DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.29161#0192
DE S. VF 0LFGA7ZG0
dtoris germana esset, nam ex Stephani verbis nemo poterat assequi
intelligentiam,qu&sludiosis veritatis faceret satis. Itum communi
consilio ad V Volfgangum, qui nodos omnes adeo expedite soluit,
vt non citius Alexander Gordium ferro abrupisse crederetur. Sed
enim qux res VVolfgango apud aequales magnam collegit ingenij
famam, ea apudStephanum eundem in summoposuit odio, cum
sibidiscipulum ab auditoribus praeferri non obscuris signisdepren-
deret. Itaque illuni persequi, obtredlare, laudes & virtutes ingenij
per calumnias deterere, & quem in amoribus & admiratione habe-
re debebat,perditumcupere. QuodvbiVVolfgangussensit, apud
dodtos etiam inuidiam valere, nihilque sincerum & virtuti gemi-
num in ipsis sapiennae cultoribus dodtoribusque aeque vitijs Scarti-
bus inferni hostis, quam quemlibet e vulgo obnoxijs, cepit cohsi-
lium sese ex hominum improborum consortio subducendi, vitaeq^
sandtiorisinterreligiosos virosampledtendae. Sed his cogitationi-
bus intercedit Henricus,VV olsgangi,vt didtum, familiaris, eo ipso
tempore Treuirensi pontificatu audtus, quiVVolsgangum amplis-
simis honorum &stipendiorum promissis ad opem sibi ferendam
solicitauit, nec antea quicquam profecit, quam Henricus illi non
decurionatus, aut sacras praefecturas, sed j uuentutem in scholis gra-
tis erudiendam committeret. Quod ille munus tam sandte ad mi-
ni strauit, vt non solum animos adolescentiae optimis literis imbue-
ret, mores emendaret, vitiorum elementa eraderet, virtutes insere-
retj sed inopia circumucntos suisipsecopijs aleret, adeoque vitam
juxta suis auditoribus sua benignitate propagaret, eorumque ani-
mos caelo dignos per virtutem praepararet. Quae res illum in sumrna
apud omnes exislimatione posuit, moustqucHenricum, vti denub
VVolfgangumaggrederetur, ne majores honores vellet rejicere,
non alio fine delatos, quamvt collapsam sacerdotum disciplinam
integritati suaerestitueret, ad quam nemo tum aptior ipso VVolf-
gango videretur essetque.
dbgre tandem induxit obnitentem, nec alia mente obseqaen-
tem,quam vt ne refradbarius, & in suum prqsulem contumax existi-
marctur. Susceptodeindecurionis munere, ita setradlauit, vt vita
morumquesandsimoniaomnibus essiet documento,plusqueesfi-
ceret audtoritate nominis, quam impcrijs& praeceptis. Sacer ordo
antea vagus, solu tus, & prope sine ordine degens, jam ad formam
admodum coenobitarum vitam exigebat. Inslabat his VVolfgan-
gus opportune, importune,vt mali tremeret, boni amarent, omnes
venerarentur. Inter haec Henricus praes ui Treuirensis ab hominum
caetu
dtoris germana esset, nam ex Stephani verbis nemo poterat assequi
intelligentiam,qu&sludiosis veritatis faceret satis. Itum communi
consilio ad V Volfgangum, qui nodos omnes adeo expedite soluit,
vt non citius Alexander Gordium ferro abrupisse crederetur. Sed
enim qux res VVolfgango apud aequales magnam collegit ingenij
famam, ea apudStephanum eundem in summoposuit odio, cum
sibidiscipulum ab auditoribus praeferri non obscuris signisdepren-
deret. Itaque illuni persequi, obtredlare, laudes & virtutes ingenij
per calumnias deterere, & quem in amoribus & admiratione habe-
re debebat,perditumcupere. QuodvbiVVolfgangussensit, apud
dodtos etiam inuidiam valere, nihilque sincerum & virtuti gemi-
num in ipsis sapiennae cultoribus dodtoribusque aeque vitijs Scarti-
bus inferni hostis, quam quemlibet e vulgo obnoxijs, cepit cohsi-
lium sese ex hominum improborum consortio subducendi, vitaeq^
sandtiorisinterreligiosos virosampledtendae. Sed his cogitationi-
bus intercedit Henricus,VV olsgangi,vt didtum, familiaris, eo ipso
tempore Treuirensi pontificatu audtus, quiVVolsgangum amplis-
simis honorum &stipendiorum promissis ad opem sibi ferendam
solicitauit, nec antea quicquam profecit, quam Henricus illi non
decurionatus, aut sacras praefecturas, sed j uuentutem in scholis gra-
tis erudiendam committeret. Quod ille munus tam sandte ad mi-
ni strauit, vt non solum animos adolescentiae optimis literis imbue-
ret, mores emendaret, vitiorum elementa eraderet, virtutes insere-
retj sed inopia circumucntos suisipsecopijs aleret, adeoque vitam
juxta suis auditoribus sua benignitate propagaret, eorumque ani-
mos caelo dignos per virtutem praepararet. Quae res illum in sumrna
apud omnes exislimatione posuit, moustqucHenricum, vti denub
VVolfgangumaggrederetur, ne majores honores vellet rejicere,
non alio fine delatos, quamvt collapsam sacerdotum disciplinam
integritati suaerestitueret, ad quam nemo tum aptior ipso VVolf-
gango videretur essetque.
dbgre tandem induxit obnitentem, nec alia mente obseqaen-
tem,quam vt ne refradbarius, & in suum prqsulem contumax existi-
marctur. Susceptodeindecurionis munere, ita setradlauit, vt vita
morumquesandsimoniaomnibus essiet documento,plusqueesfi-
ceret audtoritate nominis, quam impcrijs& praeceptis. Sacer ordo
antea vagus, solu tus, & prope sine ordine degens, jam ad formam
admodum coenobitarum vitam exigebat. Inslabat his VVolfgan-
gus opportune, importune,vt mali tremeret, boni amarent, omnes
venerarentur. Inter haec Henricus praes ui Treuirensis ab hominum
caetu