DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.26677#0193
Hinweis: Dies ist eine zusätzlich gescannte Seite, um Farbkeil und Maßstab abbilden zu können.
0.5
1 cm
zwraca szczególną uwagę na wyodrębnioną w r. 1956 przez E. Souriau
kategorię agogiki. Termin, przejęty z teorii muzyki, aplikowany sztukom
plastycznym, jest, według Souriau, kategorią właściwą określonemu działaniu
wszelkiego rodzaju „ruchowej" sztuki W tym zakresie mieści się zarówno
każdy taniec, jak i szczególny „balet form" realizowany w ostatnich pracach
Jaremianki.
Ruch jako element „operacji intelektualnej", kreującej w kubizmie „rze-
czywistość pomyślaną", dobitnie akcentowany przez Apollinaire'a, jak również
przez A. Gleizesa i J. Metzingera, uzasadniał ponadto możliwość zaistnienia
nowej przestrzeni malarskiej „Idea ruchu życiotwórczego w świecie i ruch
świata jest jednoczesnością" dla R. Delaunaya Intelektualne uzasadnienie
ruchu, dynamiki w nowoczesnym malarstwie przynoszą kolejne manifesty
futurystów. M. Duchamp w (1912) dał mecha-
nistyczne studium ruchu. „Estetyka maszyny" Picabii, Duchampa i Man
Raya zajmuje niebagatelną pozycję w procesie nowej hguracji ruchu. Do-
świadczenia prowadzone w Bauhausie przez Schlemmera, F. Molnara,
Moholy-Nagy'a a w końcu (1920) Gabo i Pevsnera,
stworzyły aparat teoretyczny towarzyszący tendencjom kinetycznym, które
po dzień dzisiejszy „uz^—ż
główne formy nowegoE.
nazwał dynamizm pirrEhr
demu w bezpośrednim E_
że w świecie nowych d E ^
ruchu są już nieaktuale
Po powrocie z ParyiE y
ją nowe obrazy „ruchE
i Soto, ale równocześni e* o
lina, czyli zarówno rz}E
jak i drugi rodzaj ruchiE"
pozycji spektatora E-^
Analizując problem E-
Przyboś tak oto zaznac =-?
przedstawiania ruchu -E.
tematu, nowej reguły <E-b
03
O
Tamżr.
^ G. Apolllnaire, Ttaż:'. E tn
Piran#, oprać. E. Grabska i e
o rzlurr, s. 134. e*
" Por. przyp. 17 oraz L
o rzżMrr, s. 339.
P. Francastel, &^/.aE ^
" [J- Bogucki] Bg, MĄ.tE
^ J. Przyboś, E*
c
o
O
o
O
oÓ
s—
D
O
O
O
ny kinetyczne jako
Pierre Francastel
zhu dana jest każ-
^rdził on ponadto,
cje przedstawiania
, że zainteresowały
^arely'ego, Agama
iii Tinguely i Ma-
locy mechanizmu,
ądź dzięki zmianie
spółczesnej Julian
: ona nowy sposób
jwcj formuły tego
rzlMcr. 0<7 ran Ge^A#
erlirr 1967.
!- 18, s. 5).
128
kategorię agogiki. Termin, przejęty z teorii muzyki, aplikowany sztukom
plastycznym, jest, według Souriau, kategorią właściwą określonemu działaniu
wszelkiego rodzaju „ruchowej" sztuki W tym zakresie mieści się zarówno
każdy taniec, jak i szczególny „balet form" realizowany w ostatnich pracach
Jaremianki.
Ruch jako element „operacji intelektualnej", kreującej w kubizmie „rze-
czywistość pomyślaną", dobitnie akcentowany przez Apollinaire'a, jak również
przez A. Gleizesa i J. Metzingera, uzasadniał ponadto możliwość zaistnienia
nowej przestrzeni malarskiej „Idea ruchu życiotwórczego w świecie i ruch
świata jest jednoczesnością" dla R. Delaunaya Intelektualne uzasadnienie
ruchu, dynamiki w nowoczesnym malarstwie przynoszą kolejne manifesty
futurystów. M. Duchamp w (1912) dał mecha-
nistyczne studium ruchu. „Estetyka maszyny" Picabii, Duchampa i Man
Raya zajmuje niebagatelną pozycję w procesie nowej hguracji ruchu. Do-
świadczenia prowadzone w Bauhausie przez Schlemmera, F. Molnara,
Moholy-Nagy'a a w końcu (1920) Gabo i Pevsnera,
stworzyły aparat teoretyczny towarzyszący tendencjom kinetycznym, które
po dzień dzisiejszy „uz^—ż
główne formy nowegoE.
nazwał dynamizm pirrEhr
demu w bezpośrednim E_
że w świecie nowych d E ^
ruchu są już nieaktuale
Po powrocie z ParyiE y
ją nowe obrazy „ruchE
i Soto, ale równocześni e* o
lina, czyli zarówno rz}E
jak i drugi rodzaj ruchiE"
pozycji spektatora E-^
Analizując problem E-
Przyboś tak oto zaznac =-?
przedstawiania ruchu -E.
tematu, nowej reguły <E-b
03
O
Tamżr.
^ G. Apolllnaire, Ttaż:'. E tn
Piran#, oprać. E. Grabska i e
o rzlurr, s. 134. e*
" Por. przyp. 17 oraz L
o rzżMrr, s. 339.
P. Francastel, &^/.aE ^
" [J- Bogucki] Bg, MĄ.tE
^ J. Przyboś, E*
c
o
O
o
O
oÓ
s—
D
O
O
O
ny kinetyczne jako
Pierre Francastel
zhu dana jest każ-
^rdził on ponadto,
cje przedstawiania
, że zainteresowały
^arely'ego, Agama
iii Tinguely i Ma-
locy mechanizmu,
ądź dzięki zmianie
spółczesnej Julian
: ona nowy sposób
jwcj formuły tego
rzlMcr. 0<7 ran Ge^A#
erlirr 1967.
!- 18, s. 5).
128