DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.30162#0027
ROZDZIAŁ 1.
Geneza, charakter i przebieg prac nad inwentaryzacją zabytków w Europie za-
chodniej do połowy XIX st. Przodujące znaczenie Francji. Dorobek Wielkiej
Rewolucji. Elementy wstępnych prac w tym kierunku: ustawodawstwo konserwa-
torskie, wymiana opinji społecznej, literatura piękna, prace archeologiczne. Rola
angielskich badaczy. Podróże malownicze Millin'a, oraz Nodier'a i Taylor'a. Sprawa
opieki nad zabytkami i inwentaryzacja za czasów Monarchji Lipcowej: wystąpienia
Montalembert'a i Wiktora Hugo. Memorjał Guizofa z 1830 r. w sprawie inwen-
taryzacji i pierwsi inspektorzy zabytków, L. Vitet i P. Merimee. Ewolucja stosunku
społecznego do zabytku w okresie od czasów Rewolucji do rządów 11-go Cesarstwa.
«Monument national*-» i «monuments historiques». Reakcja pro-gotycka, próby
inwentaryzacji zabytków sztuki kościelnej. Projekt powszechnej inwentaryzacji de
Chennevieres'a z 1856 r. Utylitarne i naukowe cele inwentaryzacji. Sprawa in-
wentaryzacji w Niemczech: memorjał Schinkla z 1815 r., prace Lotz'a. Inwentary-
zacja zabytków Gdańska z 1822 r. Rozwój ruchu archeologicznego w Niemczech.
Wartość starożytnicza w Niemczech i we Francji. Inwentaryzacja zabytków w Austrji.
Próby inwentaryzacyjne w Rosji: mowa Pisariewa z 1827 r., instrukcja inwentar.
Towarzystwa Archeologicznego z 1851 r. oraz odezwa Komisji Archeologicznej
z 1859 Rola piśmiennictwa rosyjskiego w ukształtowaniu stosunku do zabytków
przeszłości. Prace nad inwentaryzacją w Skandynawji: pierwsze próby Bureusa
i Hadorph'a (XVII w.), akcja Sjóborga. Inwentaryzacja zabytków w Danji przez
prof. Worsae w r. 1848.
istoryk kultury XIX wieku, którego zainteresuje ewolucja
ówczesnego stosunku do tak zwanych pomników hi-
storycznych, może niewątpliwie i powinien badać ów pro-
ces na tle nader szerokiego czasowo - przestrzennego zasięgu.
To pewna wszakże, że z dowolnie obranego punktu wyjścia
zostanie on zmuszony do powrotu na teren Francji schyłku
XVIII stulecia, — klasycznej ojczyzny tego ruchu, pojmowa-
nego już we współczesnem znaczeniu J. Kilkuwiekowa tradycja
konserwatorska Italji i poczęści Skandynawji usuwa się na
plan dalszy przed rozmachem i konsekwencją zorganizowanej
przez młodą republikę akcji. Jednocześnie, właśnie we Francji
2
Geneza, charakter i przebieg prac nad inwentaryzacją zabytków w Europie za-
chodniej do połowy XIX st. Przodujące znaczenie Francji. Dorobek Wielkiej
Rewolucji. Elementy wstępnych prac w tym kierunku: ustawodawstwo konserwa-
torskie, wymiana opinji społecznej, literatura piękna, prace archeologiczne. Rola
angielskich badaczy. Podróże malownicze Millin'a, oraz Nodier'a i Taylor'a. Sprawa
opieki nad zabytkami i inwentaryzacja za czasów Monarchji Lipcowej: wystąpienia
Montalembert'a i Wiktora Hugo. Memorjał Guizofa z 1830 r. w sprawie inwen-
taryzacji i pierwsi inspektorzy zabytków, L. Vitet i P. Merimee. Ewolucja stosunku
społecznego do zabytku w okresie od czasów Rewolucji do rządów 11-go Cesarstwa.
«Monument national*-» i «monuments historiques». Reakcja pro-gotycka, próby
inwentaryzacji zabytków sztuki kościelnej. Projekt powszechnej inwentaryzacji de
Chennevieres'a z 1856 r. Utylitarne i naukowe cele inwentaryzacji. Sprawa in-
wentaryzacji w Niemczech: memorjał Schinkla z 1815 r., prace Lotz'a. Inwentary-
zacja zabytków Gdańska z 1822 r. Rozwój ruchu archeologicznego w Niemczech.
Wartość starożytnicza w Niemczech i we Francji. Inwentaryzacja zabytków w Austrji.
Próby inwentaryzacyjne w Rosji: mowa Pisariewa z 1827 r., instrukcja inwentar.
Towarzystwa Archeologicznego z 1851 r. oraz odezwa Komisji Archeologicznej
z 1859 Rola piśmiennictwa rosyjskiego w ukształtowaniu stosunku do zabytków
przeszłości. Prace nad inwentaryzacją w Skandynawji: pierwsze próby Bureusa
i Hadorph'a (XVII w.), akcja Sjóborga. Inwentaryzacja zabytków w Danji przez
prof. Worsae w r. 1848.
istoryk kultury XIX wieku, którego zainteresuje ewolucja
ówczesnego stosunku do tak zwanych pomników hi-
storycznych, może niewątpliwie i powinien badać ów pro-
ces na tle nader szerokiego czasowo - przestrzennego zasięgu.
To pewna wszakże, że z dowolnie obranego punktu wyjścia
zostanie on zmuszony do powrotu na teren Francji schyłku
XVIII stulecia, — klasycznej ojczyzny tego ruchu, pojmowa-
nego już we współczesnem znaczeniu J. Kilkuwiekowa tradycja
konserwatorska Italji i poczęści Skandynawji usuwa się na
plan dalszy przed rozmachem i konsekwencją zorganizowanej
przez młodą republikę akcji. Jednocześnie, właśnie we Francji
2