DOI Artikel:
Żygulski, Zdzisław: Ze studiów nad dawną sztuką siodlarską
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.24590#0094
chyba siodła mongolskie i chińsko-tybetańskie (o czym wspominano
na wstępie pracy). Tak daleka droga wędrówki wpływów bynajmniej
nie wydaje się niemożliwa, zwłaszcza gdy się weźmie pod uwagę po-
średnictwo Tatarów, np. ordy krymskiej. Styl złotniczej roboty okuć
stosującej subtelne wklęsłe wykroje, niezbyt rozrzutnie kameryzo-
wanie, użycie niella oraz styl haftu akcentującego linię siedziska
wskazywałyby na lwowskie, ormiańskie pochodzenie zabytku. Nie-
które elementy ornamentyki tego siodła są jednak zdecydowanie
zachodnio-europejskie, forma ich zapowiada tzw. styl regencji. Po-
dobne ukształtowanie łęków spotkać można w siodle niewielkich roz-
miarów ze zbiorów Muzeum Narodowego. Okucia tego siodła posia-
dają obok ornamentu „siodłowego'' jeszcze podwójne, dekoracyjne
wgłębienia w formie okienek 0:1 (ryc. 28). Z innego, zbliżonego budową
i dekorem siodła zachowała się jedynie terlica z okuciami* 94 (ryc. 29).
Okazy te, które Kitowicz określiłby jako „łęki" miały napewno pier-
wotnie poduszki na siedziskach.
Ryc. 29. Terlica z okuciami siodła polskiego. Nr inw. 1279
Wśród okazów z w. XVII wspomnieć jeszcze wypada o siodle,
które w katalogu Muzeum Czartoryskich zapisane jest jako „czerkie-
skie 93 (ryc. 30). Jest to siodło o dwóch kulach, łękach i ławkach obi-
tych srebrną niellowaną blachą, wyłożone skórą, z małymi skrzydeł-
kami i „drukowanymi tybinkami. Z manufakturą lwowską łączymy
03 Nr inw. 35165. — Polskie siodło z „okienkami” na łąkach znajduje się też
w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie (nr 6730).
94 Nr inw. Ew. V. 1279.
88
na wstępie pracy). Tak daleka droga wędrówki wpływów bynajmniej
nie wydaje się niemożliwa, zwłaszcza gdy się weźmie pod uwagę po-
średnictwo Tatarów, np. ordy krymskiej. Styl złotniczej roboty okuć
stosującej subtelne wklęsłe wykroje, niezbyt rozrzutnie kameryzo-
wanie, użycie niella oraz styl haftu akcentującego linię siedziska
wskazywałyby na lwowskie, ormiańskie pochodzenie zabytku. Nie-
które elementy ornamentyki tego siodła są jednak zdecydowanie
zachodnio-europejskie, forma ich zapowiada tzw. styl regencji. Po-
dobne ukształtowanie łęków spotkać można w siodle niewielkich roz-
miarów ze zbiorów Muzeum Narodowego. Okucia tego siodła posia-
dają obok ornamentu „siodłowego'' jeszcze podwójne, dekoracyjne
wgłębienia w formie okienek 0:1 (ryc. 28). Z innego, zbliżonego budową
i dekorem siodła zachowała się jedynie terlica z okuciami* 94 (ryc. 29).
Okazy te, które Kitowicz określiłby jako „łęki" miały napewno pier-
wotnie poduszki na siedziskach.
Ryc. 29. Terlica z okuciami siodła polskiego. Nr inw. 1279
Wśród okazów z w. XVII wspomnieć jeszcze wypada o siodle,
które w katalogu Muzeum Czartoryskich zapisane jest jako „czerkie-
skie 93 (ryc. 30). Jest to siodło o dwóch kulach, łękach i ławkach obi-
tych srebrną niellowaną blachą, wyłożone skórą, z małymi skrzydeł-
kami i „drukowanymi tybinkami. Z manufakturą lwowską łączymy
03 Nr inw. 35165. — Polskie siodło z „okienkami” na łąkach znajduje się też
w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie (nr 6730).
94 Nr inw. Ew. V. 1279.
88