DOI Artikel:
Barriga Cuevas, Alejandro Díaz: Przedstawienia dzieciństwa Meszików w kodeksach Płaskowyżu Centralnego Mezoameryki
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.52432#0062
58
Alejandro Díaz Barriga Cuevas
wienia, którą im dawano31. W przypadku chłopców, od czwartego roku życia
pomagali oni przenosić niewielkie przedmioty. Od piątego roku życia wielkość
ładunku rosła, wówczas zaczynali już transportować drewno i lżejsze pakun-
ki na rynek32.
Dziewczynki natomiast były szkolone w przędzeniu i tkaniu, które to
czynności wykonywały samodzielnie od szóstego roku życia. W obu przy-
padkach widać wyraźne rozróżnienie na prace wykonywane przez chłopców
i dziewczynki. Podkreślić należy także, że od szóstego roku życia prace przez
nich wykonywane wnosiły wyraźny wkład w życie ekonomiczne rodziny.
Interesującym aspektem tej grupy wiekowej jest charakterystyczny strój
i uczesanie, które pozwalają odróżnić jej członków od dorosłych. W opisanej
powyżej stronie Códice Mendocino zauważyć można, że chłopcy i dziewczyn-
ki nosili jednakowe fryzury oraz prosty strój, a w przypadku chłopców często
przedstawiani byli nadzy. Cechę tę można zaobserwować także w innych doku-
mentach, jak np. w Códice Florentino33.
PiLTZiNTLi: Starsze dzieci
Ostatni etap dzieciństwa zaczynał się w wieku sześciu, siedmiu lat, kie-
dy to dzieci zaczynały wykonywać różne prace na rzecz grupy rodzinnej lub
w ramach większych jednostek społecznych, takich jak Tlaxilacalli i Calpul-
li. Należy tu wyjaśnić, że, jak wspomniano, dzieci rozpoczynały swoje życie
w ramach małej wspólnoty, a codzienne interakcje, w które wchodziły odnosi-
ły się do grupy krewnych obejmującej rodziców, rodzeństwo, wujostwo, kuzy-
nostwo oraz być może dziadków i innych starszych członków rodziny. Dzieci
wchodziły w skład poszczególnych rodzin, a każda z tych rodzin należała do
większej grupy tworzącej wspólnie z innymi - rodzaj klanu34. Możliwe, że po
ukończeniu szóstego roku życia dzieci zaczynały wykonywać różnorakie pra-
ce w ramach wspólnoty, np. pomagając w pracy na roli na milpach lub chinam-
pach należących do klanu. We współczesnych wspólnotach indiańskich dzieci
zaczynają pomagać w polu od ósmego roku życia35.
31 Ilość pożywienia zwiększała się wraz z wiekiem: trzylatki mogły zjeść pół tortilli, cztero-
i pięciolatki całą tortillę, a dzieci od szóstego do dwunastego roku życia półtorej tortilli.
32 López Austin 1985b: 99. Brat Gerónimo de Mendieta odnotował, że najmłodsze dzieci do
piątego, szóstego roku życia przyzwyczajano do lekkich prac, którymi było noszenie lekkich ła-
dunków, których waga rosła wraz z wiekiem. Mendieta 1971: 111-112.
33 Patrz np.: ilustracje rodziny, która aby uciec od głodu spowodowanego ostrą suszą w roku
1-Królik sprzedała się w niewolę, w: Códice Florentino, Libro VII, Cap. VIII, f. 16 r.
34 Kellogg 2005: 102.
35 Porównaj z informacjami na temat tego zjawiska w różnych regionach Płaskowyżu: Nuti-
ni, Barry 1990.
Alejandro Díaz Barriga Cuevas
wienia, którą im dawano31. W przypadku chłopców, od czwartego roku życia
pomagali oni przenosić niewielkie przedmioty. Od piątego roku życia wielkość
ładunku rosła, wówczas zaczynali już transportować drewno i lżejsze pakun-
ki na rynek32.
Dziewczynki natomiast były szkolone w przędzeniu i tkaniu, które to
czynności wykonywały samodzielnie od szóstego roku życia. W obu przy-
padkach widać wyraźne rozróżnienie na prace wykonywane przez chłopców
i dziewczynki. Podkreślić należy także, że od szóstego roku życia prace przez
nich wykonywane wnosiły wyraźny wkład w życie ekonomiczne rodziny.
Interesującym aspektem tej grupy wiekowej jest charakterystyczny strój
i uczesanie, które pozwalają odróżnić jej członków od dorosłych. W opisanej
powyżej stronie Códice Mendocino zauważyć można, że chłopcy i dziewczyn-
ki nosili jednakowe fryzury oraz prosty strój, a w przypadku chłopców często
przedstawiani byli nadzy. Cechę tę można zaobserwować także w innych doku-
mentach, jak np. w Códice Florentino33.
PiLTZiNTLi: Starsze dzieci
Ostatni etap dzieciństwa zaczynał się w wieku sześciu, siedmiu lat, kie-
dy to dzieci zaczynały wykonywać różne prace na rzecz grupy rodzinnej lub
w ramach większych jednostek społecznych, takich jak Tlaxilacalli i Calpul-
li. Należy tu wyjaśnić, że, jak wspomniano, dzieci rozpoczynały swoje życie
w ramach małej wspólnoty, a codzienne interakcje, w które wchodziły odnosi-
ły się do grupy krewnych obejmującej rodziców, rodzeństwo, wujostwo, kuzy-
nostwo oraz być może dziadków i innych starszych członków rodziny. Dzieci
wchodziły w skład poszczególnych rodzin, a każda z tych rodzin należała do
większej grupy tworzącej wspólnie z innymi - rodzaj klanu34. Możliwe, że po
ukończeniu szóstego roku życia dzieci zaczynały wykonywać różnorakie pra-
ce w ramach wspólnoty, np. pomagając w pracy na roli na milpach lub chinam-
pach należących do klanu. We współczesnych wspólnotach indiańskich dzieci
zaczynają pomagać w polu od ósmego roku życia35.
31 Ilość pożywienia zwiększała się wraz z wiekiem: trzylatki mogły zjeść pół tortilli, cztero-
i pięciolatki całą tortillę, a dzieci od szóstego do dwunastego roku życia półtorej tortilli.
32 López Austin 1985b: 99. Brat Gerónimo de Mendieta odnotował, że najmłodsze dzieci do
piątego, szóstego roku życia przyzwyczajano do lekkich prac, którymi było noszenie lekkich ła-
dunków, których waga rosła wraz z wiekiem. Mendieta 1971: 111-112.
33 Patrz np.: ilustracje rodziny, która aby uciec od głodu spowodowanego ostrą suszą w roku
1-Królik sprzedała się w niewolę, w: Códice Florentino, Libro VII, Cap. VIII, f. 16 r.
34 Kellogg 2005: 102.
35 Porównaj z informacjami na temat tego zjawiska w różnych regionach Płaskowyżu: Nuti-
ni, Barry 1990.