DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.17217#0421
Hinweis: Dies ist eine zusätzlich gescannte Seite, um Farbkeil und Maßstab abbilden zu können.
0.5
1 cm
Późnogotycki drewniany Ogrójec w kościele p.w. Wszystkich Swiętych w Ptaszkowej.
X
bardziej opowiadającej poprzez szeroko i szczegótowo wyobrażony
obraz otoczenia z górzystym pejzażem, architekturą i postaciami
w tle 5. Przy oczywistych różnicach, wynikających z użytego mate-
riatu, skali, a zwtaszcza gtębokości drążenia w Ogrojcu ptaszkow-
skim uderza analogiczny, prawie petnoplastyczny, skupiający uwa-
gę na postaciach i ich wewnętrznych odczuciach sposób
uksztattowania reliefu. Twórca, opracowując kloc drewna o grubo-
ści zaledwie 11 cm i zachowując jednakową, niezwykle silną pla-
styczność figur pierwszego i drugiego planu, osiąga jednocześnie
efekt dużej gtębi przestrzennej, dwuplanowości, poprzez niezwykle
przemyślane utożenie postaci. Podobnie jak w Norymberdze, Chry-
stus w Ptaszkowej wyniesiony zostaje wysoko ponad tworzących
cokót apostotów. Odizolowany od uczniów, modli się zupetnie osa-
motniony na drugim planie. Wewnętrzne napięcie i lęk podkreślone
są - tak jak u norymberskiego Chrystusa - poruszeniem catego
ciata skierowanego ku aniotowi. Inaczej w Ogrojcu krakowskim,
niepokój widoczny na uniesionej ku aniotowi twarzy modlącego się
Zbawiciela nie przenosi się na Jego niemal pionowo wyprostowa-
lerdza
ne ciato, a=—
Szczęsny [=-
= «
me uwypu— ^
go ośrodkć=_^
lony uktadE w
wytaniat s-
—
apostota, 1="^
Pana, tak 3-^
w organizą3, ,|
nie figura = °
duje przes-
między pię a
u św. Jan§j§g||
KompozycE- ,
wyznaczoi=-2?
go, poprze=p
w prawo.=_N
wrażliwie E
zagrożeniaE"
kowskiegcE^l
duje ten s=-
Chrystusa^EJD
policzkowE_ '
5 ibidem, s.pyg
6 S. Dettloff|M
7 Por. Alhrei— n
8 Ibidem, s.afl
03
-C
O
c
o
O
0
o
oS
D
o
4. Wit Stwosz, ptyta wierzchnia tumby Piotra
z Bnina (zm. 1494; fragment), katedra, Wtoctawek
ć sil-
tatecznie podniesiona dla oznaczenia najmocniejsze-
skim występuje podobny jak w Norymberdze zespo-
e pierwotnie zza ramienia św. Piotra w Ptaszkowej
i fragment z drążenia niezachowanej obecnie głowy
owa św. Piotra. Św. Jan znalazt sobie miejsce u stóp
akowskiego Piotra. Petni jednak taką samą funkcję
berskim, gdzie, jak wskazuje Albrecht, ujęta frontal-
Rzeźbiarz poprzez gesty rąk i uktad nóg apostota bu-
tać św. Jana w Ptaszkowej, jakby „rozciągnięta" po-
trzeń reliefu, tworzy jego głębię. W obu przypadkach,
u nóg znajdują się najbliżej dolnej krawędzi reliefu.
anicza się do kilku czytelnie określonych kierunków
ne z funkcją dziet. Kompozycja reliefu ptaszkowskie-
rystusa, jest wyraźnie dynamicznie ukierunkowana
st też zindywidualizowana charakterystyka postaci
psychiczny, tak doskonale uwidocznione poczuciem
i i norymberskiego. Jak zauważyta Albrecht, u kra-
cie 8. Niepokój na twarzy Chrystusa z Ptaszkowej bu-
ót oczu, który tworzy przejmujący wyraz na obliczu
uszenie Zbawiciela o wypukłorzeźbionych kościach
mi zębami. Rozpoznajemy ten sam ksztatt nosa. Wi-
X
bardziej opowiadającej poprzez szeroko i szczegótowo wyobrażony
obraz otoczenia z górzystym pejzażem, architekturą i postaciami
w tle 5. Przy oczywistych różnicach, wynikających z użytego mate-
riatu, skali, a zwtaszcza gtębokości drążenia w Ogrojcu ptaszkow-
skim uderza analogiczny, prawie petnoplastyczny, skupiający uwa-
gę na postaciach i ich wewnętrznych odczuciach sposób
uksztattowania reliefu. Twórca, opracowując kloc drewna o grubo-
ści zaledwie 11 cm i zachowując jednakową, niezwykle silną pla-
styczność figur pierwszego i drugiego planu, osiąga jednocześnie
efekt dużej gtębi przestrzennej, dwuplanowości, poprzez niezwykle
przemyślane utożenie postaci. Podobnie jak w Norymberdze, Chry-
stus w Ptaszkowej wyniesiony zostaje wysoko ponad tworzących
cokót apostotów. Odizolowany od uczniów, modli się zupetnie osa-
motniony na drugim planie. Wewnętrzne napięcie i lęk podkreślone
są - tak jak u norymberskiego Chrystusa - poruszeniem catego
ciata skierowanego ku aniotowi. Inaczej w Ogrojcu krakowskim,
niepokój widoczny na uniesionej ku aniotowi twarzy modlącego się
Zbawiciela nie przenosi się na Jego niemal pionowo wyprostowa-
lerdza
ne ciato, a=—
Szczęsny [=-
= «
me uwypu— ^
go ośrodkć=_^
lony uktadE w
wytaniat s-
—
apostota, 1="^
Pana, tak 3-^
w organizą3, ,|
nie figura = °
duje przes-
między pię a
u św. Jan§j§g||
KompozycE- ,
wyznaczoi=-2?
go, poprze=p
w prawo.=_N
wrażliwie E
zagrożeniaE"
kowskiegcE^l
duje ten s=-
Chrystusa^EJD
policzkowE_ '
5 ibidem, s.pyg
6 S. Dettloff|M
7 Por. Alhrei— n
8 Ibidem, s.afl
03
-C
O
c
o
O
0
o
oS
D
o
4. Wit Stwosz, ptyta wierzchnia tumby Piotra
z Bnina (zm. 1494; fragment), katedra, Wtoctawek
ć sil-
tatecznie podniesiona dla oznaczenia najmocniejsze-
skim występuje podobny jak w Norymberdze zespo-
e pierwotnie zza ramienia św. Piotra w Ptaszkowej
i fragment z drążenia niezachowanej obecnie głowy
owa św. Piotra. Św. Jan znalazt sobie miejsce u stóp
akowskiego Piotra. Petni jednak taką samą funkcję
berskim, gdzie, jak wskazuje Albrecht, ujęta frontal-
Rzeźbiarz poprzez gesty rąk i uktad nóg apostota bu-
tać św. Jana w Ptaszkowej, jakby „rozciągnięta" po-
trzeń reliefu, tworzy jego głębię. W obu przypadkach,
u nóg znajdują się najbliżej dolnej krawędzi reliefu.
anicza się do kilku czytelnie określonych kierunków
ne z funkcją dziet. Kompozycja reliefu ptaszkowskie-
rystusa, jest wyraźnie dynamicznie ukierunkowana
st też zindywidualizowana charakterystyka postaci
psychiczny, tak doskonale uwidocznione poczuciem
i i norymberskiego. Jak zauważyta Albrecht, u kra-
cie 8. Niepokój na twarzy Chrystusa z Ptaszkowej bu-
ót oczu, który tworzy przejmujący wyraz na obliczu
uszenie Zbawiciela o wypukłorzeźbionych kościach
mi zębami. Rozpoznajemy ten sam ksztatt nosa. Wi-