DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.8503#0260
246
Επίλογος
οί μετάλλινοι ήλοι μέχρι τέλους της έποχής δεν συνειθίζοντο
έν τη οίκοοομία. Έκ τούτων συμπεραίνομεν ό'τι, όταν οί Μι-
νύαι, οί Δαναοί και εί τίνες άλλοι συγγενείς λαοί κατήλθον τήν
τρίτην ίσως προ Χρίστου χιλιετηρίδα εις τήν Ελλάδα, τά μέ-
ταλλα δεν ήσαν μεν πιθανώς όλως άγνωστα αύτοΐς, πάντως
ό'μως ήσαν πολύ σπάνια και έν μακρά χρήσει.
Ό χρυσός και δ χαλκός είναι τά αρχαιότατα εις τούς Έλ-
ληνας γνωστά γενόμενα μέταλλα, κατόπιν δ' έρχεται ό άργυ-
ρος, ό'στις φαίνεται οτι προϋποθέτει εκείνα' διότι το όνομά του
οχι μόνον χαρακτηρίζει αύτον έν αντιθέσει προς τά άλλα ώς
Λενκόν, άλλά και δεν έχρησίμευσεν, όπως τό του χαλκοΟ και
πολύ πλέον το του χρυσού, σχεδόν παντελώς εις σχηματισμόν
κυρίων ονομάτων πόλεων ή ανθρώπων1—τεκμήριον δ'τι εγεινε
γνωστός, ό'ταν ή γλώσσα δεν είχε πλέον τήν αύτήν πλαστικήν
δύναμιν. Επειδή δ' έν τοις τάφοις των νήσων ευρίσκεται ό άρ-
γυρος σχετικώς συχνά2, έν ω Ό χρυσός έν γένει ήτο έν αύταϊς
πολύ σπανιώτερος, δυνάμεθα νά είκάσωμεν ότι έκεΐνον μεν
έγνώρισαν οί "Ελληνες δια τών νησιωτών, του δε χρυσού και
χαλκοΟ είχον πρότερον ήδη γνώσιν, άν και ώς εί'πομεν και
ταύτα τά μέταλλα ήσαν άκόμη σπανιώτατα παρ' αύτοϊς.
Άφ' ετέρου τά ονόματα του χρυσοΟ καί τοΰ χαλκοΟ καϊ οί
πράς τήν μεταλλουργίαν σχετιζόμενοι ό'ροι έν τη ελληνική καί τη
λατινική γλώσση είναι έντελώς ανεξάρτητοι αλλήλων 3, ώστε
φαίνεται οτι οί Έλληνες μετά τον χωρισμόν των άπό τών Ιταλών
καί πριν ελθωσιν εις έπαφήν μετά τών νησιωτών, ήτοι έν ό'σω
διέτριβον άκόμη προς βορραν του Όλύμπου, έγνώρισαν τά δύο
ταΰτα μέταλλα. Τπέρ της εικασίας δε ταύτης συνηγορεί φρονώ
καί τοΰτο, ότι τά ονόματα αύτών δεν ερμηνεύονται μετά βε-
βαιότητος ούτε έκ της ελληνικής ούτε έξ άλλης γνωστής γλώσ-
1 Ο. 8οΙιι·α(]6Γ, δρΐ'&οΙινοΐ'^ΙοίοΙηιη^ ιιικί ΕΤ Γ^β3 ο Η ΐ σΗ Ιέ σ. 259.
2 Πλήν τοϋ ΌϋΓηπιΙβί' πρδ. \νοΙΙβΐ'8, ΑΙΙιοη. ΜίΙΙΙιοϋ. 1891 σ. 46 §ξ., Ινθα
χαί ά'λλαι αξιόλογοι συμπληρωματικά! πληροοορίαι περί τοΰ νησιωτικού πολιτισμοί
Ευρίσκονται.
3 Ηβ11)ί" Ιΐαΐί^βι· ίη οΐβΐ' Ροοί^βηο σ. 83.
Επίλογος
οί μετάλλινοι ήλοι μέχρι τέλους της έποχής δεν συνειθίζοντο
έν τη οίκοοομία. Έκ τούτων συμπεραίνομεν ό'τι, όταν οί Μι-
νύαι, οί Δαναοί και εί τίνες άλλοι συγγενείς λαοί κατήλθον τήν
τρίτην ίσως προ Χρίστου χιλιετηρίδα εις τήν Ελλάδα, τά μέ-
ταλλα δεν ήσαν μεν πιθανώς όλως άγνωστα αύτοΐς, πάντως
ό'μως ήσαν πολύ σπάνια και έν μακρά χρήσει.
Ό χρυσός και δ χαλκός είναι τά αρχαιότατα εις τούς Έλ-
ληνας γνωστά γενόμενα μέταλλα, κατόπιν δ' έρχεται ό άργυ-
ρος, ό'στις φαίνεται οτι προϋποθέτει εκείνα' διότι το όνομά του
οχι μόνον χαρακτηρίζει αύτον έν αντιθέσει προς τά άλλα ώς
Λενκόν, άλλά και δεν έχρησίμευσεν, όπως τό του χαλκοΟ και
πολύ πλέον το του χρυσού, σχεδόν παντελώς εις σχηματισμόν
κυρίων ονομάτων πόλεων ή ανθρώπων1—τεκμήριον δ'τι εγεινε
γνωστός, ό'ταν ή γλώσσα δεν είχε πλέον τήν αύτήν πλαστικήν
δύναμιν. Επειδή δ' έν τοις τάφοις των νήσων ευρίσκεται ό άρ-
γυρος σχετικώς συχνά2, έν ω Ό χρυσός έν γένει ήτο έν αύταϊς
πολύ σπανιώτερος, δυνάμεθα νά είκάσωμεν ότι έκεΐνον μεν
έγνώρισαν οί "Ελληνες δια τών νησιωτών, του δε χρυσού και
χαλκοΟ είχον πρότερον ήδη γνώσιν, άν και ώς εί'πομεν και
ταύτα τά μέταλλα ήσαν άκόμη σπανιώτατα παρ' αύτοϊς.
Άφ' ετέρου τά ονόματα του χρυσοΟ καί τοΰ χαλκοΟ καϊ οί
πράς τήν μεταλλουργίαν σχετιζόμενοι ό'ροι έν τη ελληνική καί τη
λατινική γλώσση είναι έντελώς ανεξάρτητοι αλλήλων 3, ώστε
φαίνεται οτι οί Έλληνες μετά τον χωρισμόν των άπό τών Ιταλών
καί πριν ελθωσιν εις έπαφήν μετά τών νησιωτών, ήτοι έν ό'σω
διέτριβον άκόμη προς βορραν του Όλύμπου, έγνώρισαν τά δύο
ταΰτα μέταλλα. Τπέρ της εικασίας δε ταύτης συνηγορεί φρονώ
καί τοΰτο, ότι τά ονόματα αύτών δεν ερμηνεύονται μετά βε-
βαιότητος ούτε έκ της ελληνικής ούτε έξ άλλης γνωστής γλώσ-
1 Ο. 8οΙιι·α(]6Γ, δρΐ'&οΙινοΐ'^ΙοίοΙηιη^ ιιικί ΕΤ Γ^β3 ο Η ΐ σΗ Ιέ σ. 259.
2 Πλήν τοϋ ΌϋΓηπιΙβί' πρδ. \νοΙΙβΐ'8, ΑΙΙιοη. ΜίΙΙΙιοϋ. 1891 σ. 46 §ξ., Ινθα
χαί ά'λλαι αξιόλογοι συμπληρωματικά! πληροοορίαι περί τοΰ νησιωτικού πολιτισμοί
Ευρίσκονται.
3 Ηβ11)ί" Ιΐαΐί^βι· ίη οΐβΐ' Ροοί^βηο σ. 83.