Sylloge commentationum theologicarum (2.1801)

42 Icm. Konynenburg
sordibus obsolescit. In exilio semper solllcitus
atque anxius illorum amor, qui in patria haud
meliore fortuna vtebantur, sollicita familiarum
atque ecclefiarum, quae Remonllrantium nomini
et opinionibus addictae, nunc autem propinquis
et ministris erant destitutae, cura communi illo-
rum causae eum adeo adstrictum tenuit, vt lite-
rarum ope illos consolari iliorumque dolorem
leuare, nec non ipsis, quantum poliet, HoJlan-
diae ecclesiis prospicere, atque hac ratione, fa-
llentibus etiam Vitenbogardo, GreUinchouio,
P oppio, Nieltio , Coruino, aliisque, Remon-
strantium , vti fere ad'hunc vsque diem sese ha-
bet, societatem formare, sumrna ei fuerit solli-
citudo. Permulta tandem, quae tunc quidem
cum viris doctisiimis de religione habuit collo-
quia, tum etiam variae, quas cum viris bene
multis egregie doctis contraxit necessitudines,
Inprimis ingens ilia librorum copia, quos dein-
ceps, variis de rebus, tum Latino, tum etiam
vernaculo exarauit sermone; omnia haec, in-
quam, quanto noller valuerit ingenio, quanta
judicii acie, quanta denique doctrina, manifeste
demonstrant. Hinc simul apparet, quanto ope«
re mens ipli recti conscia fuerit, quanta pollue-
rit animi firmitate, quanta in malis perpetiendis
conslantia, quanta humanitate, quanta diligen-
tia atque assiduitate, quanto denique humaniores
colendi promouendique literas ardore. Mirum
igitur haudquaquam est, eum tum inter Gallos,
(Galliam enim ferme vniuersam peragrauit) tum
inter