Oratio Acaoemica. 145
tanto majorem, quod in quavis Republicacivi
cuilibef standum est jndicio publico; in re lit-
teraria suam quisque sequitur sententiam, &
impune quidem. Quomam opiniones, cum
delitescant plerumquein mentibus, nullissunt
obnoxiae pcenis, neque ullo Magistratuum
ediifto cohibentur.
H i n c magna semper extitit in do&rinis
omnibus credendi quidlibet, vel non creden-
di licentia. Hac vero aetate nostra eo provedla
est, ut non contineat se in senlibusanimorum
intimis; sed prodeat foras : neque in clandesti-
nis solum erumpat colloquiis; sed publicis etiam
chartis mandata, longe lateque volitet, & to-
to passim terrarum orbe disteminetur.
H u 1 c tanto rei litterariae incommodo omni
ope, atque opera occurrendum esse palam «Sc
aperte moneo. Neque vereor ne me interpel-
let aliquis, & quaerat ex me quo jure in re lit-
teraria monitoris partes agam ? In publico
incendio non solis Praetoribus urbanis aquam
clamare licet, & auxilium vocare. Hoc omni
civi etiam nullum in Republicanomen gerenti,
concessum est, imo, & pro communi officio
demandatum. ?
CuMautem duo sint doftrinarum genera,
humanum altdrum, & quasi profanum ; alte-
rum sacrum , acprope divinum, quid dehoc,
& illo statuendum sit, videndum est. In urro-
que certe periculosum est nimis, vel minus
credere. Nam in disciplinis humanis si credis
minus, periculum est ne censuram exerceas (e-
K 3