DOI Heft:
Adivncta de Iac. Wimphel.
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.26043#0262
406 adivncta de iac. wimphel.
tas vobis poenas minetur. Conßantienßs quoque syno-
dus in bulla,quam Carolinam appellant. Si neque sura-
mos pontifices, neque sacratisslma concilia, neque Dei
ecclesiam animaduertitis, seueritatem legurn imperia-
lium formidate. Imperatores etenim Christianisslmi
Deo & ecclesiae suae deferentes sanxerunt, vt nulla
communitas, persona publica vel priuata colleftas ,
exacbiones, vel angarias ecclesiis aut ecclesiasticis per-
sonis impouant, quodsi fecerint, & ab ecclefia requi-
siti emendare contemserint, triplum refundant, & ni-
hilöminus banno ^biaceant imperiali. Si quid enim
parsimonia vel prouisione ecclesiastici congessissent, id
in pauperum vsum ministrari, aut colledlum id religio-
nis lucrum existimari debere volebant. Siquidem ec-
clesiarum bmia vsui pnblico spirituali deputanda , &
quicquid ecclesiae consecratur, ad ius pertinere sacer-
dotum probe sciuerunt, nam, etsi laici, cum sint mun-
dani, subire debeant onera reipublicae mundanae, bo-
na tarnen ecclesiarum, quae Dei sunt, obnoxia solum
sunt reipublicae spirituali.
Nec dubitabant imperatores , &sibiipsis, & rei-
publicae vehementer prosuturum, si in templis, quae
ipsi ceterique deuotissimi principes Deo immortali
erexere, diuinus cultus maxime perpetuoque obser-
uaretur, sique sacrificiis & rei diuinae magnisieentius
splendidiore cum apparatu suisset indultum. Credide-
runt enim pientissimi principes , Deum immortalem
magis propitium, beneuolentioremque in eos esse, a
quibus magis veneraretur. Si ergo fideles & boni
consules existimari vultis, persuadete principibus, vt
imperatorum, praesertim Friderici II. & Caroli IF.
leges non transgrediantur, minasque & poenas iila-
rum imprudenter subsannare vos ipsi ne videamini.
Profecto qui priuiiegia sacrofandtis ecclesiis praesti-
terunt.
tas vobis poenas minetur. Conßantienßs quoque syno-
dus in bulla,quam Carolinam appellant. Si neque sura-
mos pontifices, neque sacratisslma concilia, neque Dei
ecclesiam animaduertitis, seueritatem legurn imperia-
lium formidate. Imperatores etenim Christianisslmi
Deo & ecclesiae suae deferentes sanxerunt, vt nulla
communitas, persona publica vel priuata colleftas ,
exacbiones, vel angarias ecclesiis aut ecclesiasticis per-
sonis impouant, quodsi fecerint, & ab ecclefia requi-
siti emendare contemserint, triplum refundant, & ni-
hilöminus banno ^biaceant imperiali. Si quid enim
parsimonia vel prouisione ecclesiastici congessissent, id
in pauperum vsum ministrari, aut colledlum id religio-
nis lucrum existimari debere volebant. Siquidem ec-
clesiarum bmia vsui pnblico spirituali deputanda , &
quicquid ecclesiae consecratur, ad ius pertinere sacer-
dotum probe sciuerunt, nam, etsi laici, cum sint mun-
dani, subire debeant onera reipublicae mundanae, bo-
na tarnen ecclesiarum, quae Dei sunt, obnoxia solum
sunt reipublicae spirituali.
Nec dubitabant imperatores , &sibiipsis, & rei-
publicae vehementer prosuturum, si in templis, quae
ipsi ceterique deuotissimi principes Deo immortali
erexere, diuinus cultus maxime perpetuoque obser-
uaretur, sique sacrificiis & rei diuinae magnisieentius
splendidiore cum apparatu suisset indultum. Credide-
runt enim pientissimi principes , Deum immortalem
magis propitium, beneuolentioremque in eos esse, a
quibus magis veneraretur. Si ergo fideles & boni
consules existimari vultis, persuadete principibus, vt
imperatorum, praesertim Friderici II. & Caroli IF.
leges non transgrediantur, minasque & poenas iila-
rum imprudenter subsannare vos ipsi ne videamini.
Profecto qui priuiiegia sacrofandtis ecclesiis praesti-
terunt.