^αΐ" καλώς δε οί συν το ρ
γράφοντες εύηργεσίης. Q.
Άρετώσι δε λαοί. J Έν άρετη ώσι, καλώς προύχοντας
του ηγεμόνος" η έν αρετή και εύδαι μονία διάγουσι.
Β. Q.
V. ιι 6. Μηδ" έμον εζερέεινε γένος. ] Αιο έπε\ ου-
δέν κακόν έποίηαας, μη$ έμε λυπεί τά παρα προαιρε-
ΰίν με αιτούσα λέγειν. Β. Q.
V. 122. Αακρυπλωειν. ] ΣυνΖετον το δακρυπλύεί]> $
οίον δάκρυσι πληΖΰνειτ το δε πλώω, πολλάκις το
$ειν σημαίνει. Β. Q.
V. Ι24· Ήτοι μεν έμην άρετήν.] Κα/ την ψυχι-
κην άρετην και την σωμάτων απωλέσαν έζ ού άπηλ-
Όδυσσευς. Q.