Sylloge commentationum theologicarum (7.1806)

IO

Doefselt: interpr. gr amni at.

enunciatum oti sdv KOtTOtyivdtrxY] yi/jlZv yi kxq-
non esse particulam s. coniunctionetn, quae
rationem reddat propositionis antecedentis: tfi-
0Tvcdev ®C8 7TSlcrGLU-V Tds XOtgttix? YjfJLUV , hoc
fere sensu: pacabimus animos noflros, q uia
s. eo quod, si ipse nos no fi er accufet animus,
maior efl animo nojlro Deus cet., id quod fe-
fellisse videatur interpretes, vt his verbis: ort9
sxv - xccot)/et x.r.A. nonum h. e. vigesimum ver-
sum inchoarent; sed hoc nimirum oti diuiden-
dum esse tamquam pronomen, o, tq quodcun-
que s. quidquid, et o, t t sdv quidquid demum,
quomo do cunque, verti debere, vt, ilio verbo
coniuncto cum versu vndeuicesimo, haec existat
sententia et ordo verborum: fedabimus animos
noflros, quidquid illi nos inbeant metuere s.
cuiuscunque peccati nos animus nofter arguat.
Qua re fieret, vt verbis his, quae in quaestione
sunt, omnis omnino metus, quem incutere no-
bis male factorum conscientia possit, depellatur,
si modo veri amoris aliorum testem habeamus
animum nostrum. Certe hoc sensu o, t i sotv
est Coloss.IIl, 23.: quodcunque petieritis; apud
ipsum adeo Ioannem, versu 22. ipsius capitis
nostri 6 S54V anoousv, quidquid rogauerimus♦
Modo quidem alio, sed non admodum diuerso
sensu, Sam. Akdreae g) volebat oti idv no-
strum esse pro qts dv s. brav q. d. fi quando
cur

g) I. c« §. XIV. p. 994.