DOI Artikel:
Żygulski, Zdzisław: Dzieje zbiorów puławskich (Świątynia Sybilli i Dom Gotycki)
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.24582#0123
drobnych relikwii wyjętych z gro-
bów królów francuskich podczas
ich dewastowania w roku 1793.
Zachował się też oryginalny do-
wód kontaktu Lenoira z Czartory-
ską, świadectwo autentyczności re-
likwii Heloizy i Abelarda, które
Lenoir wydobył z grobowca w le
Paraclet w roku 1799 po otrzyma-
niu pozwolenia od rządu 170.
Z Lenoirem szczęśliwie rywali-
zował dyrektor Muzeum Napoleo-
na, baron Dominik Vivant-Denon,
minister pełnomocny do spraw
sztuki w służbie cesarza Francu-
zów. Denon, nie obdarzony wpraw-
dzie tak twórczym talentem w od-
krywaniu nowych dróg muzealni-
ctwa, przewyższał Lenoira zdolno-
ściami organizacyjnymi oraz nie-
wyczerpaną wprost pomysłowością
w zdobywaniu, a raczej grabieniu
dzieł sztuki. Kariera jego była za-
wrotna. Należał on do tych ludzi
wieku XVIII, którzy umieli szczę-
śliwie przeżyć trzy zupełnie od-
mienne epoki, ancien regime, re-
wolucję i cesarstwo, i w każdej
zebrać dla siebie pożytek17i. De-^
non uczestniczył w wyprawie egip-
skiej Bonapartego i wsławił się pierwszą naukową publikacją egiptolo-
giczną. W roku 1802 został mianowany generalnym dyrektorem Muzeum
57. Zegar w stylu Boulle’a.
170 Bibl. Czart., rkps XVII/3131, dokument nr 9/4: „Paris, le 28 Juin, an 1808.
Alexandre Lenoir, Administrateur et Conservateur du Musee des Monuments Fran-
ęais, Membre de la Societe Librę des Sciences, Lettres et Arts de Nancy. Monsieur
et Ami, J’ai 1’honneur de vous adresser les fragments des depouilles de nos plus
illustres amants du onzieme siecle que vous avez paru desirer, savoir, une portion
du crane d’Abelard et une cóte d’Heloise, dont je vous garantis Fauthenticite ayant
ete charge par le gouvernement de recuiller leur cendres pour les deposer dans le
Musee de Monuments Franęais, Lenoir”. — List ten adresowany był do pana Paren-
dier, sekretarza ambasady francuskiej, który wręczył relikwie Stanisławowi Potoc-
kiemu, ten zaś przekazał je Czartoryskiej (ryc. 59).
171 Taylor F, H., The Taste of Angels, Boston 1948, s. 548 i nast.
117
bów królów francuskich podczas
ich dewastowania w roku 1793.
Zachował się też oryginalny do-
wód kontaktu Lenoira z Czartory-
ską, świadectwo autentyczności re-
likwii Heloizy i Abelarda, które
Lenoir wydobył z grobowca w le
Paraclet w roku 1799 po otrzyma-
niu pozwolenia od rządu 170.
Z Lenoirem szczęśliwie rywali-
zował dyrektor Muzeum Napoleo-
na, baron Dominik Vivant-Denon,
minister pełnomocny do spraw
sztuki w służbie cesarza Francu-
zów. Denon, nie obdarzony wpraw-
dzie tak twórczym talentem w od-
krywaniu nowych dróg muzealni-
ctwa, przewyższał Lenoira zdolno-
ściami organizacyjnymi oraz nie-
wyczerpaną wprost pomysłowością
w zdobywaniu, a raczej grabieniu
dzieł sztuki. Kariera jego była za-
wrotna. Należał on do tych ludzi
wieku XVIII, którzy umieli szczę-
śliwie przeżyć trzy zupełnie od-
mienne epoki, ancien regime, re-
wolucję i cesarstwo, i w każdej
zebrać dla siebie pożytek17i. De-^
non uczestniczył w wyprawie egip-
skiej Bonapartego i wsławił się pierwszą naukową publikacją egiptolo-
giczną. W roku 1802 został mianowany generalnym dyrektorem Muzeum
57. Zegar w stylu Boulle’a.
170 Bibl. Czart., rkps XVII/3131, dokument nr 9/4: „Paris, le 28 Juin, an 1808.
Alexandre Lenoir, Administrateur et Conservateur du Musee des Monuments Fran-
ęais, Membre de la Societe Librę des Sciences, Lettres et Arts de Nancy. Monsieur
et Ami, J’ai 1’honneur de vous adresser les fragments des depouilles de nos plus
illustres amants du onzieme siecle que vous avez paru desirer, savoir, une portion
du crane d’Abelard et une cóte d’Heloise, dont je vous garantis Fauthenticite ayant
ete charge par le gouvernement de recuiller leur cendres pour les deposer dans le
Musee de Monuments Franęais, Lenoir”. — List ten adresowany był do pana Paren-
dier, sekretarza ambasady francuskiej, który wręczył relikwie Stanisławowi Potoc-
kiemu, ten zaś przekazał je Czartoryskiej (ryc. 59).
171 Taylor F, H., The Taste of Angels, Boston 1948, s. 548 i nast.
117