Meggendorfer-Blätter (135.1923 (Nr. 1710-1722))

Dante Cora

schwarze Schleier eig'wickelt, e fei's Figirle ond emmer no
e schene, vornehme Frau, der mer ehre faifefenfzig Iährle
net ag'sehe hot. Nach ond nach hot se sich eig'lebt bei 's
Dekans — bloß hot mer se z'erschte gar net recht verschtande,
so g'schpassig hot se daherg'schwätzt, — ond d' Frau Dekan
hot emmer no so e bißele en heilige Reschpekt vor ehr b'halte,
denn se isch arg ibelnehmerisch g'wä. Sonscht isch se arg
gutmitig g'wese: b'sonderscht die Kender hänt se älle möge,
ond mer hot oft here kenne, wie se enander verwarnt hänt:
„Adölfle, Dreckspatz du, butz au dei Nas, ehb du zur Dante
'neigoscht" oder: „Adelheidle, derfscht die Dante net om
Bombohle bitte, des schickt sich net." Mer hot dene Kender
schtreng verbotte g'habt, vor der Dante vom Dheader z'rede.
Aber des Eduardle isch emol vor ehre rausblatzt: „Dante,"
sächt er: „Der Vatter hat g'sagt, des Dheader sei e Sinde-
pfuhl." Do druf hot sich die Dante drei Däg lang 's Esse uf
ihr Schtub brenge lasse, ond wie mer des Eduardle zu ehre
'reig'schickt hot, daß er om Verzeiheng bitte soll — (des arm
Tröpfle hot gar et g'wißt, was er eigetlich a'gschtellt hot —)
na hot se g'sagt: „Jch sieh schon, für mich wird halt nix an-
ders übrig bleiben, als ins Kloster zu den lieben frommen
Schwestern zu gehn. Die nehmen mich jederzeit mit Freuden
auf, — ja, Buberl, mit Freuden." Do druf hänt älle Kender
g'heult. Am ärgschte aber send 's Dekans verschrocke. Om's
Limmelswille! wenn dui Ernscht mache dät! Na b'hüt
Gott äll des sindhaft viele schene Geld — die Dante dät's
dem Kloschter vermache, so g'wiß als was. — So hänt ehre
's Dekans fladiert, bis daß mer se wieder romkriegt hot,
ond dene Kender hot mer g'sagt, wer no emol vor der Dante
e Wertle vom Dheader sag, der werd fescht verhaue: die
Dante sei so arg fromm, se kenn et emol rede here dervo.

E Weil lang isch älles gut gange. Die Dante hot ihr
arg diefe Drauer e bißele abg'legt, ond mer hot se bekannt
g'macht im Lonoratiorekreis. Do hot se mächtig imboniert,
hot d' Nähkarlene verzählt.

Ietztet isch so be a be der Sommer komme, ond arg
heiß isch's em Städtle worre. 's Dekans hänt iber die Ferie
en de Schwarzwald gehe welle. Die Dante hot aber net
mit möge. „I bitt Ihnen, lossen's mich aus damit!" hots
g'sagt, ond: „In der Litz'n bleibt man am besten zu Laus,
da kann man sich's bequem machen im Nachtkorsetl und
Anterrock," hot's g'meint. Ond dabei isch se bliebe. Wenn
die Dante mal was g'wollt hot — des habet 's Dekan's
g'wußt — na hätt's ehre koin Engel vom Limmel ausrede
kenne. So hot mer bloß der Lina, dem Mädle, eig'schärft,
se soll fei nach ehre gucke ond ehre älles z' G'falle daon.

Na isch der Abreisdag komme. D' Frau Dekan ischt
schier gar verzwapselt von all dem G'schäft, ond derzu hänt
no älle en se 'neig'redt: „Äosch jetzt au g'wiß meine frische
Kräge net vergesse?" hot der Dekan g'mahnt. „Gelt, Mam-
mele, i derf älle meine sechs Döckle mitnemme?" hot's Adel-
heidle g'macht. Der Emil, der ältescht, isch älle halbe Schtond
komme mit: „Aber des will i dir no g'sagt habe, Mamme:
en Chrischtophsdal schlaf i net mit 'm Ferdinändle en ei'm
Zemmer: i will au emol mei Nuh habe." Des Ferdinändle
aber: „Isch der Wald ganz schwarz em Schwarzwald,
Mammele? Ond, Mammele, gibt's dort Salmanander?
Der Ernschtle im Kenderschile sächt jo, Mammele. Was
send Salmanander, Mammele?"

Des Gertrudele hot zom Glick no nex schwätze kenne, aber
se hot sich am Obed vorher 's Mägele verdorbe ond isch
arg mauderig ond mauzig g'weh. Korzom, dere geplagte
Frau isch scho die ganz Neis im Voraus verdleidt g'wä.
Aber schließlich isch se doch noch fertig worde.

Mer hot sich en die Drotschk'neig'schdopft, Vatter,Mutter
ond fens Kender, en arger Eil, denn 's isch scho ällerhegscht
Zeit g'weh. D' Lina isch scho voraus gange g'wese, die war
heit ganz aus'm Läusle in äll dem G'hetz ond hot en eim'
furt g'heult, so daß mer ehre erlaubt hot, glei vom Bahhof
aus uf de ganze Dag zu ihrer Schweschter z'gehe.

<Fortsetzung Seite 31)

und

Als man wiederkam!

Als man Abschied nahm

29