DOI Artikel:
Żygulski, Zdzisław: Ze studiów nad dawną sztuką siodlarską
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.24590#0063
31 Mańkowski T., Polskie tkaniny i hafty XVI—XVIII wieku, Wrocław 1954,
s. 24 i nast.
32 To jest ze skóry tłoczonej w desenie (najczęściej linijne).
do cechu było dowodem wzrostu znaczenia tej sztuki w ciągu w. XVII,
zwłaszcza w dziedzinie oporządzenia woj-skowego 31. Dalszym etapem
tego rozwoju było stworzenie własnego cechu, co nastąpiło w r. 1689
wzorem istniejących już przedtem cechów hafciarskich we Lwowie
(1658) i w Lublinie (1669). Statut krakowski, oparty na statutach obu
wymienionych miast, ustanawiał przejęcie znacznej części robót wy-
konywanych dotychczas w cechach siodlarzy, rymarzy i olsterników.
Zakazano innym cechom używania czeladzi hafciarskiej i ustalono
bardzo szeroki zakres prac, które miały obejmować między innymi
„sajdaki haftowane i gładkie i drukowane 32, tebinki gładkie, liczko-
Ryc. 9. Godło cechu krakowskich siodlarzy. Miniatura z Kodeksu Behema
57
s. 24 i nast.
32 To jest ze skóry tłoczonej w desenie (najczęściej linijne).
do cechu było dowodem wzrostu znaczenia tej sztuki w ciągu w. XVII,
zwłaszcza w dziedzinie oporządzenia woj-skowego 31. Dalszym etapem
tego rozwoju było stworzenie własnego cechu, co nastąpiło w r. 1689
wzorem istniejących już przedtem cechów hafciarskich we Lwowie
(1658) i w Lublinie (1669). Statut krakowski, oparty na statutach obu
wymienionych miast, ustanawiał przejęcie znacznej części robót wy-
konywanych dotychczas w cechach siodlarzy, rymarzy i olsterników.
Zakazano innym cechom używania czeladzi hafciarskiej i ustalono
bardzo szeroki zakres prac, które miały obejmować między innymi
„sajdaki haftowane i gładkie i drukowane 32, tebinki gładkie, liczko-
Ryc. 9. Godło cechu krakowskich siodlarzy. Miniatura z Kodeksu Behema
57