DOI Artikel:
Sito, Jakub; Hutter, Thomas [Ill.]: Warsztat rzeźbiarski Tomasza Huttera: zagadnienie rozwoju i promieniowania
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.22258#0117
Warsztat rzeźbiarski Tomasza Huttera. Zagadnienie rozwoju i promieniowania_115
PRZYPISY
1 Syntetycznych prac dotyczących zagadnień plastyki późnobarokowej jest
w polskiej bibliografii wyjątkowo mało. Najważniejsze z publikowanych w ciągu
ostatnich kilkunastu lat to: M. Karpowicz, Sztuka Polska XVIII w., Warszawa 1985;
idem, Uwagi o przemianach malarstwa i rzeźby polskiej w latach 1711-1740 [w:] Sztuka
Polska 1. polowy XVIII w. Materiały Sesji Stowarzyszenia Historyków Sztuki, War-
szawa 1981, s. 95-113 (zob. również niektóre pozostałe artykuły w tymże tomie).
Podsumowanie stanu badań i skrótową charakterystykę problemu przedstawił J.K.
Ostrowski, Polska rzeźba barokowa w. XVIII. Przegląd problematyki i perspektywy
badawcze, „Biuletyn Historii Sztuki" 50, 1988, s. 319-334 (tamże zestawienie biblio-
graficzne).
2 Por. Ostrowski, op. cit. (bibliografia). Już po tej publikacji wydana została
obszerna monografia rzeźbiarza doby baroku: M. Karpowicz, Baldasar Fontana
1661-1733. Un Berniniano ticinese in Moravia e Polonia, Lugano 1990 (polska edycja
w wersji skróconej: M. Karpowicz, Baltazar Fontana, Warszawa 1994). Interesującą
monografią rzeźbiarza z pierwszej połowy XVIII w. jest także ostatnio opublikowany
artykuł: J. Gajewski, Z Wiednia i Pragi (?) przez Łubnice do Puław. Działalność Jana
Eliasza Hoffmana i jego warsztatu w Lubelskiem oraz nurt hoffmanowski w rzeźbie
późnobarokowej między Wisłą a Bugiem [w:] Dzieje Lubelszczyzny, t. 6, Między
Wschodem a Zachodem, cz. 3, Kultura artystyczna, Lublin 1992, s. 173-245.
3 W krajach tych badania nad rzeźbą barokową prowadzone są kilkutorowo.
Nie brak tu oczywiście opracowań syntetycznych, te jednak zawsze sytuują się
w ramach pewnej ściśle przestrzeganej hierarchii — od materiału podstawowego,
przyczynkarskiego, często o krajoznawczym wymiarze, pojawiających się na łamach
lokalnych czasopism, poprzez opracowania już stricte naukowe, ale o wciąż zawężonym
horyzoncie badawczym, jak monografie artystów, a także ważniejszych obiektów,
studia typologiczne i z zakresu geografii artystycznej, aż po pozycje ogólne: opracowa-
nia zagadnień, i syntezy o randze krajowej jak: OJ. Blazicek, Socharstyi baroku
w Cechach. Plastika 17, a 18. veku, Praha 1958; G. Schikola, Wiener Plastik der
Renaissance und des Barocks [w:] Plastik in Wien, Wien 1970; H. Schindler, Bayerische
Bildhauer. Manierismus, Barock, Rokoko im altbayerischen Unterland Munchen 1985;
P. Volk, Rokokoplastik in Altbayern, Bayrisch Schwaben und im Allgau, Munchen 1981.
4 Praktycznie nie istnieją na gruncie polskim i oparte o polskie obiekty prace
dotyczące fundamentalnej sprawy związków plastyki z liturgią i związków z ceremonia-
lną funkcją rezydencji. Relacje rzeźby i architektury szczegółowo omawia na materiale
siedemnastowiecznym M. Karpowicz, Gioyanni Battista Gisleni i Francesco Rossi.
Z dziejów współpracy rzeźbiarza z architektem, „Kwartalnik Architektury i Urbanis-
tyki" 36, 1991, s. 3-21, a obok architektury, związki rzeźby z malarstwem analizuje
PRZYPISY
1 Syntetycznych prac dotyczących zagadnień plastyki późnobarokowej jest
w polskiej bibliografii wyjątkowo mało. Najważniejsze z publikowanych w ciągu
ostatnich kilkunastu lat to: M. Karpowicz, Sztuka Polska XVIII w., Warszawa 1985;
idem, Uwagi o przemianach malarstwa i rzeźby polskiej w latach 1711-1740 [w:] Sztuka
Polska 1. polowy XVIII w. Materiały Sesji Stowarzyszenia Historyków Sztuki, War-
szawa 1981, s. 95-113 (zob. również niektóre pozostałe artykuły w tymże tomie).
Podsumowanie stanu badań i skrótową charakterystykę problemu przedstawił J.K.
Ostrowski, Polska rzeźba barokowa w. XVIII. Przegląd problematyki i perspektywy
badawcze, „Biuletyn Historii Sztuki" 50, 1988, s. 319-334 (tamże zestawienie biblio-
graficzne).
2 Por. Ostrowski, op. cit. (bibliografia). Już po tej publikacji wydana została
obszerna monografia rzeźbiarza doby baroku: M. Karpowicz, Baldasar Fontana
1661-1733. Un Berniniano ticinese in Moravia e Polonia, Lugano 1990 (polska edycja
w wersji skróconej: M. Karpowicz, Baltazar Fontana, Warszawa 1994). Interesującą
monografią rzeźbiarza z pierwszej połowy XVIII w. jest także ostatnio opublikowany
artykuł: J. Gajewski, Z Wiednia i Pragi (?) przez Łubnice do Puław. Działalność Jana
Eliasza Hoffmana i jego warsztatu w Lubelskiem oraz nurt hoffmanowski w rzeźbie
późnobarokowej między Wisłą a Bugiem [w:] Dzieje Lubelszczyzny, t. 6, Między
Wschodem a Zachodem, cz. 3, Kultura artystyczna, Lublin 1992, s. 173-245.
3 W krajach tych badania nad rzeźbą barokową prowadzone są kilkutorowo.
Nie brak tu oczywiście opracowań syntetycznych, te jednak zawsze sytuują się
w ramach pewnej ściśle przestrzeganej hierarchii — od materiału podstawowego,
przyczynkarskiego, często o krajoznawczym wymiarze, pojawiających się na łamach
lokalnych czasopism, poprzez opracowania już stricte naukowe, ale o wciąż zawężonym
horyzoncie badawczym, jak monografie artystów, a także ważniejszych obiektów,
studia typologiczne i z zakresu geografii artystycznej, aż po pozycje ogólne: opracowa-
nia zagadnień, i syntezy o randze krajowej jak: OJ. Blazicek, Socharstyi baroku
w Cechach. Plastika 17, a 18. veku, Praha 1958; G. Schikola, Wiener Plastik der
Renaissance und des Barocks [w:] Plastik in Wien, Wien 1970; H. Schindler, Bayerische
Bildhauer. Manierismus, Barock, Rokoko im altbayerischen Unterland Munchen 1985;
P. Volk, Rokokoplastik in Altbayern, Bayrisch Schwaben und im Allgau, Munchen 1981.
4 Praktycznie nie istnieją na gruncie polskim i oparte o polskie obiekty prace
dotyczące fundamentalnej sprawy związków plastyki z liturgią i związków z ceremonia-
lną funkcją rezydencji. Relacje rzeźby i architektury szczegółowo omawia na materiale
siedemnastowiecznym M. Karpowicz, Gioyanni Battista Gisleni i Francesco Rossi.
Z dziejów współpracy rzeźbiarza z architektem, „Kwartalnik Architektury i Urbanis-
tyki" 36, 1991, s. 3-21, a obok architektury, związki rzeźby z malarstwem analizuje