DOI Heft:
Rozprawy
DOI Artikel:Piotrowski, Piotr: Nad mapą neoawangardy Europy Środkowej lat siedemdziesiątych XX wieku
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.28198#0210
208
PIOTR PIOTROWSKI
Nigdy nie konsultowaliśmy prac, które w galerii będą pokazywane, bądź realizo-
wane. Cokolwiek się zdarzy, wynika tylko i wyłącznie z decyzji artysty. Zaprasza-
jąc artystę, obdarzamy go pełnym zaufaniem144.
Mimo tych zastrzeżeń Galeria Akumulatory 2 (zwłaszcza w latach sie-
demdziesiątych) postrzegana była jako galeria sztuki konceptualnej.
W istocie rzeczy twórczość jej animatora była wówczas bliska konceptu-
alizmowi, co stanowić będzie przedmiot odrębnych rozważań. Także część
wystawiających tam artystów wyraźnie identyfikowała się z tym nurtem
(Victor Burgin, Douglas Heubler). Ale byli też inni twórcy: Carlfriedrich
Claus, Joel Fisher, Richard Long, Reiner Ruthenbeck, Petr Stembera,
Franz Erherd Walter, artyści fluxusu etc. Generalnie rzecz biorąc, łączy-
ła ich wszystkich postawa poszukiwania marginesu wobec instytucjonal-
nego obiegu sztuki, nie tylko w polskim kontekście, ale też w bardziej
ogólnym. Galeria ujawniała kryzys komercyjnych i oficjalnych instytucji ar-
tystycznych, poświadczając jednocześnie, iż międzynarodowe środowiska
artystów mogą funkcjonować niejako wbrew podziałowi świata na Wschód
i Zachód, wbrew systemowi instytucji artystycznych, rynku, na zasadzie
niemal wyłącznie prywatnych kontaktów.
Galeria Akumulatory 2 odsłania jeszcze jeden problem mapy neo-
awangardy lat siedemdziesiątych w Polsce, mianowicie dość daleką de-
centralizację kultury artystycznej. W Warszawie w dalszym ciągu kon-
centrowało się życie artystyczne, jednakże poza nią wyrastały prężne
i dynamiczne ośrodki. W mniejszym stopniu wspomniany wyżej Poznań,
przede wszystkim jednak Łódź i Wrocław. Wspominane wcześniej sympo-
zjum Wrocław ’70, pewnego rodzaju kamień milowy historii sztuki w Pol-
sce ostatnich dziesięcioleci, odbywało się właśnie we Wrocławiu. Przy tej
okazji powstał (niezrealizowany) pomysł powołania tam Muzeum Sztuki
Aktualnej, swoistego rodzaju ośrodka dokumentacji sztuki współczesnej.
Działały tu też tak ważne galerie, jak Pod Moną Lisą oraz Permafo, a tu-
tejsze środowisko tworzyli wybitni twórcy: Jan Chwałczyk, Stanisław
Drożdż, Wanda Gołkowska, Natalia LL (Lach-Lachowicz), Jerzy Rosoło-
wicz i inni. Łódź z kolei miała nieco inną pozycję, przede wszystkim dzię-
ki funkcjonującemu tu, jednemu z najstarszych muzeów sztuki nowoczes-
nej - Muzeum Sztuki, oraz dzięki jednej z najciekawszych szkół
filmowych w Europie. Ze środowiskiem tzw. łódzkiej filmówki związana
była grupa artystów, która przyjęła nazwę Warsztat Formy Filmowej.
Warsztat powstał w 1970 roku. Stworzyli go artyści związani z łódzką
szkołą filmową kontestujący nie tylko program nauczania, ale generalną
politykę państwa wobec filmu, filmu fabularnego. Trzon grupy stanowili
członkowie założonego w Toruniu innego ugrupowania Zero-69 (Wojciech
144
Ibidem, s. 15.
PIOTR PIOTROWSKI
Nigdy nie konsultowaliśmy prac, które w galerii będą pokazywane, bądź realizo-
wane. Cokolwiek się zdarzy, wynika tylko i wyłącznie z decyzji artysty. Zaprasza-
jąc artystę, obdarzamy go pełnym zaufaniem144.
Mimo tych zastrzeżeń Galeria Akumulatory 2 (zwłaszcza w latach sie-
demdziesiątych) postrzegana była jako galeria sztuki konceptualnej.
W istocie rzeczy twórczość jej animatora była wówczas bliska konceptu-
alizmowi, co stanowić będzie przedmiot odrębnych rozważań. Także część
wystawiających tam artystów wyraźnie identyfikowała się z tym nurtem
(Victor Burgin, Douglas Heubler). Ale byli też inni twórcy: Carlfriedrich
Claus, Joel Fisher, Richard Long, Reiner Ruthenbeck, Petr Stembera,
Franz Erherd Walter, artyści fluxusu etc. Generalnie rzecz biorąc, łączy-
ła ich wszystkich postawa poszukiwania marginesu wobec instytucjonal-
nego obiegu sztuki, nie tylko w polskim kontekście, ale też w bardziej
ogólnym. Galeria ujawniała kryzys komercyjnych i oficjalnych instytucji ar-
tystycznych, poświadczając jednocześnie, iż międzynarodowe środowiska
artystów mogą funkcjonować niejako wbrew podziałowi świata na Wschód
i Zachód, wbrew systemowi instytucji artystycznych, rynku, na zasadzie
niemal wyłącznie prywatnych kontaktów.
Galeria Akumulatory 2 odsłania jeszcze jeden problem mapy neo-
awangardy lat siedemdziesiątych w Polsce, mianowicie dość daleką de-
centralizację kultury artystycznej. W Warszawie w dalszym ciągu kon-
centrowało się życie artystyczne, jednakże poza nią wyrastały prężne
i dynamiczne ośrodki. W mniejszym stopniu wspomniany wyżej Poznań,
przede wszystkim jednak Łódź i Wrocław. Wspominane wcześniej sympo-
zjum Wrocław ’70, pewnego rodzaju kamień milowy historii sztuki w Pol-
sce ostatnich dziesięcioleci, odbywało się właśnie we Wrocławiu. Przy tej
okazji powstał (niezrealizowany) pomysł powołania tam Muzeum Sztuki
Aktualnej, swoistego rodzaju ośrodka dokumentacji sztuki współczesnej.
Działały tu też tak ważne galerie, jak Pod Moną Lisą oraz Permafo, a tu-
tejsze środowisko tworzyli wybitni twórcy: Jan Chwałczyk, Stanisław
Drożdż, Wanda Gołkowska, Natalia LL (Lach-Lachowicz), Jerzy Rosoło-
wicz i inni. Łódź z kolei miała nieco inną pozycję, przede wszystkim dzię-
ki funkcjonującemu tu, jednemu z najstarszych muzeów sztuki nowoczes-
nej - Muzeum Sztuki, oraz dzięki jednej z najciekawszych szkół
filmowych w Europie. Ze środowiskiem tzw. łódzkiej filmówki związana
była grupa artystów, która przyjęła nazwę Warsztat Formy Filmowej.
Warsztat powstał w 1970 roku. Stworzyli go artyści związani z łódzką
szkołą filmową kontestujący nie tylko program nauczania, ale generalną
politykę państwa wobec filmu, filmu fabularnego. Trzon grupy stanowili
członkowie założonego w Toruniu innego ugrupowania Zero-69 (Wojciech
144
Ibidem, s. 15.