DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.12175#0017
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ.
395
τρία όγδοα τής διαμελισθείσης βυζαντινής αυτοκρα-
τορίας, έν τη μερίδι δέ ταύτη έμπεριελαμβάνοντο α-
πασαι αΐ νήσοι τοϋ Αιγαίου πελάγους. Άλλ' οί εις
την μοΐραν των Ενετών λαχόντες τόποι κατείχοντο
ύπό 'Ελλήνων, ή δε δημοκρατία, μη έχουσα άρκού-
σας δυνάμεις όπως καταλάβη τάς χώρας και νήσους
ταύτας καί διατηρή αύτάς έν υποτέλεια, κατέφυγεν
εις μέσον σύνηθες έν τω παλαιοτέρω φεουδαλικώ πο-
λιτευματι,διακηρύξασα οτι όστις δήποτε έκ των Ενε-
τών η των ύπό το κράτος της πολιτείας μετοίκων
ηδελεν επιχειρήσει Βίοις άναλώμασι την κατάκτη■
σιν νήσων και παραλίων τόπων της Ελλάδος, έκ
των κατακληρωθέντων τη ενετική πολιτεία, θέλει
κατέχει αυτούς ως διαδοχικόν τιμάριον, έχων πλή-
ρες δικαίωμα κυριαρχίας, επί τω δρω τοΰ άναγνω-
ρίζειν ώ; ύπερτάτην κυρίαρχον τήν πολιτείαν. Έκ
της είρημένης διακηρύξεως γαργαλισθέντες διάφοροι
τυχοδιώκται Ιταλοί έξώπλισαν ιδίους στολίσκους
και ώρμησαν επί την Ανατολών, οπως κατακτήσω-
σιν άπροστατεύτους τόπους καί περιβληθώσι δΓ αρ-
πάγης ηγεμονικά στέμματα. Ούτως ό Μάρκος Σα-
νούδος κατέλαβε τω 1207 τάς νήσους Νάξον, Μή-
λον, Πάρον, Σύρον, Δήλον και άλλας έκ τών παρα-
κειμένων Κυκλάδων, οί δέ αδελφοί Ανδρέας καί Ιε-
ρεμίας Γκίζαι τήν Τήνον, Μύκονον, Σκΰρον, Σκόπε-
λον, 'Αμοργόν καί το ήμισυ της Κέω καί Σερίφου,
τοΰ έτερου ήμίσεος περιελθόντος είς τήν έξουσίαν
τοΰ Δομίνικου Μιχιελη καί Πέτρου Ίουστινιάνη. Ό
Μαρίνος Δάνδολος, ανεψιός τοΰ δουκος της Ένετίας
μεγάλου Ερρίκου, έκυρίευσε τήν "Ανόρον, και τέλος
αί λοιπαί νήσοι έγένοντο κτήμα διαφόρων άλλων ή-
γεμονίσκων, ών ή ιστορία μόλις διέσωσε τα ονόματα.
Ό Μάρκος Σανούδος έγκαταστάς έν ταϊς κυριευ-
θείσαις νήσοις άπήλλαξεν εαυτόν εντελώς της προς
τήν ένετικήν πολιτείαν υποτέλειας, άναγνωρίσας
υπέρτατον κυρίαρχον τον Αατϊνον αυτοκράτορα Έρ-
ρΐκον, δστις έν τή κατά το 1210 συγκροτηθείση'Ρα-
βεναία συνελεύσει παρε/ώρησεν αύτω τήν έπιδισπο-
τείαν τοΰ όλου Αιγαίου χαί της Δωδεκανήσου. Ό
Μάρκος λοιπόν προσηγορευετο δούξ της Νάξου καί
του Αιγαίου πελάγους, Λο^ββί ροΐα^ί, δ:αφθαρέντος
είς Α§ϊο ρβία^ί, έδυνάστευσε δέ, καθ' δσον εξάγε -
ται έκ τών έγγράφων, μέχρι τοΰ έτους 1227 περί-
που, δεν είναι όμως ακριβώς γνωστόν πότε έχελεύ-
τησε. Τον Μάρκον διεδέξατο ο υίδς αυτού "Αγγε-
λος, δούς τον δρκον της υποτέλειας εις του αύτο«
κράτορα 'Ροβέρτον, όψιαίτερον δέ είς Βαλδουΐυον τον
Β' καί έν τέλει είς Γουλιέλμον Β' τον Βιλλαρδουϊ-
νον, ηγεμόνα της Αχαΐα;, προς δν ο Βαλδουίνος
μετά τήν άπώλειαν τοΰ θρόνου ειχε παραχωρήσει τήν
έπικυριαρχίαν της δουκείας. Ό "Αγγελος, διοικήσας
έν ειρήνη περί τά 35 ετη, έξεμέτρησε τό ζήν αρχο-
μένου τοΰ έτους 1262, κατέλιπε δέ κληρονόμον τον
πρεσβύτερον αύτοΰ υίδν, δστις όμωνύμως τω πάππω
Μάρκος καλούμενος είχε διαγάγει τήν νεότητα του
έν τή αυλή τοΰ ήγεμόνος της Αχαΐας ενθα έλαβε
καί τδ ίπποτικδν αξίωμα (α). Διάδοχος τοΰ Μάρκου
Β' έγένετο περί τδ 1303 δ υιός αύτοΰ Γουλιέλμος,
τούτου δέ δ Νικόλαος.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ Α'.
1323—1341-
Τον Γουλιέλμον Α'. Σανοϋδον, θανόντα, κατά πι-
θανώτατον λόγον, τω 1 323, διεδέξατο ό πρεσβύτα-
τος αυτοΰ υίδς Νικόλαος Α'. (ο). Όλίγον χρόνοV
μετά τήν κατάληψιν της αρχής προσκληθείς μετα
πολλών άλλων υποτελών ΰπδ Φιλίππου τοΰ έκ Τά·
ραντος 'ίνα παράσχη τήν βοήθειαν αυτοϋ τω ήγεμόνε
της Αχαίας Τωάννη τω έκ Γραυΐνης κατά τών εχ-
θρών τής χώρας ύπήκουσεν είς τήν πρόσκλησιν καί
μετέβη είς Μωρέαν, δπου καί διέμεινε παρά τώ ήγε-
μόνι κατά τον χειμώνα τοΰ 1324 προς το 1325 (γ).
Κατά τον χρόνου τοΰτον όραξάμενοι τής ευκαιρίας οί
Τοΰρκοι, ο'ίτινες διέσχιζον τδ Αιγαίον ως πειράται,
έλεηλάτησαν καί τήν Νάξον είς μάτην δέ προσε-
πάθησεν δ Νικόλαος νά συναντήσ/) αυτούς διά τοΰ
στόλου του καί τιμωρήση. Επειδή δέ αί έπιδρομαί
αϋται έξηκολούθουν και έν διαστήματι ολίγων ετών
13,000 κάτοικοι άπήχθησαν,. έφυγαδεύθησαυ καί
έσφάγησαν, ή δ' Ένετία άφινεν απροστάτευτους τάς
εί; τον Νικόλαον άνηκούσας νήσους/άπεφάσισεν ού-
τος τώ 1329 νά συνδέσϊ) συμμαχίαν μετά τοΰ Αν-
δρόνικου Γ', μεθ' οίί πρότερον διέκειτο εις έχθρικάς
σχέσεις· μετέβη λοιπόν πρδς αύτον, παραλαβών τρεις
γαλέρας, τρία άλλα πλοία καί ύπέρ τους εκατόν ίπ-,
(α) ΗορΓ, αδτ. σελ. 308.
(β) ΗορΓ, αύτ. σελ. 372.
(γ).ΙΙορΓ, αύτ. σελ. 408,
395
τρία όγδοα τής διαμελισθείσης βυζαντινής αυτοκρα-
τορίας, έν τη μερίδι δέ ταύτη έμπεριελαμβάνοντο α-
πασαι αΐ νήσοι τοϋ Αιγαίου πελάγους. Άλλ' οί εις
την μοΐραν των Ενετών λαχόντες τόποι κατείχοντο
ύπό 'Ελλήνων, ή δε δημοκρατία, μη έχουσα άρκού-
σας δυνάμεις όπως καταλάβη τάς χώρας και νήσους
ταύτας καί διατηρή αύτάς έν υποτέλεια, κατέφυγεν
εις μέσον σύνηθες έν τω παλαιοτέρω φεουδαλικώ πο-
λιτευματι,διακηρύξασα οτι όστις δήποτε έκ των Ενε-
τών η των ύπό το κράτος της πολιτείας μετοίκων
ηδελεν επιχειρήσει Βίοις άναλώμασι την κατάκτη■
σιν νήσων και παραλίων τόπων της Ελλάδος, έκ
των κατακληρωθέντων τη ενετική πολιτεία, θέλει
κατέχει αυτούς ως διαδοχικόν τιμάριον, έχων πλή-
ρες δικαίωμα κυριαρχίας, επί τω δρω τοΰ άναγνω-
ρίζειν ώ; ύπερτάτην κυρίαρχον τήν πολιτείαν. Έκ
της είρημένης διακηρύξεως γαργαλισθέντες διάφοροι
τυχοδιώκται Ιταλοί έξώπλισαν ιδίους στολίσκους
και ώρμησαν επί την Ανατολών, οπως κατακτήσω-
σιν άπροστατεύτους τόπους καί περιβληθώσι δΓ αρ-
πάγης ηγεμονικά στέμματα. Ούτως ό Μάρκος Σα-
νούδος κατέλαβε τω 1207 τάς νήσους Νάξον, Μή-
λον, Πάρον, Σύρον, Δήλον και άλλας έκ τών παρα-
κειμένων Κυκλάδων, οί δέ αδελφοί Ανδρέας καί Ιε-
ρεμίας Γκίζαι τήν Τήνον, Μύκονον, Σκΰρον, Σκόπε-
λον, 'Αμοργόν καί το ήμισυ της Κέω καί Σερίφου,
τοΰ έτερου ήμίσεος περιελθόντος είς τήν έξουσίαν
τοΰ Δομίνικου Μιχιελη καί Πέτρου Ίουστινιάνη. Ό
Μαρίνος Δάνδολος, ανεψιός τοΰ δουκος της Ένετίας
μεγάλου Ερρίκου, έκυρίευσε τήν "Ανόρον, και τέλος
αί λοιπαί νήσοι έγένοντο κτήμα διαφόρων άλλων ή-
γεμονίσκων, ών ή ιστορία μόλις διέσωσε τα ονόματα.
Ό Μάρκος Σανούδος έγκαταστάς έν ταϊς κυριευ-
θείσαις νήσοις άπήλλαξεν εαυτόν εντελώς της προς
τήν ένετικήν πολιτείαν υποτέλειας, άναγνωρίσας
υπέρτατον κυρίαρχον τον Αατϊνον αυτοκράτορα Έρ-
ρΐκον, δστις έν τή κατά το 1210 συγκροτηθείση'Ρα-
βεναία συνελεύσει παρε/ώρησεν αύτω τήν έπιδισπο-
τείαν τοΰ όλου Αιγαίου χαί της Δωδεκανήσου. Ό
Μάρκος λοιπόν προσηγορευετο δούξ της Νάξου καί
του Αιγαίου πελάγους, Λο^ββί ροΐα^ί, δ:αφθαρέντος
είς Α§ϊο ρβία^ί, έδυνάστευσε δέ, καθ' δσον εξάγε -
ται έκ τών έγγράφων, μέχρι τοΰ έτους 1227 περί-
που, δεν είναι όμως ακριβώς γνωστόν πότε έχελεύ-
τησε. Τον Μάρκον διεδέξατο ο υίδς αυτού "Αγγε-
λος, δούς τον δρκον της υποτέλειας εις του αύτο«
κράτορα 'Ροβέρτον, όψιαίτερον δέ είς Βαλδουΐυον τον
Β' καί έν τέλει είς Γουλιέλμον Β' τον Βιλλαρδουϊ-
νον, ηγεμόνα της Αχαΐα;, προς δν ο Βαλδουίνος
μετά τήν άπώλειαν τοΰ θρόνου ειχε παραχωρήσει τήν
έπικυριαρχίαν της δουκείας. Ό "Αγγελος, διοικήσας
έν ειρήνη περί τά 35 ετη, έξεμέτρησε τό ζήν αρχο-
μένου τοΰ έτους 1262, κατέλιπε δέ κληρονόμον τον
πρεσβύτερον αύτοΰ υίδν, δστις όμωνύμως τω πάππω
Μάρκος καλούμενος είχε διαγάγει τήν νεότητα του
έν τή αυλή τοΰ ήγεμόνος της Αχαΐας ενθα έλαβε
καί τδ ίπποτικδν αξίωμα (α). Διάδοχος τοΰ Μάρκου
Β' έγένετο περί τδ 1303 δ υιός αύτοΰ Γουλιέλμος,
τούτου δέ δ Νικόλαος.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ Α'.
1323—1341-
Τον Γουλιέλμον Α'. Σανοϋδον, θανόντα, κατά πι-
θανώτατον λόγον, τω 1 323, διεδέξατο ό πρεσβύτα-
τος αυτοΰ υίδς Νικόλαος Α'. (ο). Όλίγον χρόνοV
μετά τήν κατάληψιν της αρχής προσκληθείς μετα
πολλών άλλων υποτελών ΰπδ Φιλίππου τοΰ έκ Τά·
ραντος 'ίνα παράσχη τήν βοήθειαν αυτοϋ τω ήγεμόνε
της Αχαίας Τωάννη τω έκ Γραυΐνης κατά τών εχ-
θρών τής χώρας ύπήκουσεν είς τήν πρόσκλησιν καί
μετέβη είς Μωρέαν, δπου καί διέμεινε παρά τώ ήγε-
μόνι κατά τον χειμώνα τοΰ 1324 προς το 1325 (γ).
Κατά τον χρόνου τοΰτον όραξάμενοι τής ευκαιρίας οί
Τοΰρκοι, ο'ίτινες διέσχιζον τδ Αιγαίον ως πειράται,
έλεηλάτησαν καί τήν Νάξον είς μάτην δέ προσε-
πάθησεν δ Νικόλαος νά συναντήσ/) αυτούς διά τοΰ
στόλου του καί τιμωρήση. Επειδή δέ αί έπιδρομαί
αϋται έξηκολούθουν και έν διαστήματι ολίγων ετών
13,000 κάτοικοι άπήχθησαν,. έφυγαδεύθησαυ καί
έσφάγησαν, ή δ' Ένετία άφινεν απροστάτευτους τάς
εί; τον Νικόλαον άνηκούσας νήσους/άπεφάσισεν ού-
τος τώ 1329 νά συνδέσϊ) συμμαχίαν μετά τοΰ Αν-
δρόνικου Γ', μεθ' οίί πρότερον διέκειτο εις έχθρικάς
σχέσεις· μετέβη λοιπόν πρδς αύτον, παραλαβών τρεις
γαλέρας, τρία άλλα πλοία καί ύπέρ τους εκατόν ίπ-,
(α) ΗορΓ, αδτ. σελ. 308.
(β) ΗορΓ, αύτ. σελ. 372.
(γ).ΙΙορΓ, αύτ. σελ. 408,