DOI Heft:
[Rozprawy]
DOI Artikel:Piotrowski, Piotr: Ciało i tożsamość: sztuka ciała w Europie Środkowej
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.28200#0210
CIAŁO I TOŻSAMOŚĆ. SZTUKA CIAŁA W EUROPIE ŚRODKOWEJ
207
4. Alina Szapocznikow, Wielki nowotwór I (Grand Tumeur I), 1969, kolekcja prywatna
(Piotr Stanisławski)
sze Agata Jakubowska - jest „czymś w rodzaju autoportretu”8. Siła jego
wyrazu zawiera się nie tylko w tym, że fotografia twarzy jest jakby uwię-
ziona w masie plastiku, ale też w sposobie jej ekspozycji, właśnie na pod-
łodze. Musimy przejść obok tej twarzy, w butach, w ubraniu i ten kon-
trast potęguje bezbronność zmaltretowanego chorobą ciała. Pogrzeb Aliny
(1970) to również bezkształtna masa poliestru i waty szklanej, w której
zatopione zostały fotografie twarzy artystki. Co prawda praca wisi na
ścianie jak relief, co stwarza możliwość znacznie bardziej komfortowego z
nią kontaktu niż konfrontacja widza z leżącym na podłodze bez żadnej
izolacji (postumentu) obiektem, niemniej efekt uwięzienia ciała w nie-
zdefiniowanej i agresywnej masie jest bardzo sugestywny. Jeżeli podmio-
towość zawarta jest w cielesności, to ta cielesność, która okazuje się nie-
obliczalna, stawia pytanie o podmiotowość w bardzo dramatycznym
kontekście; ,ja” zostaje utożsamione z rozkładającym się i tracącym
kształt ciałem. Jako takie nie jest ono wzgardzone, odrzucone, nie jest
wstrętne i trudno je porównać z koncepcją abjection Julii Kristevej9. Nie
8 A. Jakubowska, Ciało kobiece w pracach polskich artystek współczesnych, op. cit.,
s. 132.
9 I. Kowalczyk, Ciało i władza, op. cit. s. 46.
207
4. Alina Szapocznikow, Wielki nowotwór I (Grand Tumeur I), 1969, kolekcja prywatna
(Piotr Stanisławski)
sze Agata Jakubowska - jest „czymś w rodzaju autoportretu”8. Siła jego
wyrazu zawiera się nie tylko w tym, że fotografia twarzy jest jakby uwię-
ziona w masie plastiku, ale też w sposobie jej ekspozycji, właśnie na pod-
łodze. Musimy przejść obok tej twarzy, w butach, w ubraniu i ten kon-
trast potęguje bezbronność zmaltretowanego chorobą ciała. Pogrzeb Aliny
(1970) to również bezkształtna masa poliestru i waty szklanej, w której
zatopione zostały fotografie twarzy artystki. Co prawda praca wisi na
ścianie jak relief, co stwarza możliwość znacznie bardziej komfortowego z
nią kontaktu niż konfrontacja widza z leżącym na podłodze bez żadnej
izolacji (postumentu) obiektem, niemniej efekt uwięzienia ciała w nie-
zdefiniowanej i agresywnej masie jest bardzo sugestywny. Jeżeli podmio-
towość zawarta jest w cielesności, to ta cielesność, która okazuje się nie-
obliczalna, stawia pytanie o podmiotowość w bardzo dramatycznym
kontekście; ,ja” zostaje utożsamione z rozkładającym się i tracącym
kształt ciałem. Jako takie nie jest ono wzgardzone, odrzucone, nie jest
wstrętne i trudno je porównać z koncepcją abjection Julii Kristevej9. Nie
8 A. Jakubowska, Ciało kobiece w pracach polskich artystek współczesnych, op. cit.,
s. 132.
9 I. Kowalczyk, Ciało i władza, op. cit. s. 46.