Muzeum Narodowe <Krakau> [Hrsg.]: Rozprawy i Sprawozdania Muzeum Narodowego w Krakowie (7.1962)

siadaniem całego zespołu za-
bytków związanych z tą ar-
cyksiążęcą parą. Dorzucał
w końcu uwagę, że osoby
portretowane są w bogatych
dworskich strojach, których
wyobrażenie może służyć do
studiów kostiumologicznych
epoki 217.

Za swój największy suk-
ces uważał Sokolnicki naby-
cie ogromnej ilości witraży
ze zrujnowanych średnio-
wiecznych kościołów belgij-
skich. Z jego opisów wnio-
skować można o wyjątkowej
wartości tego zbioru, niestety,
nic z tego do naszych czasów
nie przetrwało (podobnie jak
nie zachowały się wyżej wy-
liczone obrazy). Ogółem wy-
słał Sokolnicki do Puław pięć
skrzyń witraży różnego ro-
dzaju, pochodzących z 37 bu-
dynków zabytkowych. W su-
mie witraże te zawierały, we-
dług jego obliczeń, około 600
figur tworzących ponad 160
rozmaitych tematów 218. Mię-
dzy innymi wyszczególniał

Sokolnicki 9 sztuk witraży z kaplicy Karola Wielkiego w Akwizgra-
nie, 20 wielkich kwater witrażowych z kościoła St. Gery w Brukseli219 220,
wielki witraż okrągły z cyfrą Marii, z opactwa d’Afflighem 22°, 15 sztuk

67. Sztuciec

ceremonialny po
Eugenii.

Izabeli Klarze

217 Bibl. Czart., rkps 3103, s. 173.

218 Tamże, s. 181.

219 „Przedstawiają one tematy sakralne i odznaczają się doskonałością wykonania.
Zostały zrabowane w czasie ostatniej rewolucji, w roku 1793. Nabyłem je u pewnego
szklarza, który już zdążył część ich zniszczyć. Ich autentyczność potwierdzili świad-
kowie naoczni, godni zaufania” — informował Sokolnicki. Tamże, s. 116.

220 „Opactwo to zniszczone zostało w roku 1793. Znalazłem ten witraż u pewnego
amatora, który go ocalił przed zemstą czasu i ludzi” — dodawał Sokolnicki. Tamże,
s. 188.

137