Sylloge commentationum theologicarum (4.1803)

in interpretatione libb. sacr. 139
agnita huiusmodi omislione, sensus contextis
infer-
prima manus textui detraxit. Neque tamen video,
cur, retenta lectione vulgari, morolius negemus,
aut asseramus, vocem OlpO hic esse omissam,
cuius omissionem alibi saepius inueniri, Walthe-
rvs in itb. eit. p. 72. ostendit: quum lumina rei
hic traditae neutro modo mutetur, debeatque non
de ipso Dei nomine, sed de quodam monimeuto ei
consecrato cogitari. Hebraeos enim nouimus, in-
terdum metonymica locutos, non solum ligna et
vrofivrjuKTx rerum iplis rerum designatarum nomi-
nibus exprimere, sed personarum etiam illustrium
monimenta, quin iplius Deisymbola, tuin illarum
tum huius nominibus insignire: e. g. Gen. XVII,
13. Num. VI, 7. Gen. IV, 17. 2 Sam.XVIIl, 1 8.
Exod.XVl, 33. et aliis in locis, a Glassio p-868.-
t&ii.Dath. allatis. Similem loquendi modum grae-
cos etiam latinosque scriptores subinde vlitrpasse,
post Casavbonvjm ad Ael. Spartiani Adrianum
Caefar. c. XX. p. 183.8+. declarauit Campeg. Vx-
tringa in bbferuatl. Jacr. iib. 111. c. 23. p. 834»
in Commentatione de Ara lacobaea ad verba Genes,
XXX111, 20. n 270 miTOSn
vbi ob eandem , cuius me-
t .. I ••
mini, caussam parum referre existimo, vtrum ante
ro antecedens vocabulum rznc subintelli-
gatur, nec ne: nifi quis vicerit, aram Deo, Nu-
mini Ifraelitarum, sacram ab ara, huius Dei no-
mine insignita, vehementer discrepare. Ex eodem
genere mihi videntur reliqua esse exempla, a Vi-
iringa in 1. c. p. 839' 4°- congesta, quorum ra-
tionem cur ego hic singulariter explanem, me ha-
bere non arbitror. Agnoscat aliquis,—r vt hoc
vnum ex iis delibem, — an reiiciat alius omsslio-