DOI Artikel:
Orlandos, Anastasios K.: Hai Blachernai tēs Ēleias
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14364#0040
30 Όρλάνδος: Αι Βλαχέρναι της Ηλείας.
Α Ε 1913
έπΐ ανάγλυφων και Ικ\ μωσαϊκών, νομίζω, δτι και
I το ύπ' δψει άνάγλυφον δύναται να θεωρηθή σύγ-
χρονον ή και προγενέστερον τοΟ ύπό την ποδιάν
τοΟ παραθύρου ευρισκομένου.
Εις τήν άντίστοι/ον θέσιν προς τα δύο τελευ-
ταία ανάγλυφα ευρίσκεται έπί της βορείου πλευ-
ράς μαρμάρινη πλαζ είκονίζουσα ισοσκελή σταυ-
ρόν μετά τεσσάρων ροδάχων κατά τάς γωνίας
(είκ. 29/ τέλος υπεράνω τοΟ πλαγίου τόςου τοΟ
έξωνάρθηκος ένετειχίσθη ήλιακόν ώρολόγιον (είκ.
31), σ/ηματιζόμενον ουχί δι' άπλών, άκτινοειδώς
βαινουσών άπό τίνος κέντρου γραμμών έντος ημι-
κυκλίου, ώςέν θήβαις 1 και Σκριποΰ ^ και Μυσία
άλλά κομψότερον διαμεμορφωμένον, εν είδει φύλ-
λων ριπιδιοειδώς τεταγμένων. '
, , ?. γ » , „ . , Διακοσμητικά τινα στοινεϊα παρατηρούνται >αί
κρουμενοντο ανω οεςιον ήμισυ, εικονίζεται αγγειον, _ »
, , ί- .-ν 5· ~ ι 'ί έπ'ι της ουτικής δψεως του ναοΟ έπϊ τε του κάτω
απο του οποίου εκπηΟωσι ελικοειδείς περιπλοκαόες » ~ ^
, /*\ , ν η ' „ 'ΐ?_ ,ϊν ίι παλαιοΟ μέοους κα'ι του άνακαινισθέντο^ άνω οοό-
μετα φύλλων αμπέλου και ροτρυων. Λπειοη οε ^ ^ * γ
, , λ/ τ ν Φου (είκ· 46). Είνε δε ταϋτα κεφαλαί άνθοώπινοι
και το θεμα τούτο εινε χαρακτηριστικον της πα- τ \ > ^ γ
-, ~ , ~ " ,, - » ~ ; δλόγλυφοι ποοένουσαι της επιφανείας τοΟ τοίνου,.
λαιο/ριστιανικης έποψης, οτε το απαντωμεν κα' 1 1 ' ~ * /- '
51: Άνάγλνπτος πλαξ υπό τό παράΰυρον της είκ. 50.
54: Έπιστνλιον μετ' αναγλϋπτου διακόσμου.
οίκόσημον κακότεχνον παριστών έντος κύκλου λέον- τήν μετά κιονίσκων διάπλασιν τών γωνιώντοΟ κτι-
τα δρθόν (εϊκ. 56) και τέ/ος, έπΐ του άκρου δυ- ρίου, ην τόσον συχνά άπαντώμεν εις τά μεσαιω-
τικοΟ πεσσοΟ, έγ/άρακτος σταυρός έντος κύκλου νικά μνημεία της Δύσεως.
(είκ. 46). Οί τόσον τάς γωνίας τονίζοντες κα'ι διακοσμοΰν-
Αί στέγαι κα'ι έν τώ δυτικώ τμήματι έςαίρονται τες κιονίσκοι ούτοι άρχονται ένταΟθα κατά μεν
ώς και έν τώ άνατολικώ. Είνε δε τοΟ μεν έσωνάρ- τάς γωνίας της προσόψεως δλίγον υπεράνω της
Οηκος δικλινής, τοΰ δ' έζωνάρθηκος μονοκλινής, λοςοτμήτου ζώνης, ήτις τελεί τήν μετάβασιν άπό
συνεχίζουσα τήν προς δυσμάς κλίσιν της στέγης τοΟκτιστοΟ θρανίου προς τάς κατακόρυφους έπιφα-
τοΟ έσωνάρθηκος (δρα τομήν είκ. 3). νείας τών τοίχων (είκ. 57), προχωροΟσι δε μέχρι
Περαίνοντες τήν περιγραφήν τοΟ δυτικοΟ τμή- της στέψεως μή διακοπτόμενοι ύπό τών οριζοντίων
ματος θά άναφέρωμεν τό στοι/εϊον έκεΐνο διαμορ-
ι. * ,, > < 1 8ΐτζυαοιυ8Μ Βνζ. Ζ. III 1894 πίν. III.
φωσεως αμα και Οίακοσμησεως, οπερ κατ εςοχην % Μ^ χ_ ,^*^ ς-, Π0
προσδίδει εις τό τμήμα τοΰτο γενικόν χαρακτήρα, α ψίβς/αηά ΑΙΙι. Μίιΐ. 1904, 259
Α Ε 1913
έπΐ ανάγλυφων και Ικ\ μωσαϊκών, νομίζω, δτι και
I το ύπ' δψει άνάγλυφον δύναται να θεωρηθή σύγ-
χρονον ή και προγενέστερον τοΟ ύπό την ποδιάν
τοΟ παραθύρου ευρισκομένου.
Εις τήν άντίστοι/ον θέσιν προς τα δύο τελευ-
ταία ανάγλυφα ευρίσκεται έπί της βορείου πλευ-
ράς μαρμάρινη πλαζ είκονίζουσα ισοσκελή σταυ-
ρόν μετά τεσσάρων ροδάχων κατά τάς γωνίας
(είκ. 29/ τέλος υπεράνω τοΟ πλαγίου τόςου τοΟ
έξωνάρθηκος ένετειχίσθη ήλιακόν ώρολόγιον (είκ.
31), σ/ηματιζόμενον ουχί δι' άπλών, άκτινοειδώς
βαινουσών άπό τίνος κέντρου γραμμών έντος ημι-
κυκλίου, ώςέν θήβαις 1 και Σκριποΰ ^ και Μυσία
άλλά κομψότερον διαμεμορφωμένον, εν είδει φύλ-
λων ριπιδιοειδώς τεταγμένων. '
, , ?. γ » , „ . , Διακοσμητικά τινα στοινεϊα παρατηρούνται >αί
κρουμενοντο ανω οεςιον ήμισυ, εικονίζεται αγγειον, _ »
, , ί- .-ν 5· ~ ι 'ί έπ'ι της ουτικής δψεως του ναοΟ έπϊ τε του κάτω
απο του οποίου εκπηΟωσι ελικοειδείς περιπλοκαόες » ~ ^
, /*\ , ν η ' „ 'ΐ?_ ,ϊν ίι παλαιοΟ μέοους κα'ι του άνακαινισθέντο^ άνω οοό-
μετα φύλλων αμπέλου και ροτρυων. Λπειοη οε ^ ^ * γ
, , λ/ τ ν Φου (είκ· 46). Είνε δε ταϋτα κεφαλαί άνθοώπινοι
και το θεμα τούτο εινε χαρακτηριστικον της πα- τ \ > ^ γ
-, ~ , ~ " ,, - » ~ ; δλόγλυφοι ποοένουσαι της επιφανείας τοΟ τοίνου,.
λαιο/ριστιανικης έποψης, οτε το απαντωμεν κα' 1 1 ' ~ * /- '
51: Άνάγλνπτος πλαξ υπό τό παράΰυρον της είκ. 50.
54: Έπιστνλιον μετ' αναγλϋπτου διακόσμου.
οίκόσημον κακότεχνον παριστών έντος κύκλου λέον- τήν μετά κιονίσκων διάπλασιν τών γωνιώντοΟ κτι-
τα δρθόν (εϊκ. 56) και τέ/ος, έπΐ του άκρου δυ- ρίου, ην τόσον συχνά άπαντώμεν εις τά μεσαιω-
τικοΟ πεσσοΟ, έγ/άρακτος σταυρός έντος κύκλου νικά μνημεία της Δύσεως.
(είκ. 46). Οί τόσον τάς γωνίας τονίζοντες κα'ι διακοσμοΰν-
Αί στέγαι κα'ι έν τώ δυτικώ τμήματι έςαίρονται τες κιονίσκοι ούτοι άρχονται ένταΟθα κατά μεν
ώς και έν τώ άνατολικώ. Είνε δε τοΟ μεν έσωνάρ- τάς γωνίας της προσόψεως δλίγον υπεράνω της
Οηκος δικλινής, τοΰ δ' έζωνάρθηκος μονοκλινής, λοςοτμήτου ζώνης, ήτις τελεί τήν μετάβασιν άπό
συνεχίζουσα τήν προς δυσμάς κλίσιν της στέγης τοΟκτιστοΟ θρανίου προς τάς κατακόρυφους έπιφα-
τοΟ έσωνάρθηκος (δρα τομήν είκ. 3). νείας τών τοίχων (είκ. 57), προχωροΟσι δε μέχρι
Περαίνοντες τήν περιγραφήν τοΟ δυτικοΟ τμή- της στέψεως μή διακοπτόμενοι ύπό τών οριζοντίων
ματος θά άναφέρωμεν τό στοι/εϊον έκεΐνο διαμορ-
ι. * ,, > < 1 8ΐτζυαοιυ8Μ Βνζ. Ζ. III 1894 πίν. III.
φωσεως αμα και Οίακοσμησεως, οπερ κατ εςοχην % Μ^ χ_ ,^*^ ς-, Π0
προσδίδει εις τό τμήμα τοΰτο γενικόν χαρακτήρα, α ψίβς/αηά ΑΙΙι. Μίιΐ. 1904, 259