Poerner, Ioannes: De curetibus et corybantibus (1913)

302

2. Corybantes.

Corybautes, Magnae Deae Phrygiao assectatores, diu iam in
Asia cultos esse, priusquam una cum Magna Matre divulgati
essent ad Graecos, in aperto est. Graecorum scriptores iam primi
Corybantes assimulaverunt aliis numinibus amplius patefactis,
quae aut natura affiniora erant Corybantibus aut cultu propiora.
Primi Graecorum de Corybantibus certiores nos fecerunt Phere-
cydes et Sophocles, quorum ille ap. Strab. X 472—473 (cf. infra)
composuit Corybantes cnm Cabiris Samothraciis, hic apud
Plutarchum ipsum quoque sic interpretantem Corybantum sacra
atque Bacchi cultum composuisse videtur:

Sophocles (TGFi-2 Nauck p. 313 n. 778) apud Plutarch.
Amat. c. XVI 758e: sv&ovOiaOfiov 6s xd ftavxixdv s£, 'AjtoX-
Xmvog SJttJtvoiag xal xaxoyfjg, xo 6s ^axyslov ix AtovvOov,

,xdjt\ KvQfidvxsGt '/OQSvOaxs'

<pi]o\ 2,o<poxXrjg ' rd ydo ftrjtgma xa\ jcavixd xoivmvsl rolg
[iaxytxolg OQytaOfiolg.

Cnm Curetibus Corybantes confiavisse Aristophanem poetam
iufra cognoscetur. Neque vero omnes illius temporis scriptores
ex memoria amiserunt, quinam essent Corybantes, qua ex terra
in Graecorum religionem magis magisque invasissent daemones.
Euripides in Baccharum parodo Corybantes Cybelae pedisequos
cum Curetibus quidem Satyrisque copulavit vs. 125—] 29, sed
verbis haud dubiis adscripsit Phrygiae terrae et chorum vocat
rd rs [laxQoq fisydX.ag oQyia KvftsXag d-sfiixsvovxa vs. 78—79.
Vergilius Aen. III 111 —113 discidio, quod est inter Corybantes
Phrygios eorumque propinquos Creticos, his argutiis finem facere
conatus est, ut sacra Magnae Matris et Corybantum e Creta Jovis
insula Troiam traducta esse diceret.

Audiamus porro Strabonem X 466, 7: xoiovxovg yaQ
xtvag datfiovag rj jtQOJtoXovg d-smv rovg KovQtjxdg <paGiv ol
jtaQadovxsg rd KQrjrixd xa\ rd <pQvyta, isQovQyiatg xio\v
sfiJtsjtXtyfisva xalg fisv fivoxixalg xalg <3' dXXaig jtSQi xs rrjv
rov Atbg jtai6orQO<piav rr)v sv KQrjry xai rovg xfjg firjXQOg