DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.20670#0211
Schilderen op doek
199
vermolmde, en de gansche schepping aldus ontbonden werd.
Ook Floris had in Italië gezien, hoe Raphaël zich het lijn-
waad in plaats van het hout ten nutte maakte. Daar hij de
altaartafel der hoofdkerk ook op grootere schaal wilde aan-
leggen, zoo besloot hij het dit maal insgelijks op « tijck » te
doen. De Kerk, die in alles behoudend was, had eventwel
luttel vertrouwen in dien vooruitgang. Wanneer de kerk-
meesters onzen schilder dit tijk zagen voorbereiden met eene
vette krijtlaag, die men sindsdien « plamuursel * heette,
konden zij maar niet begrijpen, dat dit weeke doek standhou-
dender dan het vaste hout kon zijn. Het schrikte hen af, zoo
veel geld te besteden aan een werk, welks duurzaamheid nog
niet was gewaarborgd door de ondervinding. Spoedig berouw-
den zij zich derhalve hunne roekelooze inschikkelijkheid,
en zij kwamen op hun eerste besluit terug. De uitdrukkelijke
wil van het kerkbestuur was, dat de Hemelvaart van
Maria, in plaats van op tijk, op paneel gemaald moest
worden. De kunstenaar verzette zich nochtans tegen die
schending der overeenkomst. Maar, toen de tresorier, bij de
toegezegde 100 ponden, er nog 12 voegde, was hij toch bereid
de dringende begeerte der Kerk in te willigen. Ofschoon Floris
de verdiende faam genoot, zoo verbazend vlug te kunnen
schilderen, besteedde hij ditmaal toch drie volle jaren, om die
altaartafel der hoofdkerk te voltooien. Wanneer zij in 1564
op het hooge koor prijkte, werden er ook nog vleugeldeuren
aangetimmerd, welke Frans Floris insgelijks binnen- en bui-
tenwaarts bemaalde, en dat voor slechts 64 ponden Brabantsch.
Dit nieuwe gewrocht van onzen zoogezegden Vlaamschen
Raphaël bleef niet lang overeind staan. De wederzijdsche
partijhaat der Katholieken en Hervormers had sedert de
199
vermolmde, en de gansche schepping aldus ontbonden werd.
Ook Floris had in Italië gezien, hoe Raphaël zich het lijn-
waad in plaats van het hout ten nutte maakte. Daar hij de
altaartafel der hoofdkerk ook op grootere schaal wilde aan-
leggen, zoo besloot hij het dit maal insgelijks op « tijck » te
doen. De Kerk, die in alles behoudend was, had eventwel
luttel vertrouwen in dien vooruitgang. Wanneer de kerk-
meesters onzen schilder dit tijk zagen voorbereiden met eene
vette krijtlaag, die men sindsdien « plamuursel * heette,
konden zij maar niet begrijpen, dat dit weeke doek standhou-
dender dan het vaste hout kon zijn. Het schrikte hen af, zoo
veel geld te besteden aan een werk, welks duurzaamheid nog
niet was gewaarborgd door de ondervinding. Spoedig berouw-
den zij zich derhalve hunne roekelooze inschikkelijkheid,
en zij kwamen op hun eerste besluit terug. De uitdrukkelijke
wil van het kerkbestuur was, dat de Hemelvaart van
Maria, in plaats van op tijk, op paneel gemaald moest
worden. De kunstenaar verzette zich nochtans tegen die
schending der overeenkomst. Maar, toen de tresorier, bij de
toegezegde 100 ponden, er nog 12 voegde, was hij toch bereid
de dringende begeerte der Kerk in te willigen. Ofschoon Floris
de verdiende faam genoot, zoo verbazend vlug te kunnen
schilderen, besteedde hij ditmaal toch drie volle jaren, om die
altaartafel der hoofdkerk te voltooien. Wanneer zij in 1564
op het hooge koor prijkte, werden er ook nog vleugeldeuren
aangetimmerd, welke Frans Floris insgelijks binnen- en bui-
tenwaarts bemaalde, en dat voor slechts 64 ponden Brabantsch.
Dit nieuwe gewrocht van onzen zoogezegden Vlaamschen
Raphaël bleef niet lang overeind staan. De wederzijdsche
partijhaat der Katholieken en Hervormers had sedert de