Meggendorfer-Blätter (130.1922 (Nr. 1645-1657))

Experiment — „§>aben Sie jcdes selbständige Denke» ausgeschaltct?"

- .3a!"

— „Ieden eigenen Willcn verbannt?"

- „Ia!"

— „Meine hochverehrten Damcn — voilä — ein Leiratskandidat!

Wie der Notsdener Luile uf d' Zwischeschdatio

loiNMe-N-isch Von scllere Sophie von Adelung

§>aldele, haldele, no net so drängle — dces goat net so
g'schwend! I muß mi z'erschde e bissele b'senne. — So, jetzt
kommt mer's wieder. Io, so war's. Also, jetzt basset uf.

Der heilige St. Bedrus isch vor sei'm ldäusle g'sesse
ond hot g'raucht. S' isch en arg dcirer Griegsdabak g'wä,
aber drom hot er ehm oineweg et g'schmeckt. Wenn er sei
Pfeifle als dren em Schdible hot rauche welle, na hot er
ällemol ganz firchdich z'huschde ag'fange. Der Dabak hot
ehn en der Nas bisse, ond 's ganz Schdible war dick voll mit
wieschdem gelem Rauch. Mer woiß jo, was se jetzt älles
als „Ersatz" beim Dabakinache nehmet: ällerhand Deifels-
zeigs, was net 'neig'hert. Korzom, so e rechte Freid hot
er an sei'm Pfeifle nemme habc kenne, der hcilige St. Vedrus,
ond so isch er e bissele ver-
drosse dag'sesse ond hot
nachdenkt iber die schlechte
Zeite. „'s isch nex maih auf
der Wclt, ond em Limmel
isch's au nemme so wie
friher," hot er vor sich hi-
bruddelt: „Nex als Lompe-
zeigs isch dronte uf der
Erd bei dene Mensche,
ond Wucher ond Schieberci
ond Bedrug ond Mord
ond Dodschlag. Nägsch-
dens geit's koi oizige recht-
schaffene Seel meh, ond
wenn onserei's net oin Aug
zudricke dät ond mit 'm

annere weggucke — nachher
kennt mer jo bald neamersch
meh 'reilasse en de Äiminel.
Se scnd allznmol Sendcr, die
Mensche, ond i muß mi no
wondere, wo onser Lerrgott
die viel Gedold hernemmt,
om's no mit ehne ausz'halte.
!lfoin Laufe z'sammaschmeis-
se mecht mer se männigmol
ond nonter en d' Lell mit...!
S' isch en elendig's G'sendel,
ond mer muß sich en d' Seel
'nci schäme, wcnn mer dra
denkt, daß mer au emol e
Mcnsch war, jo, sell isch
g'wiß..."

So hot der Bedrus brud-
delt, ond derzwische hot er en
Zug dan aus sei'm Pseifle
ond ausg'spuckt. „Dees isch
au so e Lompezeig's, der
Dabak!" hot er g'macht.
„Aber do kommt ebber 'rauf
zu mer. E Ma. Wer dees
no sei ka? Ond was er vo
mir will? En de Äimmel nei,
nadierlich — no so grad mir
nex, dir nex g'schwend en d'
cbig' Seligkeit nei. Aber or-
detlich dut er aussehe, dees
muß mer ehm lassc. Iede-
falls wcllet mer mal here, was er will."

„Grieß Gott au," hot der Ma g'sagt, wic-n-er am §>äusle
akommen-isch. „Nex fir oguat: send jetzt Sie viellcicht der
heilige St. Bedrus?"

„La freilich. Siecht mer mir dcs net scho uf zeh Schritt
glei aa? Ond dort dribe, an der Dir — sehet Sie dort dcn
große Schlissel hange? Des isch der Schlissel zur Lemmels-
pfort. Ond Sie, was brengt jctzt Sie zu mer? Schcniere
Sie sich ctte, — no raus mit."

„I haon denkt, i mecht Sie zerschte gern emol b'suche
ond init Ehne rede, Äerr Bedrus, ehb' daß i 'neigoh en
de Lemmelssaal."

„Oha! dees goaht net no so g'schwend mit oi'm Luppdich,
des.neigoh en deÄemmelssaal/meiLieber. Z'erschtemußiSie
jedefalls e bissele examiniere. Wer send denn Sie eigedlich?"
„I ben doch der Luile von Ehnenge, wisset Se,

der Rotsdener, ond der
hohe Obrigkeit häb' i dient
en Drei ond Redlichkeit,
volle zwanzig Jührle, jo.
Ond em Grieg ben i au
g'wä — gucket Se, do, mei
eifern's Kreiz."

„So, so; also 's eiserne
Kreiz hänt se griegt. Des
g'fallt mir aber jcyt."

„Gelte Se? Des hänt
no lang net älle griegt, die
em Grieg waret."

„No hänt Se sich also
brav ond rechtschaffe g'halte
cm Grieg."

Forlsehung Seltc k

— „Lalt, meine Lerrcn, bei: ,Augen dein'

- da war ein falsches Auge darunter!"

4