DOI Heft:
Rozprawy
DOI Artikel:Czekalski, Stanisław: Obcość i obecność, Horacjusze i Sarmaci: wzory Davidowskie w twórczości Norblina
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.28179#0056
54
STANISŁAW CZEKALSKI
6. Franęois Girardon wg projektu Charles’a Lebrun, Apollo obsługiwany przez Nimfy,
wg: M. Gareau, Charles Lebrun. First Painter to King Louis XLV, New York 1992,
il. VI-9
co widać po twarzy - już niemłody, zachowuje pięknie wyrzeźbione ciało,
a umiera w komfortowych warunkach, adorowany i troskliwie obsługiwa-
ny przez otaczające go postaci. Rozebrawszy się jak do kąpieli, powierza-
jąc czułemu dotykowi towarzyszących mu osób swą rękę i nogę, a drugą
stopę zanurzając w misie, wygląda jakby poddawał się zabiegom kosme-
tycznym; kobiety na dalszym planie donoszą jeszcze na tacy jakieś olejki.
Wszystko to, a zwłaszcza poza mężczyzny, odchylona w tył i na lewo, tam
wsparta na łokciu przy jednoczesnym zwróceniu się twarzą i wyciągniętą
ręką w kierunku przeciwnym, dalej misa pod prawą nogą, para pochylo-
Wśród ogniw tego ciągu, którego bieg z pewnością nie jest prosty, linearny, lecz raczej
kręty, plączący się i wielokrotnie rozwidlający, dałoby się wskazać np. Toaletę Psyche
Ch. J. Natoire’a czy Pietę van Dycka (zwrócił mi na nią uwagę Adam Soćko - dziękuję), na-
tomiast za jego „przedmiot pierwszy” można chyba przyjąć relief z przedstawieniem
umierającego Adonisa na rzymskim sarkofagu z II w. (Mantua, Palazzo Ducale). Na podob-
nej zasadzie należałoby także rozwinąć - rozwidlić - genealogię Norblinowskiego ujęcia
postaci Diogenesa, przywołując m.in. jego typ ze Szkoły Ateńskiej Rafaela.
STANISŁAW CZEKALSKI
6. Franęois Girardon wg projektu Charles’a Lebrun, Apollo obsługiwany przez Nimfy,
wg: M. Gareau, Charles Lebrun. First Painter to King Louis XLV, New York 1992,
il. VI-9
co widać po twarzy - już niemłody, zachowuje pięknie wyrzeźbione ciało,
a umiera w komfortowych warunkach, adorowany i troskliwie obsługiwa-
ny przez otaczające go postaci. Rozebrawszy się jak do kąpieli, powierza-
jąc czułemu dotykowi towarzyszących mu osób swą rękę i nogę, a drugą
stopę zanurzając w misie, wygląda jakby poddawał się zabiegom kosme-
tycznym; kobiety na dalszym planie donoszą jeszcze na tacy jakieś olejki.
Wszystko to, a zwłaszcza poza mężczyzny, odchylona w tył i na lewo, tam
wsparta na łokciu przy jednoczesnym zwróceniu się twarzą i wyciągniętą
ręką w kierunku przeciwnym, dalej misa pod prawą nogą, para pochylo-
Wśród ogniw tego ciągu, którego bieg z pewnością nie jest prosty, linearny, lecz raczej
kręty, plączący się i wielokrotnie rozwidlający, dałoby się wskazać np. Toaletę Psyche
Ch. J. Natoire’a czy Pietę van Dycka (zwrócił mi na nią uwagę Adam Soćko - dziękuję), na-
tomiast za jego „przedmiot pierwszy” można chyba przyjąć relief z przedstawieniem
umierającego Adonisa na rzymskim sarkofagu z II w. (Mantua, Palazzo Ducale). Na podob-
nej zasadzie należałoby także rozwinąć - rozwidlić - genealogię Norblinowskiego ujęcia
postaci Diogenesa, przywołując m.in. jego typ ze Szkoły Ateńskiej Rafaela.