DOI Heft:
Heft 13
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.12174#0028
338
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΪΣ.
30 [Η]
Το ανωτέρω «μάχιον είναι μεν πάνυ κολοβόν,
άλλα και τοιούτον ον είναι πολύτιμον. Νϋν πρώτον
έμοανίζβται ήμΐν λίθου τεμάχιον, όπερ περιέχει σα-
φώς και αναμφισβητήτως τα ύπό των αρχαίων γραμ-
ματικών αναφερόμενα έπώνια, τά οποία προςκατεβάλ-
λοντο έπΐ τή ώνή, και διδάσκει ημάς την προς την
τιμήν τών πιπρασκομένων πραγμάτων άναλογίαν
αυτών, ην οί γραμματικοί ήγνόουν η δεν ήόύναντο
νά όρίσωσιν ακριβώς. Όδηγεϊ δ'ένταύτω εις το να ά-
νακαλύψωμεν, δτι και έν τω τεμαχίω τούτω και έν
δυσίν άλλοις περί κτημάτων τών κληθέντων Έρμο-
κοπίδων πρόκειται.
Το τεμάχιον είναι έκ της αριστεράς γωνίας στη- ·
λης λίθου πεντελικοΰ, έχούσης πάχος 0,11. Ευρέθη
8έ τω 1864 έν τη ισοπεδώσει της μικρας πλατείας
της γενομένη; μεταξύ τοϋ μεγάλου στρατώνος και
της εκκλησίας τών Ταξιαρχών, τής κειμένης παρά
την πύλην τής άγοράς, αυτού έκεϊ περίπου, ενθα ε-
κείτο ή εκκλησία τοϋ προφήτου Ήλιου (όρ. Μομ.
Αύι. ΟααΙ. Ν. 101. 102.), εκείτο δ' έκτοτε έν τη
συλλογή τή έν τω πύργω τών άνεμων "Αν δέ έν τω
μεταξύ άντεγράφη υπό τίνος τών ημετέρων ή αλλο-
δαπών αρχαιολόγων και έδημοσιεύΘη που ήδη, άγνο-
οΰμεν. Άπείκασμα αύτοϋ παρασκευασθέν υπό του δι-
δασκάλου της καλλιγραφίας Γχιόβα δις μικρότερον
του φυσικού μεγέθους, υπάρχει επί του πίνακος 50,
γ. Ή γραφή είναι τή; προ Εϋκλείδου γραμματικής
καΐ κατά τό σχήμα τοϋ Σ ή στήλη, εις ήν τό τεμά-
χιον ανήκει, πίπτει μεταξύ Όλ. 86 και 94,2 (433
—403 π. Χ.)
'Εν τω τεμαχίω κείνται κ'.ονηδόν τά πραθέντα,
είναι δε έπικαρπίαι κάι άνοράποδα ή οίκέται. Εις τους
οΐκέτας ανήκει και ό έν τώ 9 στίχω Πιστός, από τοΰ
τρόπου ουτω καλούμενος (όρ. Φωτ. βιβλ. σελ. 532
β Ββΐί.) και τό έν τώ 30 ςίχω κολοβού δνομα Μελιττ.
ήδύνατο νά σημαίνη Μελιτταϊος, γεγραμμένον
διά δύο τ, ως γράφεται ενίοτε και τό Μελιττεύς,
από τοϋ γένους ουτω καλούμενος, κ*θώς καλούνται
Κάρ παις.
Καρικόν παιδίον.
Σύρος.
Μελιττ. .
Αυδό[ς].
και πάντες οί προ αύτοϋ Θραξ, Σύρος κ.τ.λ. άλλ' ίσως
σημαίνει Μέλιττα. Ό έσχατος έκαλεϊτο Λυδός, ώς
έκ τών λειψάνων αναμφιβόλως συμπληροΰται.
Απέναντι εκάστου τών πραθέντων κείνται, ώς βλέ-
πει τις, χατ' άριστεράν δύο άριθμοί, ών ό μι ν εγγύ-
τερος είς τό όνομα μείζων είναι τοΰ άπωτέρω κει-
μένου. Ότι οί μείζονες τών αριθμών τούτων σημαίνουσι
την τιμήν τών πραγμάτων, οί δέ κατ' άριστεράν κεί-
μενοι μικρότεροι τά έπώνια, τά έν τώ 5 και 12 στί-
χω αναφερόμενα, είναι άναμφίβολον. Ή δέ ποσότης
ή εν τώ 13 στίχω άκολουθοϋσα είς την εκφρασιν κε-
φάλαιον συν έπωνίοις,ής τά μέρη πάντα είναι άναμφί-
βολα, περιέχει ου μόνον τούς μείζονας άριθμούς τών
τιμών, είς ους τό κεφάλαιον άναφέρεται, άλλά και
τούς μικρότερους, εις οΰς άναφέρονται τά έπώνια,
Τά έπώνια άναφέρουσιν οί άρχαϊοι γραμματικοί,
και ό μεν Πολυδεύκης (7, 15.) λέγει άπλώς, ότι εί-
ναι τά καταβαλλόμενα ύπ;ρ τών πιπρασκομένων τέ-
λη, ό δέ Άρποκρατίων, παρ3 ω ή λέξις γράφεται έ-
πωνία, λέγει, ό'τι είναι τό επί τή ών?] καταβαλλόμε-
. νον τέλος, θελων δέ νά ορίστρ την άναλογίαν αϋτοΰ
πρός την τιμήν τών πιπρασκομένων προςβέτει αείη
δ' άν ίσως ή πέμπτη». Τών δέ Σεγουεριανών λεξικο-
γράφων είς (έν Βοΐί, Αηβοοί. ρ. 255) έρμηνευων τήν
λέξιν και θέλων νά προςδιορίση και αυτός τήν άνα-
λογίαν λέγει, ότι είναι «τά επί τή ώνή προίκατα-
βαλλόμενα, ώςπερ Ικατοσταί τίνες». Κατά τήν έρμη-
νείαν άλλου τών Σεγουεριανών λεξικογράφων (έν Βεΐν.
Αηβοιί. ρ. 40) έπώνια έκβλοΰντο ατά επί τοϊς ώυίοις
προςδιδόμενα έξωθεν χάριτος ένεκα», άλλχ περί τοι-
ούτων έπωνίων δεν δύναται νά ηναι λόγος ένταΰθα.
Ό Βοίκχιος έν τή ά. έκόόσει της πολιτικής οικο-
νομίας τών Αθηναίων (σελ. 34") ϋπέβαλεν είς έξέ-
τασιν και τό τέλος τοϋτο και εΐκασε μέν5ότι ήν αδύνα-
τον νά ήτο ή πέμπτη, ώς εικάζει ό Άρποκρατίων, άν
και άναφέρεται (Άριστστ. Οίκον. 2, 4), ότι οί Βυ-
ζάντιοί ποτέ κτοϊς ώνουμένοις τι έταξαν χωρίς τής
τιμής διδόναι έπιδέκατον», εδέχθη δέ, ότι ήν έκατο^
ΗΡΔΔΗ-ΗΗ
ΡΔΔγ-Η
ΗΗΗγ-
ΗΠΗ
ΡΔΔ . .
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΪΣ.
30 [Η]
Το ανωτέρω «μάχιον είναι μεν πάνυ κολοβόν,
άλλα και τοιούτον ον είναι πολύτιμον. Νϋν πρώτον
έμοανίζβται ήμΐν λίθου τεμάχιον, όπερ περιέχει σα-
φώς και αναμφισβητήτως τα ύπό των αρχαίων γραμ-
ματικών αναφερόμενα έπώνια, τά οποία προςκατεβάλ-
λοντο έπΐ τή ώνή, και διδάσκει ημάς την προς την
τιμήν τών πιπρασκομένων πραγμάτων άναλογίαν
αυτών, ην οί γραμματικοί ήγνόουν η δεν ήόύναντο
νά όρίσωσιν ακριβώς. Όδηγεϊ δ'ένταύτω εις το να ά-
νακαλύψωμεν, δτι και έν τω τεμαχίω τούτω και έν
δυσίν άλλοις περί κτημάτων τών κληθέντων Έρμο-
κοπίδων πρόκειται.
Το τεμάχιον είναι έκ της αριστεράς γωνίας στη- ·
λης λίθου πεντελικοΰ, έχούσης πάχος 0,11. Ευρέθη
8έ τω 1864 έν τη ισοπεδώσει της μικρας πλατείας
της γενομένη; μεταξύ τοϋ μεγάλου στρατώνος και
της εκκλησίας τών Ταξιαρχών, τής κειμένης παρά
την πύλην τής άγοράς, αυτού έκεϊ περίπου, ενθα ε-
κείτο ή εκκλησία τοϋ προφήτου Ήλιου (όρ. Μομ.
Αύι. ΟααΙ. Ν. 101. 102.), εκείτο δ' έκτοτε έν τη
συλλογή τή έν τω πύργω τών άνεμων "Αν δέ έν τω
μεταξύ άντεγράφη υπό τίνος τών ημετέρων ή αλλο-
δαπών αρχαιολόγων και έδημοσιεύΘη που ήδη, άγνο-
οΰμεν. Άπείκασμα αύτοϋ παρασκευασθέν υπό του δι-
δασκάλου της καλλιγραφίας Γχιόβα δις μικρότερον
του φυσικού μεγέθους, υπάρχει επί του πίνακος 50,
γ. Ή γραφή είναι τή; προ Εϋκλείδου γραμματικής
καΐ κατά τό σχήμα τοϋ Σ ή στήλη, εις ήν τό τεμά-
χιον ανήκει, πίπτει μεταξύ Όλ. 86 και 94,2 (433
—403 π. Χ.)
'Εν τω τεμαχίω κείνται κ'.ονηδόν τά πραθέντα,
είναι δε έπικαρπίαι κάι άνοράποδα ή οίκέται. Εις τους
οΐκέτας ανήκει και ό έν τώ 9 στίχω Πιστός, από τοΰ
τρόπου ουτω καλούμενος (όρ. Φωτ. βιβλ. σελ. 532
β Ββΐί.) και τό έν τώ 30 ςίχω κολοβού δνομα Μελιττ.
ήδύνατο νά σημαίνη Μελιτταϊος, γεγραμμένον
διά δύο τ, ως γράφεται ενίοτε και τό Μελιττεύς,
από τοϋ γένους ουτω καλούμενος, κ*θώς καλούνται
Κάρ παις.
Καρικόν παιδίον.
Σύρος.
Μελιττ. .
Αυδό[ς].
και πάντες οί προ αύτοϋ Θραξ, Σύρος κ.τ.λ. άλλ' ίσως
σημαίνει Μέλιττα. Ό έσχατος έκαλεϊτο Λυδός, ώς
έκ τών λειψάνων αναμφιβόλως συμπληροΰται.
Απέναντι εκάστου τών πραθέντων κείνται, ώς βλέ-
πει τις, χατ' άριστεράν δύο άριθμοί, ών ό μι ν εγγύ-
τερος είς τό όνομα μείζων είναι τοΰ άπωτέρω κει-
μένου. Ότι οί μείζονες τών αριθμών τούτων σημαίνουσι
την τιμήν τών πραγμάτων, οί δέ κατ' άριστεράν κεί-
μενοι μικρότεροι τά έπώνια, τά έν τώ 5 και 12 στί-
χω αναφερόμενα, είναι άναμφίβολον. Ή δέ ποσότης
ή εν τώ 13 στίχω άκολουθοϋσα είς την εκφρασιν κε-
φάλαιον συν έπωνίοις,ής τά μέρη πάντα είναι άναμφί-
βολα, περιέχει ου μόνον τούς μείζονας άριθμούς τών
τιμών, είς ους τό κεφάλαιον άναφέρεται, άλλά και
τούς μικρότερους, εις οΰς άναφέρονται τά έπώνια,
Τά έπώνια άναφέρουσιν οί άρχαϊοι γραμματικοί,
και ό μεν Πολυδεύκης (7, 15.) λέγει άπλώς, ότι εί-
ναι τά καταβαλλόμενα ύπ;ρ τών πιπρασκομένων τέ-
λη, ό δέ Άρποκρατίων, παρ3 ω ή λέξις γράφεται έ-
πωνία, λέγει, ό'τι είναι τό επί τή ών?] καταβαλλόμε-
. νον τέλος, θελων δέ νά ορίστρ την άναλογίαν αϋτοΰ
πρός την τιμήν τών πιπρασκομένων προςβέτει αείη
δ' άν ίσως ή πέμπτη». Τών δέ Σεγουεριανών λεξικο-
γράφων είς (έν Βοΐί, Αηβοοί. ρ. 255) έρμηνευων τήν
λέξιν και θέλων νά προςδιορίση και αυτός τήν άνα-
λογίαν λέγει, ότι είναι «τά επί τή ώνή προίκατα-
βαλλόμενα, ώςπερ Ικατοσταί τίνες». Κατά τήν έρμη-
νείαν άλλου τών Σεγουεριανών λεξικογράφων (έν Βεΐν.
Αηβοιί. ρ. 40) έπώνια έκβλοΰντο ατά επί τοϊς ώυίοις
προςδιδόμενα έξωθεν χάριτος ένεκα», άλλχ περί τοι-
ούτων έπωνίων δεν δύναται νά ηναι λόγος ένταΰθα.
Ό Βοίκχιος έν τή ά. έκόόσει της πολιτικής οικο-
νομίας τών Αθηναίων (σελ. 34") ϋπέβαλεν είς έξέ-
τασιν και τό τέλος τοϋτο και εΐκασε μέν5ότι ήν αδύνα-
τον νά ήτο ή πέμπτη, ώς εικάζει ό Άρποκρατίων, άν
και άναφέρεται (Άριστστ. Οίκον. 2, 4), ότι οί Βυ-
ζάντιοί ποτέ κτοϊς ώνουμένοις τι έταξαν χωρίς τής
τιμής διδόναι έπιδέκατον», εδέχθη δέ, ότι ήν έκατο^
ΗΡΔΔΗ-ΗΗ
ΡΔΔγ-Η
ΗΗΗγ-
ΗΠΗ
ΡΔΔ . .