Das praktische Liserl
(Aus dcr Kinderstube>
— „Es ist recht verdrießlich: am Dackerl muß ich aufpaffen, daß er nichL
davonläuft, und dcm Schwesterl soll ich die Fliegen wegjagen-
So, jetzt kann ich wenigstens in Ruhe mein neues Vuch lesen!
Was so en Gethe wert ischt
Von sellere Sophie von Adelung
I hab's au amol griegt, was mer e „feine Bildong"
hoißt. In die ällerbescht Schul ben i gange, d' nobelschle
Mädelesschul en meiner Juged. Franzesisch häbet mir do
g'lernt, ond Englisch ond Lidderadur ond älles des Zeigs.
„Medmosell, teneh wu droatt!" hot d' Fräule Schäuffele,
die Franzesin, als g'rufe, ond: „Parleh Frangßehl 's
werd jetzt ncx Deitsch bappelt — mer send en der fran-
zesische Schtond!" Ond onser englischer Lehrer, der Äerr
68
Meier, hot g'sagt: „Ai hoop, dät ju hef lörnt
jur lesson uell, mai dihr jong ladihs. End nau
let ös begin" — so hot er nämlich jede Onter-
richtsschdond a'g'sange. Des weiß i no ganz
genau.
G'rechent hot koi's von ons gern. Aber
der Lerr Schmid, onser Nechelehrer, hot als
arg luschdige Schbäßle mache kenne mit ons.
„Wenn der Scheffel Waizemehl zwei Gulde
koschtet ond fenfevierezig Kreizer, ond wenn
mer acht Loth Mehl braucht fir en Wecke," hot
er en der Schtond als frage kenne: „was kosch-
det nachher der Kreizerweck?" Wenn mir na
z'erschte lang nachdenkt hänt ond ons die Kepf
zerbroche — nachher, wenn ons en Lichtle uf-
gange-n-isch, da habet mir ons halber kromm
lache kenne.
Am liebschde hänt mir aber den Brofesser
Abele, onsern Lidderadurlehrer g'hät. So en
feiner Mann isch der gwä, ond hot so scheene
Länd g'hät mit ganz saubere Nägel: mer hot
no schdaune misse. Ganz hehlenge hänt mir
ehm als en Streißle Vergißmeinnicht oder Vei-
gcle onder sein Lut g'legt. En de Schtonde hot
er sich am Meeschde über de Schiller ausbreidet.
„Onser Schiller!" hot er g'sagt: „Onser Schiller
isch en richdiger Wirtteberger gwä, ond mir
kennet mit Necht stolz sei uf ehn. Iberall werdet
mir an eh» g'mahnt, Aelles redet von ehm. Af'm
Schillerblatz schtoht sei Schtadue, — en d' Karls-
schul isch er gange — auf der Solidid rauschet
em Wald heit no älle Blättle sei'n Name...
Io, sogar uf'm Lohe Aschberg isch er g'wese.
Was will mer meh? Io, onscr Schiller! Er isch
au so recht der Dichter fir d' Iugend. D' hclle
Begeischderong entflammt die jugendliche Lerze,
wenn mer d' Glocke lese dut. Was kennt au
schecner sei, als zom Beischbiel die Schdell, wo's
hoißt:
„Erretend folgt er ihren Schburen,
Ond ischt von ihrem Gruß beglickt," ond
so weiter.
Meine Kamerädle älle habet sich fir de
Schiller begeischdert, scho dem Lerrn Brofeffer
z'lieb. Ictzt i war aber emmer scho als e kloi's
Wuzerle e widerschbeuschdig's Kröttle. I hab
ebbes B'sonders welle, ond so hab i fir den
Gethe g'schwärmt. Eimol war i sogar so keck
ond hab en der Schdond zom Lerrn Brofesscr
Abele g'sagt: „Lerr Brofesser" sag i: „I fir
mein Deil schwärm meh fir de Gethe als fir
de Schiller, ond i mecht für mein Lebe gern
emol de Fauscht lese."
Da ben i aber schee akomme.
„Freile Nane, Freile Nane!" hot er ganz
endrischdet g'rufe: „Was send mir jetzt dees fir Sache?
Wisse Sie denn net, daß es sich fir e jong's Frauenzemmer
aus guter Familie net schickt, für den Gethe z' schwärme?
Der Gethe ischt fir die Iogend nex. Legschdens no de Lerr-
mann ond Dorodea kann mer ihre vorlese. Des ibrige
eignet sich durchaus net, am wenigschde der Fauscht."
„Ond i les ehn doch, de Fauscht," hab i zu meine Mit-
schilerenne g'sagt. „Ietzt erscht recht." Aber die habet
g'moint: „Was hoscht hernach dervo? Om fir de G. che
z'schwärme, muß mer nach Weimar gehe. Dort s . ^bt
(Aus dcr Kinderstube>
— „Es ist recht verdrießlich: am Dackerl muß ich aufpaffen, daß er nichL
davonläuft, und dcm Schwesterl soll ich die Fliegen wegjagen-
So, jetzt kann ich wenigstens in Ruhe mein neues Vuch lesen!
Was so en Gethe wert ischt
Von sellere Sophie von Adelung
I hab's au amol griegt, was mer e „feine Bildong"
hoißt. In die ällerbescht Schul ben i gange, d' nobelschle
Mädelesschul en meiner Juged. Franzesisch häbet mir do
g'lernt, ond Englisch ond Lidderadur ond älles des Zeigs.
„Medmosell, teneh wu droatt!" hot d' Fräule Schäuffele,
die Franzesin, als g'rufe, ond: „Parleh Frangßehl 's
werd jetzt ncx Deitsch bappelt — mer send en der fran-
zesische Schtond!" Ond onser englischer Lehrer, der Äerr
68
Meier, hot g'sagt: „Ai hoop, dät ju hef lörnt
jur lesson uell, mai dihr jong ladihs. End nau
let ös begin" — so hot er nämlich jede Onter-
richtsschdond a'g'sange. Des weiß i no ganz
genau.
G'rechent hot koi's von ons gern. Aber
der Lerr Schmid, onser Nechelehrer, hot als
arg luschdige Schbäßle mache kenne mit ons.
„Wenn der Scheffel Waizemehl zwei Gulde
koschtet ond fenfevierezig Kreizer, ond wenn
mer acht Loth Mehl braucht fir en Wecke," hot
er en der Schtond als frage kenne: „was kosch-
det nachher der Kreizerweck?" Wenn mir na
z'erschte lang nachdenkt hänt ond ons die Kepf
zerbroche — nachher, wenn ons en Lichtle uf-
gange-n-isch, da habet mir ons halber kromm
lache kenne.
Am liebschde hänt mir aber den Brofesser
Abele, onsern Lidderadurlehrer g'hät. So en
feiner Mann isch der gwä, ond hot so scheene
Länd g'hät mit ganz saubere Nägel: mer hot
no schdaune misse. Ganz hehlenge hänt mir
ehm als en Streißle Vergißmeinnicht oder Vei-
gcle onder sein Lut g'legt. En de Schtonde hot
er sich am Meeschde über de Schiller ausbreidet.
„Onser Schiller!" hot er g'sagt: „Onser Schiller
isch en richdiger Wirtteberger gwä, ond mir
kennet mit Necht stolz sei uf ehn. Iberall werdet
mir an eh» g'mahnt, Aelles redet von ehm. Af'm
Schillerblatz schtoht sei Schtadue, — en d' Karls-
schul isch er gange — auf der Solidid rauschet
em Wald heit no älle Blättle sei'n Name...
Io, sogar uf'm Lohe Aschberg isch er g'wese.
Was will mer meh? Io, onscr Schiller! Er isch
au so recht der Dichter fir d' Iugend. D' hclle
Begeischderong entflammt die jugendliche Lerze,
wenn mer d' Glocke lese dut. Was kennt au
schecner sei, als zom Beischbiel die Schdell, wo's
hoißt:
„Erretend folgt er ihren Schburen,
Ond ischt von ihrem Gruß beglickt," ond
so weiter.
Meine Kamerädle älle habet sich fir de
Schiller begeischdert, scho dem Lerrn Brofeffer
z'lieb. Ictzt i war aber emmer scho als e kloi's
Wuzerle e widerschbeuschdig's Kröttle. I hab
ebbes B'sonders welle, ond so hab i fir den
Gethe g'schwärmt. Eimol war i sogar so keck
ond hab en der Schdond zom Lerrn Brofesscr
Abele g'sagt: „Lerr Brofesser" sag i: „I fir
mein Deil schwärm meh fir de Gethe als fir
de Schiller, ond i mecht für mein Lebe gern
emol de Fauscht lese."
Da ben i aber schee akomme.
„Freile Nane, Freile Nane!" hot er ganz
endrischdet g'rufe: „Was send mir jetzt dees fir Sache?
Wisse Sie denn net, daß es sich fir e jong's Frauenzemmer
aus guter Familie net schickt, für den Gethe z' schwärme?
Der Gethe ischt fir die Iogend nex. Legschdens no de Lerr-
mann ond Dorodea kann mer ihre vorlese. Des ibrige
eignet sich durchaus net, am wenigschde der Fauscht."
„Ond i les ehn doch, de Fauscht," hab i zu meine Mit-
schilerenne g'sagt. „Ietzt erscht recht." Aber die habet
g'moint: „Was hoscht hernach dervo? Om fir de G. che
z'schwärme, muß mer nach Weimar gehe. Dort s . ^bt