DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.34228#0179
z/ą/' óz^/cf
Gdy przegląda się liczne publikacje poświęcone kiczowi, zwła-
szcza albumy obliczone na ,,smaczki" wyrobionej publiczności,
nie sposób nie zauważyć, że większość przykładów czerpana jest
ze sztuki ubiegłego stulecia. A więc są to patetyczne lub frywolne
obrazy pompierów, przeładowane wnętrza pełne pluszów, palm,
piór i bibelotów, słynne nagrobki z genueńskiego cmentarza, no
i koniecznie pocztówki z przełomu wieków „niewyczerpane" -
zdaniem Gillo Dorflesa - źródło kiczu. Jest tak, chociaż wiek XX
ma się już przecież ku końcowi, wygasają estetyczne animozje,
analizuje się już kicz zrodzony z „nowoczesności" i „awangar-
dy", Miniony wiek dawno już nie jest „epoką ojców", której
sztukę odrzuca się z przyczyn niejako naturalnych, nie jest już
nawet epoką dziadków, budzącą zazwyczaj nostalgię i rozrzew-
nienie.
Teoretyczne źródła utożsamiania sztuki XIX wieku ze sztuką
„złą" dobrze obrazuje dawny (z 1950 r.), lecz wciąż aktualny
artykuł Hermanna Brocha AJY/m Mwug o Ańczrd. Jego
założeniem jest, iż sztuka jest „obliczem człowieka swojego
czasu", co najbardziej bezpośrednio objawia się w architekturze.
Dla Brocha jest sprawą nie podlegającą dyskusji, że wiek XIX
(a ściślej - romantyzm, lecz terminy te stosuje on wymiennie) nie
161
Gdy przegląda się liczne publikacje poświęcone kiczowi, zwła-
szcza albumy obliczone na ,,smaczki" wyrobionej publiczności,
nie sposób nie zauważyć, że większość przykładów czerpana jest
ze sztuki ubiegłego stulecia. A więc są to patetyczne lub frywolne
obrazy pompierów, przeładowane wnętrza pełne pluszów, palm,
piór i bibelotów, słynne nagrobki z genueńskiego cmentarza, no
i koniecznie pocztówki z przełomu wieków „niewyczerpane" -
zdaniem Gillo Dorflesa - źródło kiczu. Jest tak, chociaż wiek XX
ma się już przecież ku końcowi, wygasają estetyczne animozje,
analizuje się już kicz zrodzony z „nowoczesności" i „awangar-
dy", Miniony wiek dawno już nie jest „epoką ojców", której
sztukę odrzuca się z przyczyn niejako naturalnych, nie jest już
nawet epoką dziadków, budzącą zazwyczaj nostalgię i rozrzew-
nienie.
Teoretyczne źródła utożsamiania sztuki XIX wieku ze sztuką
„złą" dobrze obrazuje dawny (z 1950 r.), lecz wciąż aktualny
artykuł Hermanna Brocha AJY/m Mwug o Ańczrd. Jego
założeniem jest, iż sztuka jest „obliczem człowieka swojego
czasu", co najbardziej bezpośrednio objawia się w architekturze.
Dla Brocha jest sprawą nie podlegającą dyskusji, że wiek XIX
(a ściślej - romantyzm, lecz terminy te stosuje on wymiennie) nie
161