Stadtmüller, Hugo [Editor]: Anthologia Graeca epigrammatvm Palatina cvm Planvdea (3,1): Palatinae libri IX epp. 1 - 563, Planudeae l. I continens (Lipsiae: Teubner, 1906)

452 Anth. Cephalanae 1. IV (Planudeae 1. I c. 9a)
451. Τίνας αν εε'ποε λόγους | προς Πρόκνην την άδελ\φήν
Φελομήλη. A*. Pl. Ε
Σόζ με πόβι,ζ κακοεργδς ενί βπήλνγγι, βα&ειίη
μοννώβας βαρνποτμον έμήν άπεκερΰε κορεεην^
ήμεόνων τούτο λέγεταε ή καε των τοεοντων των τό ε'οον δυναμέ-
νων φέρεεν’ adnotavit Plm idemque ad vocem μένει, haec: 'μέ-
νος τό έμμονον έργον καε από τούτου τό (Μένος καϊ η μήνες ή
μνηΰεκακία' γίνονται, δε πάντα από τοΰ μένεεν’ (cf. Ε. Μ. 579,
50) || ρ. 451, 5 sqq. Ρ1Μ 1. Ia c. 83 (εις· φελίαν), 4; Ρ1Ε I 85, 4; ex-
stat ep. in Vita Euripidea (Γένος Ενρ. Kirchh. XIX 100, Schwartz
6, 15; Westerm. 137, 78; 138, 15; 140, 51 Thom. Mag.; Dind,
7
schol. Eur. Vit. 7, 10, 13) 5—7 τεναΰ αν εεποι λόγουΰ (λό PlMb
Φελήμων δε’ Εύρεπίδην Ρ1 5 ΰτε% ούΰ εεπεν Α* 6 Philemoni
versus trib. Opsop., Mein., Kock (II 519, 130); cf. Philem. 69
εε πάντες άποΟ'ανοΰμεΟ'α, fr. 79, 20 εε δ έλαβον άρτε οκάρον —■
έγένοντ’ άν Ο'εοί' τούς ήδη νεκρούς — ποεώ ζην πάλεν (cum 450
ε’ε — οε τε^νηκότες αεΰ&ηΰεν εεχον — άπηγξάμην άν), 71, 4
αρετήν καε φρόνηΰίν φαΰε, 103, 5 φαΰε (cum 450, 2 ως φαΰεν):
tamen ad recentiorem poetam quam Philemonem trimetros
referre malim | quae schol.B adnotavit ' Φελήμων Συρακούΰεος
υεός Σάμωνος καϊ αυτός κωμεκ,ός τής νέας κωμωδίας ήκμαΰΓενΊ
έπ'ε τής Αλεξάνδρου βαΰελείας βραχύ Μενάνδρου πρότερος’ sumpta
sunt ex Suida, v. s. v. Φελήμων (verba καε αυτός parum apta
inlata sunt in hanc notam ex iis quae Suid. de Philemone
altero, Philemonis filio, tradit: ' Φελ. δ νεώτερος καε αυτός κω-
μεκός υίός Φελήμονος τοΰ κωμικού') 7 εεο ευρεπε Α* 8 ταες άλη
αλείηΰενΣΐϊ.ΎΜ. 1345,τ. άληί>είαισΊΊιο®ι. cod. Μοη. 500; cf. Menand.
87 (Κ. III 27) εε τάς άλη&είας απλώς τις οοε λέγεε, Babr. 75, 20
(ΰύ ταες άλη&είαες ιατρός ούκ εΐ), 83, 4 | in fine vs. 'τλαυμαοτον’
adscripsit J 9 (praeter punctum in fine vs. positum) carent
verba interpunctione in P; post άνδρες tantum distinxit Jac.
rettulitque vocem ad ol τεϋνηκότες, ante άνδρ. interpunxit
iunxitque άνδρες — τενες Westerm.; vocab. pro vocativo, non
nominativo habent Mein., Kirchh., recte opinor; olim ci. αεΰ&η-
ΰεν είχον έμφρον’ et φρένα τ’ έ&’ et νέρύύεν | ωβ φαΰ'ε τενέο. Ρ
ωΰ φαΰεν τεν^εα^ Ρ1Μ ως φαΰεν τεν'ες ΡΒ; φηΰεν Vat. 1345 φαΰί
Μοη. 500 10 άπήγξάμην (prius η corr. esse ex ε non putarim)
Ρ | ωΰτ’ Ppr ώστε ? Par (non ώστ-^ sc. -τα, et iniuria reponeres
οί>ΰτ’ ά&ρεεν) | εδεεν εύρ. Ρ ||
1 sqq. Ρ1Μ 1.1“ c. 9 (εες εεΰεβεες), 2; exhibet ep. tam Euphe-
miana (EK, EF 160'j quam sylloge Σ (AF f. 152r, Ap 256r);
scripsit igitur ep. Bartholomaeus (cf. I ρ. XIII) bis in Flor.
57, 29, semel in Par. 1773, ubi ille, cum versus priore loco, in