DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.19914#0112
106 MünäienS'L^-'^^
Äs Nänne un Nlies Lat irstemal
Up unsern Hof sich truffen,
G je, wat wir Lat ein SkanLal,
Lin Prusten un ein Bluffen!
Hei snappt ehr nah Le lütte Snut
Un bellt: „Wau—wau!"§
Sei kratzt eni balb Le Dgen ut
Un schelt: „Niau!"
Dat nächste Werreseihn jeboch
Wir all üm veles beter'i
Zwor kabbelten sei sich jo noch
Un makten uck Gezeter,
Doch wir dat lang nich mihr so slimni.
Hei knurrt: „Gho!"
Sei ging bedächtig um em rüm
Un murrt: „Wieso?"
Dat nächste Mal — Du leiwe TieL!
Da haüd'n sei all's vergeten
Un üachten nich an Krach un Striet,
Uck nich ein lüttes beten.
Sei neckten sich un küßten sich, —
Wat wir 't 'ne Grabb"!
Un freten gan; einträchtiglich
Ut einen Napp.
Un seih ick nu 'ne junge Diern
Mit'n jungen Äirl sich strieben,
Un üaun sei so, as wullten s girn
Sich kratzen gor un bieten".
Dat ward ein Poor mal ganz gewiß,
Gloewt mi dat tau!
Da 's g'raü' so, as mit Nänne uitzNies —
Uliau — wauwau!
M. Müllei-Srählert
Ilie Notlügc jVl
lckeiien unä äaru lottlt vu mir raten!" — ver ttllellor ttatte
ruietzt in grotzer Lrregung gclproäien, uncl äem Leutnant laii
man an, ciatz ttim äer Ittann äu vor iiim ieiä tat. lleberlegenä
lab er vor liäi kin. Ls iiätte ein Ittittei gegebcn, womit er äen
Nllellor LUL leiner SangniL belreien konnte — äcllen llnwen-
äung king aber nickt von ikm ailein ab, wie man lpüter leken
wirä. 5o nakm er lick äenn vor, erlt einmai äipiomLtiläi ru
lein unä äemgemLH ru Liitworten. ller Kllellor entkob ikn je-
äock suck äieler Müke, er erwartete leine llntwort gar niäit,
lonäern lukr leiäenläiLftiiäi lort! W
„ick kabe, wenn iäi mick bci euäi oäer lonlt in äer öelettläislt
leken iLlle, läion lo ein gewiller Läckeln bcmerkt, äas mir niäit
beiiLgt, um äellen LrkILrung bitten ru müllen ick miäi aber
nLckltens gerwungen lükle!"
„llu bilt nervör geworäen, ciaL ill Liles!" belckwiäitigte äer
Leutnant. „Lue niäitr llnüberiegtes! ller llul vciner verekrten
öemLkiin kat äuräi ikre llbwelenkeit niäit im geringlten gc-
littcn! 8ci uns im llegimente lowokl als Luäi anäerweit in
äer keleliläiLlt ltekt er uncrlcküttert äa — unä suäi äer lleine!"
W „llun, mit äieler LrkILrung nimmlt llu mir einen 5tein
vom llerren, aber es loll trohäem mit äem graulamen 5pieie
ikrerleits ru Lnäe lein — lie mutz unbeäingt rurück unä äaru
gib lleinen llat!" W
ller Leutnant lak cine böeile vor lläi kin, äann lagte er> „läi
wili mir äie 5acke überlegen . . . gib noäi ein paar Lage ru!"
I»! „6ut, iäi tu's! llann aber ..." Zj
„5o lei's!" Langlam berukigte llck äer llllellor. unä äer Leutnant
ieknte liäi llcktiick belrieäigt in leinen Lauteuil rurück, letzte äie
llLlleetalle, äie er in äer llanä kielt, an äen lllunä unä leerte llc.
jVj Lin kerblllrilckcr Illorgen in äer rweiten llällte äes
llktober. Linrcln oäer gruppenweile ltrebten rotbelralkte llamen
unä llerren von verläiieäenen llicktungen ker äer kleinen Lelä-
kLpelle aul lreier Llur ru, äie lür äie Lcilnekmer an äieler lehten
llsgä äer 5silon, äer log. llubertusjagä, Lls llenäervousplLh
bcllimmt war. A
ver läion anwelcnäe llommanäeur äer llragoner unä äellen
lläjutant cmplingen äie llnkommenäen unä begrützten lle. ll-ilä
wimmelte äer lllah von llotröcken, unä llunkt rekn llkr waren
Llle äa, äie man erwartcn konnte, nur äer llelerveober, llerr
lOilitz von 5pringe, ging noäi ab. llul eine llrage äer Obcrllen
unä Illallers im llelä cntgegnete Leutnant von llake lackenä,
5pringe müllc jeäen Illoment aultauäien, äer llleg kicrker lei lür
ikn eben ein llaulcn mit leinem neuen lllcräe gewelen, clss
lllerä lei entlckieäen weniger geritten ais 5pringe angenommen
ru kaben läieine, äie linke bamalcke rum llcilpiel lei nock gar
niäit gearbeitet. 5owie äer vberlt äen Namen von 5pringe er-
wLknt katte, ging ein lrökiiäics 5äimunreln äurck äie 6elett-
lckalt. unä belonäers in äer vamengruppe woilte äas 6ckicker
kein Lnäe nckmen; es verllummte erll, als äer eäiaullierte
llllellor aul äem llisne erläiien unä mit einem llunäkompliment
grützte, äas nur ein lekr liüäitiges lein konnte, äa ikm lein
Lulgeregtes lllercl lolort wieäer ru tun gsb. A
„lla Lllo, ios äenn!" belLkl äer vberll unä IllLller, „äie llagä
beginnt, llikäre an äie Lete!" A>
5iäi rwLNglos über äas Lcrrsin verteilenä, lolgte äas llelä. —
Ls gekörte clie ganre 6ewLnätkcit eincs lo geäiegenen 5ports-
MLNNs äaru, wie es äer llllellor war, um liäi äauernä im 5sttel
ru bekaupten. vL gab es äenn keine Lcit, um lläi ru leken,
leine gLnre llulmerklLmkeit wsr aul äss läiwierige Licr gerick-
tet, er blickte niäit reäits nock links unä kinter llck läion gar
niäit. In loläiem llLlle war es äenn auäi kein läunäer, wenn
er es niäit bemerkte, äatz ikm eine lleiterin in sll äcn kLpri-
riälen 5äilLngenlir>ien leines eigentümlicken llurlcs mit einer
l^ortletzung 5eite 1071
Äs Nänne un Nlies Lat irstemal
Up unsern Hof sich truffen,
G je, wat wir Lat ein SkanLal,
Lin Prusten un ein Bluffen!
Hei snappt ehr nah Le lütte Snut
Un bellt: „Wau—wau!"§
Sei kratzt eni balb Le Dgen ut
Un schelt: „Niau!"
Dat nächste Werreseihn jeboch
Wir all üm veles beter'i
Zwor kabbelten sei sich jo noch
Un makten uck Gezeter,
Doch wir dat lang nich mihr so slimni.
Hei knurrt: „Gho!"
Sei ging bedächtig um em rüm
Un murrt: „Wieso?"
Dat nächste Mal — Du leiwe TieL!
Da haüd'n sei all's vergeten
Un üachten nich an Krach un Striet,
Uck nich ein lüttes beten.
Sei neckten sich un küßten sich, —
Wat wir 't 'ne Grabb"!
Un freten gan; einträchtiglich
Ut einen Napp.
Un seih ick nu 'ne junge Diern
Mit'n jungen Äirl sich strieben,
Un üaun sei so, as wullten s girn
Sich kratzen gor un bieten".
Dat ward ein Poor mal ganz gewiß,
Gloewt mi dat tau!
Da 's g'raü' so, as mit Nänne uitzNies —
Uliau — wauwau!
M. Müllei-Srählert
Ilie Notlügc jVl
lckeiien unä äaru lottlt vu mir raten!" — ver ttllellor ttatte
ruietzt in grotzer Lrregung gclproäien, uncl äem Leutnant laii
man an, ciatz ttim äer Ittann äu vor iiim ieiä tat. lleberlegenä
lab er vor liäi kin. Ls iiätte ein Ittittei gegebcn, womit er äen
Nllellor LUL leiner SangniL belreien konnte — äcllen llnwen-
äung king aber nickt von ikm ailein ab, wie man lpüter leken
wirä. 5o nakm er lick äenn vor, erlt einmai äipiomLtiläi ru
lein unä äemgemLH ru Liitworten. ller Kllellor entkob ikn je-
äock suck äieler Müke, er erwartete leine llntwort gar niäit,
lonäern lukr leiäenläiLftiiäi lort! W
„ick kabe, wenn iäi mick bci euäi oäer lonlt in äer öelettläislt
leken iLlle, läion lo ein gewiller Läckeln bcmerkt, äas mir niäit
beiiLgt, um äellen LrkILrung bitten ru müllen ick miäi aber
nLckltens gerwungen lükle!"
„llu bilt nervör geworäen, ciaL ill Liles!" belckwiäitigte äer
Leutnant. „Lue niäitr llnüberiegtes! ller llul vciner verekrten
öemLkiin kat äuräi ikre llbwelenkeit niäit im geringlten gc-
littcn! 8ci uns im llegimente lowokl als Luäi anäerweit in
äer keleliläiLlt ltekt er uncrlcküttert äa — unä suäi äer lleine!"
W „llun, mit äieler LrkILrung nimmlt llu mir einen 5tein
vom llerren, aber es loll trohäem mit äem graulamen 5pieie
ikrerleits ru Lnäe lein — lie mutz unbeäingt rurück unä äaru
gib lleinen llat!" W
ller Leutnant lak cine böeile vor lläi kin, äann lagte er> „läi
wili mir äie 5acke überlegen . . . gib noäi ein paar Lage ru!"
I»! „6ut, iäi tu's! llann aber ..." Zj
„5o lei's!" Langlam berukigte llck äer llllellor. unä äer Leutnant
ieknte liäi llcktiick belrieäigt in leinen Lauteuil rurück, letzte äie
llLlleetalle, äie er in äer llanä kielt, an äen lllunä unä leerte llc.
jVj Lin kerblllrilckcr Illorgen in äer rweiten llällte äes
llktober. Linrcln oäer gruppenweile ltrebten rotbelralkte llamen
unä llerren von verläiieäenen llicktungen ker äer kleinen Lelä-
kLpelle aul lreier Llur ru, äie lür äie Lcilnekmer an äieler lehten
llsgä äer 5silon, äer log. llubertusjagä, Lls llenäervousplLh
bcllimmt war. A
ver läion anwelcnäe llommanäeur äer llragoner unä äellen
lläjutant cmplingen äie llnkommenäen unä begrützten lle. ll-ilä
wimmelte äer lllah von llotröcken, unä llunkt rekn llkr waren
Llle äa, äie man erwartcn konnte, nur äer llelerveober, llerr
lOilitz von 5pringe, ging noäi ab. llul eine llrage äer Obcrllen
unä Illallers im llelä cntgegnete Leutnant von llake lackenä,
5pringe müllc jeäen Illoment aultauäien, äer llleg kicrker lei lür
ikn eben ein llaulcn mit leinem neuen lllcräe gewelen, clss
lllerä lei entlckieäen weniger geritten ais 5pringe angenommen
ru kaben läieine, äie linke bamalcke rum llcilpiel lei nock gar
niäit gearbeitet. 5owie äer vberlt äen Namen von 5pringe er-
wLknt katte, ging ein lrökiiäics 5äimunreln äurck äie 6elett-
lckalt. unä belonäers in äer vamengruppe woilte äas 6ckicker
kein Lnäe nckmen; es verllummte erll, als äer eäiaullierte
llllellor aul äem llisne erläiien unä mit einem llunäkompliment
grützte, äas nur ein lekr liüäitiges lein konnte, äa ikm lein
Lulgeregtes lllercl lolort wieäer ru tun gsb. A
„lla Lllo, ios äenn!" belLkl äer vberll unä IllLller, „äie llagä
beginnt, llikäre an äie Lete!" A>
5iäi rwLNglos über äas Lcrrsin verteilenä, lolgte äas llelä. —
Ls gekörte clie ganre 6ewLnätkcit eincs lo geäiegenen 5ports-
MLNNs äaru, wie es äer llllellor war, um liäi äauernä im 5sttel
ru bekaupten. vL gab es äenn keine Lcit, um lläi ru leken,
leine gLnre llulmerklLmkeit wsr aul äss läiwierige Licr gerick-
tet, er blickte niäit reäits nock links unä kinter llck läion gar
niäit. In loläiem llLlle war es äenn auäi kein läunäer, wenn
er es niäit bemerkte, äatz ikm eine lleiterin in sll äcn kLpri-
riälen 5äilLngenlir>ien leines eigentümlicken llurlcs mit einer
l^ortletzung 5eite 1071