Meggendorfer-Blätter (125.1921 (Nr. 1580-1592))

fjeimkekr

„grüali <Ii 8ua!" schrei! ltolr äer vater
lu äer echten ?reuäe eon.

Ällräig lchaüt er: „Zalve pater"

>ier vom kochgelakrlen Zo>,n.

Mag'r betremäen erlt äen Mten,
vali äer 8obn lo ernst unä klug.
In äer sterrenr tielsten ?alten
Ist er äumm unä jung genug.

Sm Bädle

„§>a no, wenn de witt, mi goats freilich
nex a. I hau der bloß en gute Rat gebe welle,"
ond der Rotsdener isch weiterg'loffe.

En gute Nat soll mer aber wäger et ver-
achte, als ob er Dreck wär. Des schtoht scho
irgendwo c» der Bibel. Aber dui Chrischtene
hots verzirnt, was der Notsdener g'sagt g'habt
hot. 's hot mit der Chrischtene ond mit ehm
so sei b'sondere Bewandtnis g'hät. Vor e
Iahrener zwanzig, wie dui Chrischtene no e
jongs Mädle g'wä isch hot er e bißele schar-
muziert mit ehre, ond des vergißt a Fraue-
zemmer nie ette. Ietzt isch er scho lang verheiert
ond Witwer g'wä. Aber nach ihres Mann's
Dod hot dui Chrischtene oft so kalkulicrt: „E
heurig's Läsle isch koi's meh von ons. Wenn
b'schtandene Leit enander nemmet, so sächt mer,
da isch no der mecscht Sege druf. Kommod
wär's oineweg, e Mannsbild om de Weg z'habe.

Seine Aeckerle ond meine Wiese send päp bei-
nander; da ging's en ei'm, ond die könnt er
b'sorge. Denn in mei Backstub, da dirft er mir
et rei. D' Kendcr könntet en Vatter arg gut
brauche — b'sonders der Karle sollt männig-
mol §>ieb habe, ond des dut e Mudder et gern."

So hot dui Chrischtene denkt. Aber d'

Zeit isch romgange, ond er hot no älleweil
koi A'schtalt g'macht, om sui a' z'halte. „Ka
sei," hot dui Chrischtene denkt: „Wenn i e
Weile furt gao. So ebbes soll gut sei für d'

Mannsleut: hernach merkt er, daß er mi mag."

Ond so isch mei Chrischtene e Dägener zehne
druf, grad nach 's Lerr Barohs, richtig in 's Minzemaiers
Schäsle mit sei'm Iakob en's Bädle g'fahre, in's selbigte,
wo 's Baroh's na send, ond isch em Badhotel abg'schtiege.
Lotz heide nei! isch dui stolz daherg'fahre kommel Ond
wie der Iakob „Prrr" g'macht hot ond se ausg'schtiegen
isch ond er ihre des Kefferle nachtragt ond der Lausknecht
vom Bad ehne eittgegckommt — gradno so kcniglich isch ehre
des vorkomme, ond no hot der Liausknecht g'frogt:

„Was wllnschet Sie?"

So großmächtig sllrnehm isch dui Chrischtene in ehrem
ganze Lebe no nie empfange worre.

„Do bleibe. E Stub' möcht i hao mit eme Bett. I hao
telephoniert heit Morge, daß i komm," sächt dui Chrischtene,
ond 's hot se grad no so g'lupft vor Stolz. „Send 's Lerr
Baroh's scho do?"

„De well?" fragt der Lausknecht. „Mir hänt drei Lerr
Baroh's ond en Grafe. I butz ehm als d' Schuh. D' Frau
Gräfe hot mer scho e Mark gebe."

„I geb ehne au cine," hot dui Lhrischtene en ehrcm
nuie Stolz g'sagt.

„I zeig ehne jetzet Ihr Sttib. Abcr Sie müsset dapfer
mache: mer läutet bereits z' Middag."

Ond richtig: Bilim - bilim hot's g'litte: 's Zeiche zom Esse.

Dui Cbrischtene hot et lang braucht: ihr Sunntichhäs
hot se ch' scho ag'hät: uf d' Reis ziegt mir aso sei bescbt's
a — ond isch nontcrgange en de Speissaal. Dort send scho
viel Leut beinander gwä ond emmer no meh send reig'loffe
komme: fascht hätt sich dui Chrischtene z'scheniere a'fangc
onter so viele fremde Leut. Wo mer se naseht? hot se denkt.
Am End gar nebe 's Lerr Baroh's? Ond was dät se do
schwätze mit solchene Lerrschaste? Do derf mer sich nex von
Obildong merke laon, hot se denkt.

Xeine singst! lllcnn äem Zcholaren
krst äie sieimat wiecker jchmeckt,

Lsßt er weljche krocken tahren
llnck jpricht veulsch — unck llislektl

kffl!-

Aber do isch au scho a Fräule komme ond hot ehre en
Plah ag'wiese nebe no zwoi andere Fraue.

Elend fei isch Ehne des Effe gwä: e Bulliosupv hot's
gä mit ällerhand Zeugs dren, nachher gfillte Flädle mit Spinat,
bratene Ente mit Salat, ond hernach no e siße Speis. Dui
wär arg guat gwä, wenn se nor et so mordsmäßig kalt
gwese wär, so daß es dui Chrischtene ganz g'schaudert hot.

D' Chrischtene hot sich's schmecke laon, ond derweil se
g'mampft hot, send ehre Auge em Saal romgange. Lauter
Leut, die's et kennt hot, ond 's isch ehre fascht e bißele ahnd
worre, so weit weg von derheimde ond vo älle ihre eigene
Leut. Do isch d' Chrischtene ufgfahre: uf ihrer linke Seit
hot jetzet dui Nachbare ag'fange: „Mit Verlaub — werden's
auch boden do und Schwefelwosser trink'n?" hot se g'fragt,
ond: „San's denn nit auch zur Kur herkimm'n?"

D' Chrischtene hot nor so guckt: gar so kurios hot dui
daherg'schwätzt. Vo ällem hot se blos des ei Wort „Kur"
verschtande ond „bade".

„Zur Kur ben i jo do," hok se g'sait. „Aber bade?
I haon's blos zwoi mol en mci'm Lebe daon, ond do han
eigetlich net i badet, sondern mer hot mi badet: des oi mol,
wie-n-i gebore worde ben ond des anner mol em Spital, wo
i krank g'lege ben. Aber des isch scho arg lang her," hot se
zor Berohigong g'sagt: „ond mir fehlt nex, gar nex. Aber
i könnt's jo oinewcg emol probiere, des bade, wenn's et arg
oan'g'nehm isch."

„B'hüten's, dös is, wic wenn's in a sammtn's G'wandl eini-
schliefn," hot jctzt dui rächts g'sagt, ond dui links hot no amol
g'sagt: „Aber trink'n müßn's halt auch — trink'n, wissen'sl"

Do hot dui Chrischtene g'moint: „La no, wenn's halt
sei muß ... z' Laus trink i nie koi Wasser et, blos Mooscht
fir de Dorscht."

I0Z