DOI Heft:
Rozprawy
DOI Artikel:Kołacka, Daria: Czy portret musi mieć głowę?: o Alberta Giacomettiego zmaganiu z materią w kilku częściach
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.28198#0035
CZY PORTRET MUSI MIEĆ GŁOWĘ?
33
watne
By wydobyć życie z rzeźby, zdaje się mu, że wszystkie części ciała zde-
finiować musi z osobna. Nie pozostaje zatem nic innego, jak wykonać
część za całość, co zresztą odpowiada jego oglądowi rzeczy:
Nie mogę - żalił się pewnego razu - jednocześnie widzieć dłoni i stóp jakiejś oso-
by, która stoi w odległości dwóch czy trzech metrów ode mnie, ale za to pojedyn-
cza część, na którą patrzę, pociąga za sobą we mnie poczucie istnienia całości.
Giacometti nie tylko zaczyna więc rozczłonkowywać postaci, lecz doko-
nuje też w rzeźbie tego, co dotąd możliwe było jedynie w innym medium -
rozmazuje kontur na wzór rysownika czy malarza. Przykładem rzeźby
o rozmazanym konturze jest Noga z roku 1959, dla której inspiracją było
33
watne
By wydobyć życie z rzeźby, zdaje się mu, że wszystkie części ciała zde-
finiować musi z osobna. Nie pozostaje zatem nic innego, jak wykonać
część za całość, co zresztą odpowiada jego oglądowi rzeczy:
Nie mogę - żalił się pewnego razu - jednocześnie widzieć dłoni i stóp jakiejś oso-
by, która stoi w odległości dwóch czy trzech metrów ode mnie, ale za to pojedyn-
cza część, na którą patrzę, pociąga za sobą we mnie poczucie istnienia całości.
Giacometti nie tylko zaczyna więc rozczłonkowywać postaci, lecz doko-
nuje też w rzeźbie tego, co dotąd możliwe było jedynie w innym medium -
rozmazuje kontur na wzór rysownika czy malarza. Przykładem rzeźby
o rozmazanym konturze jest Noga z roku 1959, dla której inspiracją było