DOI Artikel:
Kowalczyk, Jerzy: Świątynie i klasztory późnobarokowe w archidiecezji lwowskiej
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14538#0230
ŚWIĄTYNIE 1 KLASZTORY PÓŹNO BAROKÓW H W ARCHIDIECEZJI LWOWSKIEJ
229
69. Lwów, kościół jezuitów, wnętrze nawy po modernizacji
ok. 1740 r. Fot. A. Bochnak, 1925, neg. IS PAN
Barokizację na wielką skalę katedry łacińskiej we Lwowie przeprowadził arcybiskup Wacław Siera-
kowski w latach 1765-1776. Kierowała nim chęć łatwiejszego sprawowania liturgii. Może chciał też do-
równać wspaniałości katedry Świętego Jura i kościoła dominikanów Bożego Ciała. Zamiar przebudowy
panteonu mieszczaństwa lwowskiego spotkał się z protestami rady miejskiej. Powołując się na prawo pa-
tronatu, rada w 1761 r. wytoczyła proces w Kurii Rzymskiej o naruszanie tego prawa, gdyż bez jej zgody
arcybiskup decydował o miejscu przechowywania cudownego obrazu Matki Boskiej Domagaliczowskiej.
W obronie autorytetu arcybiskupa stanęli lwowscy biskupi: ormiański i ruski, a także August III i prymas
Łubieński301. Mimo protestów, arcybiskup uzyskał wreszcie od papieża na początku 1765 r. brewe na re-
staurację świątyni.
Na projektanta i kierownika prac Sierakowski zaangażował architekta Piotra Polejowskiego. Aby unie-
zależnić go od cechu, arcybiskup uzyskał dla niego już 23 października 1765 r. tytuł architekta królewskie-
go302. Dla czołowego malarza fresków Stanisława Stroińskiego arcybiskup również postarał się o tytuł wolnego
artysty i sekretarza królewskiego (dekret z 7 marca 1765 r.)303. Udział malarza Antonia Tavelio miał mniej-
szy zakres. Przy pracach w katedrze znalazło zatrudnienie wielu rzeźbiarzy i sztukatorów. Oprócz Macieja
Polej owskiego, brata Piotra, także Franciszek Olędzki, Jan Obrocki, Jan Kruszanowski i inni. Program iko-
nograficzny malowanych i rzeźbionych przedstawień opracowywał archidiakon Szczepan Mikulski. Na
1 Dzieduszycki 1968, s. 148.
2 Bostel 1890, szp. LXVI.
3 Hornung 1935, s. 21, 147.
229
69. Lwów, kościół jezuitów, wnętrze nawy po modernizacji
ok. 1740 r. Fot. A. Bochnak, 1925, neg. IS PAN
Barokizację na wielką skalę katedry łacińskiej we Lwowie przeprowadził arcybiskup Wacław Siera-
kowski w latach 1765-1776. Kierowała nim chęć łatwiejszego sprawowania liturgii. Może chciał też do-
równać wspaniałości katedry Świętego Jura i kościoła dominikanów Bożego Ciała. Zamiar przebudowy
panteonu mieszczaństwa lwowskiego spotkał się z protestami rady miejskiej. Powołując się na prawo pa-
tronatu, rada w 1761 r. wytoczyła proces w Kurii Rzymskiej o naruszanie tego prawa, gdyż bez jej zgody
arcybiskup decydował o miejscu przechowywania cudownego obrazu Matki Boskiej Domagaliczowskiej.
W obronie autorytetu arcybiskupa stanęli lwowscy biskupi: ormiański i ruski, a także August III i prymas
Łubieński301. Mimo protestów, arcybiskup uzyskał wreszcie od papieża na początku 1765 r. brewe na re-
staurację świątyni.
Na projektanta i kierownika prac Sierakowski zaangażował architekta Piotra Polejowskiego. Aby unie-
zależnić go od cechu, arcybiskup uzyskał dla niego już 23 października 1765 r. tytuł architekta królewskie-
go302. Dla czołowego malarza fresków Stanisława Stroińskiego arcybiskup również postarał się o tytuł wolnego
artysty i sekretarza królewskiego (dekret z 7 marca 1765 r.)303. Udział malarza Antonia Tavelio miał mniej-
szy zakres. Przy pracach w katedrze znalazło zatrudnienie wielu rzeźbiarzy i sztukatorów. Oprócz Macieja
Polej owskiego, brata Piotra, także Franciszek Olędzki, Jan Obrocki, Jan Kruszanowski i inni. Program iko-
nograficzny malowanych i rzeźbionych przedstawień opracowywał archidiakon Szczepan Mikulski. Na
1 Dzieduszycki 1968, s. 148.
2 Bostel 1890, szp. LXVI.
3 Hornung 1935, s. 21, 147.