DOI Heft:
Komunikaty
DOI Artikel:Nawrocki, Rafał: Nagrobek "Trzech Janów" Tarnowskich oraz nagrobek Jana i Janusza Kościeleckich: rozważania na temat renesansowych pomników rycerskich w Polsce
DOI Artikel:Bulewicz, Tomasz: Uwagi na temat ikonografii cyklu Dzieje św. Tomasza Apostoła z kolegiaty zamojskiej na przykładzie obrazu Chrystus otrzymujący wiadomość o chorobie Łazarza
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.37084#0502
498
KOMUNIKATY
zbroję tego typu wykonaną w 1547 r. przez Valentina Siebenburgera z Norymbergi,
złożoną z przyłbicy, kirysu i obojczyka'1-. Mogła ona zatem mieć wartość bojową
jeszcze w okresie powstania dwóch omawianych pomników nagrobnych. Ponadto nie
można wykluczyć świadomego archaizowania, co mogło mieć miejsce szczególnie
w przypadku nagrobka Tarnowskich (kasztelan krakowski Jan Amor i jego syn
wojewoda sandomierski zmarli przecież na początku XVI w.).
Nagrobki „trzech Janów” Tarnowskich oraz Jana i Janusza Kościeleckich powstały
według wszelkiego prawdopodobieństwa w jednym warsztacie po połowie XVI w.
Postacie rycerzy zostały zakute w zbroje opracowywane na podstawie tego samego
wzoru, który w każdej kolejnej figurze modyfikowano i nadawano mu indywidualne
cechy. Praktykę taką możemy dostrzec także w działalności innych warsztatów, np.
Canavesiego czy Santi Gucciego. W tym kontekście rodzi się pytanie, czy na rycer-
skich pomnikach nagrobnych w Polsce XVI w. sportretowano kiedykolwiek rycerza
w jego własnym rynsztunku. Wobec stanu zachowania renesansowej broni związanej
z Polską to pytanie musi pozostać bez odpowiedzi.
TOMASZ BULEWICZ
UWAGI NA TEMAT IKONOGRAFII
CYKLU DZIEJE ŚW. TOMASZA APOSTOŁA
Z KOLEGIATY ZAMOJSKIEJ NA PRZYKŁADZIE OBRAZU
CHRYSTUS OTRZYMUJĄCY WIADOMOŚĆ O CHOROBIE ŁAZARZA
Zamojski cykl miał szczęście być w polu zainteresowania wielu znakomitych
badaczy. Już w pierwszych latach XX w. interesował się nim Jerzy Mycielski* 1 *.
W okresie międzywojennym głos w jego sprawie zabierał Stanisław Tomkowicz-
i Stanisław Łenrpicki3, a po drugiej wojnie światowej swoją uwagę poświęcili mu
3- Z. Ż y g u 1 s k i jun., Stara broń w polskich zbiorach. Warszawa 1984, s. 134.
J. M y c i e 1 s k i, Stosunki hetmana Zamoyskiego ze sztuką i artystami, „Sprawozda-
nia Komisji Historii Sztuki Akademii Umiejętności”, t. VIII. Kraków 1912. s. CLXII-CLXXI
(rozprawa referowana 27 XI 1902).
- S. T o m k o w i c z. Ordynaci zamojscy i sztuka, „Teka Zamojska”, 1920, nr 5, s. 66.
S. Ł e m p i c k i, Medyceusz polski XVI wieku, Zamość 1929 (przedruk w Renesans
i humanizm w Polsce, Warszawa 1952, s. 367).
ROCZNIKI HUMANISTYCZNE 52:2004 z. 4 s. 498-502
KOMUNIKATY
zbroję tego typu wykonaną w 1547 r. przez Valentina Siebenburgera z Norymbergi,
złożoną z przyłbicy, kirysu i obojczyka'1-. Mogła ona zatem mieć wartość bojową
jeszcze w okresie powstania dwóch omawianych pomników nagrobnych. Ponadto nie
można wykluczyć świadomego archaizowania, co mogło mieć miejsce szczególnie
w przypadku nagrobka Tarnowskich (kasztelan krakowski Jan Amor i jego syn
wojewoda sandomierski zmarli przecież na początku XVI w.).
Nagrobki „trzech Janów” Tarnowskich oraz Jana i Janusza Kościeleckich powstały
według wszelkiego prawdopodobieństwa w jednym warsztacie po połowie XVI w.
Postacie rycerzy zostały zakute w zbroje opracowywane na podstawie tego samego
wzoru, który w każdej kolejnej figurze modyfikowano i nadawano mu indywidualne
cechy. Praktykę taką możemy dostrzec także w działalności innych warsztatów, np.
Canavesiego czy Santi Gucciego. W tym kontekście rodzi się pytanie, czy na rycer-
skich pomnikach nagrobnych w Polsce XVI w. sportretowano kiedykolwiek rycerza
w jego własnym rynsztunku. Wobec stanu zachowania renesansowej broni związanej
z Polską to pytanie musi pozostać bez odpowiedzi.
TOMASZ BULEWICZ
UWAGI NA TEMAT IKONOGRAFII
CYKLU DZIEJE ŚW. TOMASZA APOSTOŁA
Z KOLEGIATY ZAMOJSKIEJ NA PRZYKŁADZIE OBRAZU
CHRYSTUS OTRZYMUJĄCY WIADOMOŚĆ O CHOROBIE ŁAZARZA
Zamojski cykl miał szczęście być w polu zainteresowania wielu znakomitych
badaczy. Już w pierwszych latach XX w. interesował się nim Jerzy Mycielski* 1 *.
W okresie międzywojennym głos w jego sprawie zabierał Stanisław Tomkowicz-
i Stanisław Łenrpicki3, a po drugiej wojnie światowej swoją uwagę poświęcili mu
3- Z. Ż y g u 1 s k i jun., Stara broń w polskich zbiorach. Warszawa 1984, s. 134.
J. M y c i e 1 s k i, Stosunki hetmana Zamoyskiego ze sztuką i artystami, „Sprawozda-
nia Komisji Historii Sztuki Akademii Umiejętności”, t. VIII. Kraków 1912. s. CLXII-CLXXI
(rozprawa referowana 27 XI 1902).
- S. T o m k o w i c z. Ordynaci zamojscy i sztuka, „Teka Zamojska”, 1920, nr 5, s. 66.
S. Ł e m p i c k i, Medyceusz polski XVI wieku, Zamość 1929 (przedruk w Renesans
i humanizm w Polsce, Warszawa 1952, s. 367).
ROCZNIKI HUMANISTYCZNE 52:2004 z. 4 s. 498-502