DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.20670#0191
Een Vlaamsche Raphaèï
179
natuur kenmerkt vond hij te eenvoudig, te onbeduidend, om
er zich mee bezig te houden. Hij streefde met hartstocht naar
hooger, naar verhevenheid, naar het ideale; maar juist daar-
door verviel hij in verregaande gezochtheid. Zijne opvatting
van het schoone was zielloos, gekunsteld, en daardoor van
wezentlijke aantrekkelijkheid ontbloot. Waar hij een lieftallig
figuur wil voorstellen, levert hij een zoo zorgvuldig gevormd
en geslepen beeld, dat het als niet leefbaar voorkomt; en zijne
booze wezens worden afgrijselijke wangedrochten, waarin
minder van den mensch, dan van het dier is overgebleven.
Met voorliefde behandelde hij dergelijke overschoone schep-
selen en kwaadaardige geesten of halve reuzen, gansch naakt,
om dus zijne ontleedkundige kennissen te doen uitschijnen.
Naar de modellen van den forschen Michel Angelo, had hij
zich eene oppervlakkige, heftige uitdrukking der hartstochten
eigen gemaakt, en daarmee dweepte hij ; want het bracht eene
beweging in zijne samenstellingen, die in onze Vlaamsche tafe-
reelen nog nooit was opgemerkt. Floris bezat vooral de
gaaf de groote Italiaansche Meesters te kunnen nabootsen.
Daarom ontving hij van zijne tijdgenooten den eeretitel van
« Vlaamschen Raphaël », die, alles wel beschouwd, eigentlijk
toch maar weinig vleiend is. Zijne teekening was dan ook fier
en keurig, maar geenszins oorspronkelijk. Zijne schildering
was zeer verzorgd, zelfs uiterst fijn ; doch zijne kleuren
waren niet waardig van eenen Vlaamschen schilder, die met
en naast den glansrijken Matsijs geleefd had. De borstel van
Floris vermeed zorgvuldig elke volle tint, uit vreeze van
daaronder eenen beval l igen vorm of de werking eener spier te
verbergen, en zoo herinnerden zijne paneelen al te zeer aan
de vlakke Italiaansche muurschilderingen.
179
natuur kenmerkt vond hij te eenvoudig, te onbeduidend, om
er zich mee bezig te houden. Hij streefde met hartstocht naar
hooger, naar verhevenheid, naar het ideale; maar juist daar-
door verviel hij in verregaande gezochtheid. Zijne opvatting
van het schoone was zielloos, gekunsteld, en daardoor van
wezentlijke aantrekkelijkheid ontbloot. Waar hij een lieftallig
figuur wil voorstellen, levert hij een zoo zorgvuldig gevormd
en geslepen beeld, dat het als niet leefbaar voorkomt; en zijne
booze wezens worden afgrijselijke wangedrochten, waarin
minder van den mensch, dan van het dier is overgebleven.
Met voorliefde behandelde hij dergelijke overschoone schep-
selen en kwaadaardige geesten of halve reuzen, gansch naakt,
om dus zijne ontleedkundige kennissen te doen uitschijnen.
Naar de modellen van den forschen Michel Angelo, had hij
zich eene oppervlakkige, heftige uitdrukking der hartstochten
eigen gemaakt, en daarmee dweepte hij ; want het bracht eene
beweging in zijne samenstellingen, die in onze Vlaamsche tafe-
reelen nog nooit was opgemerkt. Floris bezat vooral de
gaaf de groote Italiaansche Meesters te kunnen nabootsen.
Daarom ontving hij van zijne tijdgenooten den eeretitel van
« Vlaamschen Raphaël », die, alles wel beschouwd, eigentlijk
toch maar weinig vleiend is. Zijne teekening was dan ook fier
en keurig, maar geenszins oorspronkelijk. Zijne schildering
was zeer verzorgd, zelfs uiterst fijn ; doch zijne kleuren
waren niet waardig van eenen Vlaamschen schilder, die met
en naast den glansrijken Matsijs geleefd had. De borstel van
Floris vermeed zorgvuldig elke volle tint, uit vreeze van
daaronder eenen beval l igen vorm of de werking eener spier te
verbergen, en zoo herinnerden zijne paneelen al te zeer aan
de vlakke Italiaansche muurschilderingen.