DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.20670#0054
42
De kunstsmid
In alle geval moet onze Quinten Matsijs toch stellig in de
nabijheid eener smederij geboren zijn, en dat wel omstreeks
het jaar 1460.
Vader Matsijs was reeds gestorven, toen zijn zoontje,
Quinten, nog niet lang van de moederborst was gespeend. De
moeder-weduwe hoopte niettemin op haar knaapje, en zij
zette de smederij voort.
Natuurlijk dat de zaken niet zoo voorspoedig gingen als
onder het waakzaam oog van den afgestorven baas. Maar de
kleine Quinten kneedde reeds het gloeiend ijzer, toen zijn
hoofdje nog maar nauwelijks boven het aanbeeld was uitge-
wassen. Zoodra hij de jongelingsjaren had bereikt, nam hij
de leiding van het werkhuis op zich. Zijn edel kinderharte
hoopte der goede moeder spoedig te kunnen vergelding
schenken voor al het jammer en de ontberingen, die zij te
verduren had.
Matsijs was een dier wondere geesten, wien de kunst
ingeboren is. Ofschoon maar een smid, wist hij toch met het
ruwste der gereedschappen, met den hamer, ijzeren stronken,
bladen en ranken te scheppen, die de natuur in zwier en
vorm schier evenaarden. Zooals onze meeste vernuftige wer-
kers van dien tijd, had hij ook leeren teekenen, was zijn oog
geoefend op de natuur en had hij insgelijks kunstsmaak en
liefde voor al wat schoon is. Zoo maakte hij zijne beroemde
ijzeren putkevie, die als een pronkstuk op de Groote Markt
werd geplaatst. Niet alleen werkte hij voor de hoofdkerk van
vander moeder wegen, als naestc vrienden, magen ende geleverde momboren metten
rechte.» In hoe nauwe familiebetrekkingen deze Joes Massijs en Cornelis Yenten tegen-
over de weezen staan, valt nog na te sporen ; Jan van Cantelbeke en Cornelis van den
Eynde waren de neef en de broeder der weduwe ; want Margaretha van den Eynde was
dochter van Claus van den Eynde, timmerman, en van Dingne van Cantelbeke.
De kunstsmid
In alle geval moet onze Quinten Matsijs toch stellig in de
nabijheid eener smederij geboren zijn, en dat wel omstreeks
het jaar 1460.
Vader Matsijs was reeds gestorven, toen zijn zoontje,
Quinten, nog niet lang van de moederborst was gespeend. De
moeder-weduwe hoopte niettemin op haar knaapje, en zij
zette de smederij voort.
Natuurlijk dat de zaken niet zoo voorspoedig gingen als
onder het waakzaam oog van den afgestorven baas. Maar de
kleine Quinten kneedde reeds het gloeiend ijzer, toen zijn
hoofdje nog maar nauwelijks boven het aanbeeld was uitge-
wassen. Zoodra hij de jongelingsjaren had bereikt, nam hij
de leiding van het werkhuis op zich. Zijn edel kinderharte
hoopte der goede moeder spoedig te kunnen vergelding
schenken voor al het jammer en de ontberingen, die zij te
verduren had.
Matsijs was een dier wondere geesten, wien de kunst
ingeboren is. Ofschoon maar een smid, wist hij toch met het
ruwste der gereedschappen, met den hamer, ijzeren stronken,
bladen en ranken te scheppen, die de natuur in zwier en
vorm schier evenaarden. Zooals onze meeste vernuftige wer-
kers van dien tijd, had hij ook leeren teekenen, was zijn oog
geoefend op de natuur en had hij insgelijks kunstsmaak en
liefde voor al wat schoon is. Zoo maakte hij zijne beroemde
ijzeren putkevie, die als een pronkstuk op de Groote Markt
werd geplaatst. Niet alleen werkte hij voor de hoofdkerk van
vander moeder wegen, als naestc vrienden, magen ende geleverde momboren metten
rechte.» In hoe nauwe familiebetrekkingen deze Joes Massijs en Cornelis Yenten tegen-
over de weezen staan, valt nog na te sporen ; Jan van Cantelbeke en Cornelis van den
Eynde waren de neef en de broeder der weduwe ; want Margaretha van den Eynde was
dochter van Claus van den Eynde, timmerman, en van Dingne van Cantelbeke.