DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.20670#1014
1 002
Adellek te van David Teniers II
hij bij die gunst ook het oorlof om voortdurend te mogen
werkzaam blijven, als schilder van zijnen Heer Prins Don
Juan van Oostenrijk.
De Koning, die Teniers als schilder zoo hoog waardeerde,
kon er maar niet toe besluiten hem edelman te verklaren.
Was het, omdat Teniers boerenschilder bleef, of herinnerde
men zich, dat zijn gewaande edele vader zeer onedel handelde
met zijnen medeburgers op bedriegelijke wijze geld te ontfut-
selen,waarom hij veroordeeld en gevangen was ? Hoe het zij,
den 4n November 1637 stelde men eindelijk eene gunstige
kantteekening op zijn vertoog. Men zou hem het adelschap ver-
kenen ; maar, o spotternij ! op voorwaarde, dat hij nimmer
schilderijen uitstallen of voor geld schilderen zou. Dat was
waarlijk te veel geeischt om den misplaatsten hoogmoed van
den genialen zedenschilder te bevredigen. Wat ware hij toch
geweest zonder zijn palet en penseel, en hoe begreep zoo
groot een meester toch niet, dat deze werktuigen hem meer
verheerlijkten dan een blazoen en een degen.
Terwijl Teniers vruchtelooze pogingen aanwendde om
geadeld te worden, stond hij toch ook voortdurend in nauwe
betrekking met zijne geboortestad, die hij zeer dikwijls bezocht.
Den 22n December 1637 kwam hij aan het Antwerpsche
Magistraat vragen, om zijnen broeder Juliaan Teniers en zij-
nen schoonbroeder Abraham Breughel tot medevoogden over
zijne kinderen aan te stellen. Alhoewel het wederzijdsch
testament tusschen hem en Anna Breughel, op 3 Mei 1656
verleden, onzen kunstenaar zeer bevoordeelde, zoo zag hij
daarvan af, om met zijne weezen te deel en volgens zijne
huwelijksvoorwaarde van 4 Juli 1637. De Stad benoemde
aanstonds de gevraagde medevoogden, welke op den 2411
Adellek te van David Teniers II
hij bij die gunst ook het oorlof om voortdurend te mogen
werkzaam blijven, als schilder van zijnen Heer Prins Don
Juan van Oostenrijk.
De Koning, die Teniers als schilder zoo hoog waardeerde,
kon er maar niet toe besluiten hem edelman te verklaren.
Was het, omdat Teniers boerenschilder bleef, of herinnerde
men zich, dat zijn gewaande edele vader zeer onedel handelde
met zijnen medeburgers op bedriegelijke wijze geld te ontfut-
selen,waarom hij veroordeeld en gevangen was ? Hoe het zij,
den 4n November 1637 stelde men eindelijk eene gunstige
kantteekening op zijn vertoog. Men zou hem het adelschap ver-
kenen ; maar, o spotternij ! op voorwaarde, dat hij nimmer
schilderijen uitstallen of voor geld schilderen zou. Dat was
waarlijk te veel geeischt om den misplaatsten hoogmoed van
den genialen zedenschilder te bevredigen. Wat ware hij toch
geweest zonder zijn palet en penseel, en hoe begreep zoo
groot een meester toch niet, dat deze werktuigen hem meer
verheerlijkten dan een blazoen en een degen.
Terwijl Teniers vruchtelooze pogingen aanwendde om
geadeld te worden, stond hij toch ook voortdurend in nauwe
betrekking met zijne geboortestad, die hij zeer dikwijls bezocht.
Den 22n December 1637 kwam hij aan het Antwerpsche
Magistraat vragen, om zijnen broeder Juliaan Teniers en zij-
nen schoonbroeder Abraham Breughel tot medevoogden over
zijne kinderen aan te stellen. Alhoewel het wederzijdsch
testament tusschen hem en Anna Breughel, op 3 Mei 1656
verleden, onzen kunstenaar zeer bevoordeelde, zoo zag hij
daarvan af, om met zijne weezen te deel en volgens zijne
huwelijksvoorwaarde van 4 Juli 1637. De Stad benoemde
aanstonds de gevraagde medevoogden, welke op den 2411