Meggendorfer-Blätter (130.1922 (Nr. 1645-1657))

Dcr Spclulatlus-Echorschle

„I hao koi Ruh meh bei Dag o»d Nacht," hot er zoin
Buchhawer g'sagt. „'s Schbekuliere inacht mi ganz dippelig."

„Boppel du! baß no uf, daß d' dei gut's Pöschtle en
onscrer Fabrik net au no verschbekulierscht mit dei'm Nom-
g'rcnn. Der Prokurischt hot scho emol g'fragt nach dir
heut Middag, wo du fort g'wä bisch. Z ben's, der dir den
gute Poschte verschafft hat. Aber wenn d' leichtsennig bischt:
i halt di ette beim Pinzipal."

Aber mei'm Schorschle isch's Schbeluliere scho' en älle
Glieder g'fahre g'wä, ond hehlenge isch er jede Mittag uf
die Banke g'loffe wie net g'scheidt; uf zwoi mindeschtens,
männigmol aber au uf älle sechse. Schier fascht gar hot
ehn der Prinzipal derbei verdwischt, wie-n-er selber emol
uf sei Bank komme-n-isch. Des war en arger Schreck. Aber
grad d' Aufregung von der Sach hot ehm en elendigliche
Schbaß g'macht: 's isch wie e beser Goischt, der cn de
Mensche nei'fahrt, wenn er dem Schbieldeifel vcrfallt. En
der Bibel schtoaht zwar nex vom Schbekuliere mit Fränkle

— es isch halt e neie Erfendong von onserer gottlose Zeit —
aber wenn der Luther heit no lcbe dät — der hätt's sicherlich
en d' Bibel neig'nomme.

Nauf ond nonter — nauf ond nonter isch er, der Kurs,
in dene Däg. Fascht verzwalselt isch er, mei Schorschle,

— net emol 's Effe hot ehm meh schmecke welle, ond oimol,
grad nachdem er wieder en o'im Nachmiddag uf älle dene
sechs Banke g'wese war, heert er em Loimgehe von eme
Ma, daß grad no vor Schluß der Kurs ganz g'schwcnd
'naufg'hopft sei uf 3780. Ietzt so ebbes! Kennt mer do
net grad verruclt werde?

Am nägschde Dag isch er wieder g'falle ond so ronder
ond ronder bis uf 3272. Do isch mei Schorschle fuchsdcifels-
wild worre.

„Nauf muß er. I verzweng's. Bis morge muß er nauf,
er muß, ond wenn er net nufg'schtieg'n ifch, mindeschtens
uf 3700 — na isch's aus. I laß mi net so a'fihre. — Da soll
doch glei e fiedig's Donner ..."

Mei Schorschle hot sonscht nie net g'flucht, aber do sicht
mer, wo des Schbekuliere nafihrt. I glaub', der Weg zur
Lell isch ganz mit Scheile g'pflaschdcret, jo — g'wiß ond
wahrhaftig.

Ietzt, an seim Geburtsdag, wie-n-er uf d' Bank kommt,
hoißts: „3197." Der Zorn, den mei Schorschle griegt hot,
des isch gar et zom sage. Naus, naus, wie net g'scheidt
lauft cr ond schreit no em Nauslaufe: „Lol der Deifel d'
ganz Sauerei mitsamt älle dene Banke!" so laut, daß ehm
der Vankdener nachruft: „Sie o'g'schlachter Lackel Sie!"
ond naus schtolpert er, wie blend, ond grad uf'n jonge Ma
rei, daß die beide et schlecht z'sammestoßet. Da schtoaht dcr
Schorschle ganz verdattert ond guckt ond guckt ond vergißt
en seiner Verwonderong sich z' entscholdige.

„Ia, Albert, bisch dcnn du's?" fragt er. „Bisch denn
du's ond et bloß dei Goischt? Zwoi — nei, drei Iährle
scho hot mer nex maih von dir g'heert — seit daz'mol wo du
hehlenge fort bisch von deine Leit. Wo hosch denn g'schdeckt,
dui ganz lange Zcit?"

„En der Schweiz dren war i, en ere Bäckerei, ond jetzt
ben i g'schwend bei meine Eldere g'wä, aber heit Obed no
fahr i wieder en d' Schweiz z'ruck."

„Ond wie geht dirs denn en dcrSchweiz? Bisch z'sricde?"


^llsiuiKs lussrateuaQllabmö: kiulloll ltlosse, Lllllollssll-Lxpöäitioll.