DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.15385#0014
„Warnong vor dsre Legbixl'
Sarg von sei'm Vadder, wie er vierzeh Iahr alt war. Ganz
leis, ganz schichtern schdreckt se's Äändle aus ond schd'reicht
mit oi'm Fengerle iber sein Ärmel. Fascht bang isch ihre
vor ehm: vorig seine Kiß ond jetzt seine Dräne.
Do ermannt er sich ond schaut se aa, sei Mimile, sei
kloine Kameräden aus der Kenderzeit, sei Verdraute en
jeder Freid ond en jeder Kimmernus.
„Äosch denn du mi net rufe here, ehb du 'rei bischt?"
frogt er endlich.
„Ia bisch denn du des g'wä? Grad fremd hot des
dau ond so oheimlich, daß i mi grad g'forche hab ond dapfer
g'macht, daß i volleds »uf ond e» de Garte komm. Also
du hosch mi so g'rufe?"
„Io, i—i hab di halta wolle — di warne!" Ond na
verzählt er's ihre. „Aber der Schutz", sächt er: „der Schuß?"
wieder schittelt's ehn, wie er an den Schuß denkt.
„Der Schuß?" Se traut sich emmer no ette, ehm en
d' Auge z'sehe.
„Dees war doch von dribe, Adolf, vom Schießplatz her —
horch, da schießet se scho wieder. Ond du hosch gmoint —"
Ietztet verschdeht se ehn ond sei ganzes veränderts Wese.
„Io, i häb gmoint, Mimile. . ." Er legt ganz leis,
ganz b'hutsam, als wär se e Borzella'figirle, sein Arm om
se. Ond se legt ihr Kepfle an sei Schulder, ond so siyet se
ganz schdill ond kois redt e Wort. Dees isch ihr Verlobong.
„Gottlob ond Dankl Isch's endlich so weit mit eich
beide ond i derf's doch no derlebe!" Der Mudder ihr
Doppelkenn wackelt vor Freid. „Worom händ Ehr's net
e bissele bälder dau?"
Se schiddle beide de Kopf. Aber saga dent se ihr's ette.
Worom ihr no henterher den Schrecke ei'jage, jetzt, wo's
vorbei isch? E große Angscht, die b'halt mer am liebschde
fei schdill fir sich em eigene Lerze. Aber d' Freid, die soll
se mit ehne deile. So saget se ehre nix von der Legbix.
Blos, datz der Adolf noch am selbigde Obed e viert's Mol
nus isch, ufis Gitle — sei Mimile nadierlich mit ehm — ond
daß er die Legbix ganz hehlenge ond ganz vorsichdig wieder
fortdan ond in Sicherheit brocht hot. Eigedlich hätt er se
als d' Verlobongsstiftere b'halte solle zom ebigeA'gedenke —
absr wie er selber so dreffend g'sagt hot: „E Legbix isch
halt e Legbix" — ond drom war's beffer, er hot se fortdau.
Io, — ond scho vierzeh Däg druf isch d' Lochzich gwä.
Ob se glicklich send, die zwoi Leitle? Was fraget Ehr
denn no dernach - Ehr brauchet se blos az'gucke. Ond
der Frau Bräzebder dreifachs Doppelkenn wackelt ver-
gniglich älle Däg — e Zeiche, daß au sie z'friede-n-isch.
Aber den weiße Schlick werd mei Adolf zeitlebeds
b'halte — zeitlebeds. Ka no. . . . Wenn sei Loor amol
ganz weiß isch, hernach sieht mehr ehn nemme. Bis dort
na isch's aber no lang, ond wenn nor er ond sei Mimile
onderdesse glicklich send, geld, des isch doch d' Laubtsach!
UI n» ci
me/n „llewLlin ÜaarenÜsrner".
Keicb8patent 196617. Oolcl. jVteäaiüen: ?ari8,
vereili. Oiiemikern 3I5 ^Lnrlicb un8cli3cllicli u. 8iclier vvirkenci ^län^. de^utacbtel.
Ver8»näpaclcun8s IV1.20.-. Allein. fgbnkgnt: vernisnn Vagner, Lü1n52,L1urnen1kal8lr.S9.
liir 8ekie!csa! !m ^akre!922
38tio'o§l8Llies ?or8Lliunzr: 8oiiri1t8lsl>6r 1uIlU8 kukier, Xanien
(W68li.). ttonorar 25 IVlgrk. — Lrkorcjerlicli: Oenaue Oeburt8ljaten
lülllll!!-
üppai-ats
unä
Illuzionsn.
II. tMglli-IIliM Serliii
b'risäriobstraüa 17.
8
Ia86N8eIuväeIik
öekreiun^ 8okort. ^lter unä
0e8clileclit an^eben. -Vu8li
um80N8t. 8sn sveraanä
0r. nreä. Lauterdsvli L vo.
IVIü ivlren 63
17iorvvaIä8en8tr3Ü6 9.
zcuoxoiävk, vir/tuucu
1 M d L
IVIoggenllorser.klÄttkr hlr. 1619. 5 lan. 1922. ffutlolf IVIosss, Lnnonoon-^xpoclition.
Ijeilin, P.I68I311, Oresden, IMsseldnrk, ji'rkinltfiiil, IlrilleN.8.. Hrimbiirxk, Ilkinnnvei Kbln, I.eipxiß!, IVInxktlebnrx», IVliinntieini, IVltineben. ^Nrnberx». ^tiittsni't, I'iiixk, >Vien, >Vkir8eb:in, lbisel, Ltlrieli.
tZe^teUunZen auk ciie WocIienau88sabe bei allen I ueli- unci Kun8tli3ncilun^en, ^eitun^-Oxpecjitionen u. ?08t3mtern. Viertelj3lir8prei8 03 djummern) in Oeutscbbinci /VUc. 21.—
obne 2u8te!Iun^, postbexu^ unci po8tüberivei8UN8 vom Verl3Z /VIk. 21.90, unter Kreuxbnrili innerlmlb Oeut^clilan . Oe8terreicli8 unci On§3rn8 po^tkrei Peicli8ni3rk 27.50.
I^3cb cienjeni^en pänciein, cieren Vnluta tür peicii8M3rk nicbl ive^entlicb böber ist 3>8 vor ciem Krie^e /Vtk. 35.—. > üeutsciie /Vcire88en in üderseei^cbeu bänciern /Vtk. 40.—.
I^l3cli bänciern mil v e entlicli Iiöberer V3IUI3 iür peicbsmrirk 3>8 vor ciem Krie^e 8cbiveirer-Kr8. 5.— ocier cieren Kur^vvert. ve8onäer8 in 8cliutrpappe verpackte -Vu8-
^abe: ?08tbe2UZ ocier po^tüberweisun^ vom Verls^ /Vtk. 26.40, unter Kreu^banci posllrei vom Verl3.c; innerli3lk Oeut8cb>3nci8, Oe8terreicii8 uncl On§3rii8 /Vtk. 36.—. Kacb
cienjeni^en bänciern, äeren V3lut3 kür KeicIi8M3rk nicbt v/esentiicb köber i8t 3l8 vor ciem Kriexse /Vtk. 40.50. ?cn cieut^cbe -Vcire88en in üderseeiscben Känciern /Vik. 50.—.
b/3cb bänciern mit vve^entlicb böberer V3lut3 kür Keicb8M3rk 3>8 vor ciem Krie^e ^cbvveirier-Pr8. 7.50 ocier cieren Kurswert. k!in2e1ne b/unimer /Vik. 1.75.
10
Sarg von sei'm Vadder, wie er vierzeh Iahr alt war. Ganz
leis, ganz schichtern schdreckt se's Äändle aus ond schd'reicht
mit oi'm Fengerle iber sein Ärmel. Fascht bang isch ihre
vor ehm: vorig seine Kiß ond jetzt seine Dräne.
Do ermannt er sich ond schaut se aa, sei Mimile, sei
kloine Kameräden aus der Kenderzeit, sei Verdraute en
jeder Freid ond en jeder Kimmernus.
„Äosch denn du mi net rufe here, ehb du 'rei bischt?"
frogt er endlich.
„Ia bisch denn du des g'wä? Grad fremd hot des
dau ond so oheimlich, daß i mi grad g'forche hab ond dapfer
g'macht, daß i volleds »uf ond e» de Garte komm. Also
du hosch mi so g'rufe?"
„Io, i—i hab di halta wolle — di warne!" Ond na
verzählt er's ihre. „Aber der Schutz", sächt er: „der Schuß?"
wieder schittelt's ehn, wie er an den Schuß denkt.
„Der Schuß?" Se traut sich emmer no ette, ehm en
d' Auge z'sehe.
„Dees war doch von dribe, Adolf, vom Schießplatz her —
horch, da schießet se scho wieder. Ond du hosch gmoint —"
Ietztet verschdeht se ehn ond sei ganzes veränderts Wese.
„Io, i häb gmoint, Mimile. . ." Er legt ganz leis,
ganz b'hutsam, als wär se e Borzella'figirle, sein Arm om
se. Ond se legt ihr Kepfle an sei Schulder, ond so siyet se
ganz schdill ond kois redt e Wort. Dees isch ihr Verlobong.
„Gottlob ond Dankl Isch's endlich so weit mit eich
beide ond i derf's doch no derlebe!" Der Mudder ihr
Doppelkenn wackelt vor Freid. „Worom händ Ehr's net
e bissele bälder dau?"
Se schiddle beide de Kopf. Aber saga dent se ihr's ette.
Worom ihr no henterher den Schrecke ei'jage, jetzt, wo's
vorbei isch? E große Angscht, die b'halt mer am liebschde
fei schdill fir sich em eigene Lerze. Aber d' Freid, die soll
se mit ehne deile. So saget se ehre nix von der Legbix.
Blos, datz der Adolf noch am selbigde Obed e viert's Mol
nus isch, ufis Gitle — sei Mimile nadierlich mit ehm — ond
daß er die Legbix ganz hehlenge ond ganz vorsichdig wieder
fortdan ond in Sicherheit brocht hot. Eigedlich hätt er se
als d' Verlobongsstiftere b'halte solle zom ebigeA'gedenke —
absr wie er selber so dreffend g'sagt hot: „E Legbix isch
halt e Legbix" — ond drom war's beffer, er hot se fortdau.
Io, — ond scho vierzeh Däg druf isch d' Lochzich gwä.
Ob se glicklich send, die zwoi Leitle? Was fraget Ehr
denn no dernach - Ehr brauchet se blos az'gucke. Ond
der Frau Bräzebder dreifachs Doppelkenn wackelt ver-
gniglich älle Däg — e Zeiche, daß au sie z'friede-n-isch.
Aber den weiße Schlick werd mei Adolf zeitlebeds
b'halte — zeitlebeds. Ka no. . . . Wenn sei Loor amol
ganz weiß isch, hernach sieht mehr ehn nemme. Bis dort
na isch's aber no lang, ond wenn nor er ond sei Mimile
onderdesse glicklich send, geld, des isch doch d' Laubtsach!
UI n» ci
me/n „llewLlin ÜaarenÜsrner".
Keicb8patent 196617. Oolcl. jVteäaiüen: ?ari8,
vereili. Oiiemikern 3I5 ^Lnrlicb un8cli3cllicli u. 8iclier vvirkenci ^län^. de^utacbtel.
Ver8»näpaclcun8s IV1.20.-. Allein. fgbnkgnt: vernisnn Vagner, Lü1n52,L1urnen1kal8lr.S9.
liir 8ekie!csa! !m ^akre!922
38tio'o§l8Llies ?or8Lliunzr: 8oiiri1t8lsl>6r 1uIlU8 kukier, Xanien
(W68li.). ttonorar 25 IVlgrk. — Lrkorcjerlicli: Oenaue Oeburt8ljaten
lülllll!!-
üppai-ats
unä
Illuzionsn.
II. tMglli-IIliM Serliii
b'risäriobstraüa 17.
8
Ia86N8eIuväeIik
öekreiun^ 8okort. ^lter unä
0e8clileclit an^eben. -Vu8li
um80N8t. 8sn sveraanä
0r. nreä. Lauterdsvli L vo.
IVIü ivlren 63
17iorvvaIä8en8tr3Ü6 9.
zcuoxoiävk, vir/tuucu
1 M d L
IVIoggenllorser.klÄttkr hlr. 1619. 5 lan. 1922. ffutlolf IVIosss, Lnnonoon-^xpoclition.
Ijeilin, P.I68I311, Oresden, IMsseldnrk, ji'rkinltfiiil, IlrilleN.8.. Hrimbiirxk, Ilkinnnvei Kbln, I.eipxiß!, IVInxktlebnrx», IVliinntieini, IVltineben. ^Nrnberx». ^tiittsni't, I'iiixk, >Vien, >Vkir8eb:in, lbisel, Ltlrieli.
tZe^teUunZen auk ciie WocIienau88sabe bei allen I ueli- unci Kun8tli3ncilun^en, ^eitun^-Oxpecjitionen u. ?08t3mtern. Viertelj3lir8prei8 03 djummern) in Oeutscbbinci /VUc. 21.—
obne 2u8te!Iun^, postbexu^ unci po8tüberivei8UN8 vom Verl3Z /VIk. 21.90, unter Kreuxbnrili innerlmlb Oeut^clilan . Oe8terreicli8 unci On§3rn8 po^tkrei Peicli8ni3rk 27.50.
I^3cb cienjeni^en pänciein, cieren Vnluta tür peicii8M3rk nicbl ive^entlicb böber ist 3>8 vor ciem Krie^e /Vtk. 35.—. > üeutsciie /Vcire88en in üderseei^cbeu bänciern /Vtk. 40.—.
I^l3cli bänciern mil v e entlicli Iiöberer V3IUI3 iür peicbsmrirk 3>8 vor ciem Krie^e 8cbiveirer-Kr8. 5.— ocier cieren Kur^vvert. ve8onäer8 in 8cliutrpappe verpackte -Vu8-
^abe: ?08tbe2UZ ocier po^tüberweisun^ vom Verls^ /Vtk. 26.40, unter Kreu^banci posllrei vom Verl3.c; innerli3lk Oeut8cb>3nci8, Oe8terreicii8 uncl On§3rii8 /Vtk. 36.—. Kacb
cienjeni^en bänciern, äeren V3lut3 kür KeicIi8M3rk nicbt v/esentiicb köber i8t 3l8 vor ciem Kriexse /Vtk. 40.50. ?cn cieut^cbe -Vcire88en in üderseeiscben Känciern /Vik. 50.—.
b/3cb bänciern mit vve^entlicb böberer V3lut3 kür Keicb8M3rk 3>8 vor ciem Krie^e ^cbvveirier-Pr8. 7.50 ocier cieren Kurswert. k!in2e1ne b/unimer /Vik. 1.75.
10