DOI Heft:
Miscellanea
DOI Artikel:Białostocki, Jan: Wystawa Leonardowska w Muzeum Narodowym w Warszawie w roku 1952
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.17140#0749
Jan Białostocki
WYSTAWA LEONARDOWSKA W MUZEUM NARODOWYM
W WARSZAWIE W ROKU 1952
P
J. ragnąc uczcić jubileusz Leonarda da Vinci wystawą w Muzeum Narodowym w Warszawie
trzeba się było kierować określoną jasno zasadą w doborze eksponatów. Z grubsza biorąc,
dwie drogi były do wyboru: albo wystawiać obrazy, albo reprodukcje. Wiele ekspozycji, ja-
kie różne instytucje wystawowe urządzały w roku jubileuszowym na całym świecie, musiało
z konieczności obierać tę drugą zasadę, ograniczać się do reprodukcji. Sposób ten jest oczy-
wiście jedyną drogą w wypadku, gdy nie można dysponować oryginalnymi obrazami artysty.
Ponieważ jednak w polskich zbiorach znajduje się jeden z tych obrazów, które zawdzięczają
swe powstanie twórczej myśli Leonarda i działaniu jego mistrzowskiej ręki, wydawało się,
iż słuszniejszym rozwiązaniem będzie: zbudować wystawę niejako dokoła tego dzieła, dokoła
Portretu Cecylii Gallerani.
Postanowiono więc nie pokazywać reprodukcji obrazów Leonarda, które tak często
w roku 1952 pojawiały się na stronicach czasopism, nie łączyć oryginałów i reprodukcji,
lecz pokazać jedynie oryginalne dzieła sztuki. A więc — obrazy uczniów Leonarda; malarzy,
którzy znajdowali się pod jego większym czy mniejszym wpływem; dzieła naśladowców,
w których — słabe co prawda — odblaski twórczości mistrza mówią jednak o szerokim za-
sięgu jego oddziaływania.
Obok obrazów do zespołu eksponatów weszły także ryciny, pouczające o tym jak roz-
maicie interpretowano sztukę Leonarda w różnych okresach (barokowy sztych de Jonghe’a
wedle rysunku Rubensa z Ostatniej Wieczerzy; surowa, klasycystyczna interpretacja tego
samego obrazu w stalorycie Wagnera). Wśród eksponatów graficznych znalazło się także
„Polonicum“ — Portret Cecylii Gallerani, powtórzony w subtelnej akwaforcie igłą Jerzego
Wolffa. Zadaniem pozostałych elementów wystawy była zwięzła informacja widza o osobie
artysty i zasięgu jego twórczego działania. Były to: cykl fotografii ukazujących miasta i bu- 1
1 Wystawa odbyła się w czerwcu-lipcu 1952 r. Otwarcie jej połączone było z uroczystą akademią poświę-
coną uczczeniu Leonarda da Vinci. Wystawę zorganizowało Muzeum Narodowe w Warszawie, Dział Malar-
stwa Obcego. Stronę naukową opracował podpisany, plastyczną formę ekspozycji — inż. arch. Stanisław Za-
mecznik.
Wzmianka o naszej wystawie znajduje się w spisie uroczystości Leonardowskich umieszczonym w publi-
kacji: Leonardo. Saggi e ricerche, Roma 1954.
741
WYSTAWA LEONARDOWSKA W MUZEUM NARODOWYM
W WARSZAWIE W ROKU 1952
P
J. ragnąc uczcić jubileusz Leonarda da Vinci wystawą w Muzeum Narodowym w Warszawie
trzeba się było kierować określoną jasno zasadą w doborze eksponatów. Z grubsza biorąc,
dwie drogi były do wyboru: albo wystawiać obrazy, albo reprodukcje. Wiele ekspozycji, ja-
kie różne instytucje wystawowe urządzały w roku jubileuszowym na całym świecie, musiało
z konieczności obierać tę drugą zasadę, ograniczać się do reprodukcji. Sposób ten jest oczy-
wiście jedyną drogą w wypadku, gdy nie można dysponować oryginalnymi obrazami artysty.
Ponieważ jednak w polskich zbiorach znajduje się jeden z tych obrazów, które zawdzięczają
swe powstanie twórczej myśli Leonarda i działaniu jego mistrzowskiej ręki, wydawało się,
iż słuszniejszym rozwiązaniem będzie: zbudować wystawę niejako dokoła tego dzieła, dokoła
Portretu Cecylii Gallerani.
Postanowiono więc nie pokazywać reprodukcji obrazów Leonarda, które tak często
w roku 1952 pojawiały się na stronicach czasopism, nie łączyć oryginałów i reprodukcji,
lecz pokazać jedynie oryginalne dzieła sztuki. A więc — obrazy uczniów Leonarda; malarzy,
którzy znajdowali się pod jego większym czy mniejszym wpływem; dzieła naśladowców,
w których — słabe co prawda — odblaski twórczości mistrza mówią jednak o szerokim za-
sięgu jego oddziaływania.
Obok obrazów do zespołu eksponatów weszły także ryciny, pouczające o tym jak roz-
maicie interpretowano sztukę Leonarda w różnych okresach (barokowy sztych de Jonghe’a
wedle rysunku Rubensa z Ostatniej Wieczerzy; surowa, klasycystyczna interpretacja tego
samego obrazu w stalorycie Wagnera). Wśród eksponatów graficznych znalazło się także
„Polonicum“ — Portret Cecylii Gallerani, powtórzony w subtelnej akwaforcie igłą Jerzego
Wolffa. Zadaniem pozostałych elementów wystawy była zwięzła informacja widza o osobie
artysty i zasięgu jego twórczego działania. Były to: cykl fotografii ukazujących miasta i bu- 1
1 Wystawa odbyła się w czerwcu-lipcu 1952 r. Otwarcie jej połączone było z uroczystą akademią poświę-
coną uczczeniu Leonarda da Vinci. Wystawę zorganizowało Muzeum Narodowe w Warszawie, Dział Malar-
stwa Obcego. Stronę naukową opracował podpisany, plastyczną formę ekspozycji — inż. arch. Stanisław Za-
mecznik.
Wzmianka o naszej wystawie znajduje się w spisie uroczystości Leonardowskich umieszczonym w publi-
kacji: Leonardo. Saggi e ricerche, Roma 1954.
741