DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.53132#0191
COMMENTARIUS IN PLATONIS
TIMAEUM.
(Numeri indicant paginas editionis Berolin. et Stephanianae.)
3. ./LtQ·, δύο, τρεις' ο δέ δη τέταρτος ήμΐν. 17
Hock initium operis propter varias in oratione prosa ver-
suum formas notavit Quinctilianus IX, 4, 78. ad quae vi-
desis quae post Spaldingium scripsit G. A. B. Wolffius.
Alio haec verba nomine citavit Athenaeus p. 83/. ex ed.
Dindorfii, qui in varia ibi lectione e cod. pro ήμΐν attu-
lit ημών, nam quod Chalcidius Ficinusque expressere υ-
μών, ejus alibi non est vestigium. Pro quo ημών quan-
quarn est dictum ήμΐν, propter ambiguitatem ferri non
potest, quia et tertius certe praeter Socratem vere adest,
nec Socrates debet intelligi quartus auctore Proclo I. p. 7.
ubi quis ille, qui abest, fuerit quartus inter doctos dis-
putatum narrat, aliis, veluti Aristotele Theaetetum, aliis
contra intelligentibus Clitophontem, quos omnes non mo-
rans Proclus ipse unum dicit fuisse ex cohorte Timaei,
accedente Schol. Leidensi p. 199. Quem anonymum apud
Proclum 1. 1. Ammonius a Platone de industria putat omis-
sum , ut quo hujusce operis argumentum esset sublimius,
eo et minor esset numerus loquentium. Praeterea ad hunc
locum Proclus 1. 1. p. 5. observat: έχει μην καί ενταύ&α
αιτίαν η εξαλλαγή ’ τούς μεν γαρ παρόντας ήν δεικνύντα
άρι&μεΐν δεικτικόν γάρ το εις, δύο, τρεις' τά δέ απάντα,
δεικννναι γαρ αδύνατον ήν, δια του τέταρτος έσήμηνε.
Ad quam speciosam ordinalium quos dicimus a numeris
cardinalibus distinctionem accedit etiam Eustath. II. β,
p. 178. ed. R. — δ αιτ υ μονών. Duplicem hujus vocis
significatum jam illustravit Eustath. ad Od. δ. p. 190. et
M. p. 771. itidemque ante eum Hesych. et Suid. v. Sed
de sensu utriusque hic vocis δαιτυμών et εστιάτωρ figu-
a 2
TIMAEUM.
(Numeri indicant paginas editionis Berolin. et Stephanianae.)
3. ./LtQ·, δύο, τρεις' ο δέ δη τέταρτος ήμΐν. 17
Hock initium operis propter varias in oratione prosa ver-
suum formas notavit Quinctilianus IX, 4, 78. ad quae vi-
desis quae post Spaldingium scripsit G. A. B. Wolffius.
Alio haec verba nomine citavit Athenaeus p. 83/. ex ed.
Dindorfii, qui in varia ibi lectione e cod. pro ήμΐν attu-
lit ημών, nam quod Chalcidius Ficinusque expressere υ-
μών, ejus alibi non est vestigium. Pro quo ημών quan-
quarn est dictum ήμΐν, propter ambiguitatem ferri non
potest, quia et tertius certe praeter Socratem vere adest,
nec Socrates debet intelligi quartus auctore Proclo I. p. 7.
ubi quis ille, qui abest, fuerit quartus inter doctos dis-
putatum narrat, aliis, veluti Aristotele Theaetetum, aliis
contra intelligentibus Clitophontem, quos omnes non mo-
rans Proclus ipse unum dicit fuisse ex cohorte Timaei,
accedente Schol. Leidensi p. 199. Quem anonymum apud
Proclum 1. 1. Ammonius a Platone de industria putat omis-
sum , ut quo hujusce operis argumentum esset sublimius,
eo et minor esset numerus loquentium. Praeterea ad hunc
locum Proclus 1. 1. p. 5. observat: έχει μην καί ενταύ&α
αιτίαν η εξαλλαγή ’ τούς μεν γαρ παρόντας ήν δεικνύντα
άρι&μεΐν δεικτικόν γάρ το εις, δύο, τρεις' τά δέ απάντα,
δεικννναι γαρ αδύνατον ήν, δια του τέταρτος έσήμηνε.
Ad quam speciosam ordinalium quos dicimus a numeris
cardinalibus distinctionem accedit etiam Eustath. II. β,
p. 178. ed. R. — δ αιτ υ μονών. Duplicem hujus vocis
significatum jam illustravit Eustath. ad Od. δ. p. 190. et
M. p. 771. itidemque ante eum Hesych. et Suid. v. Sed
de sensu utriusque hic vocis δαιτυμών et εστιάτωρ figu-
a 2