DOI Heft:
Przekłady
DOI Artikel:Crimp, Douglas; Basiuk, Tomasz [Übers.]; Żurawiecki, Bartosz [Übers.]: Co za wstyd, Mario Montezie!
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.28200#0357
354
DOUGLAS CRIMP
Biedny Mario Montez - pisał Warhol w POPism. - Biedny Mario Montez cierpiał
naprawdę odgrywając swoją scenę [w Chelsea Girls], w której natyka się na
dwóch chłopców w łóżku i śpiewa im „They Say that Falłing in Love is Wonder-
ful”. Miał zostać z nimi w pokoju przez dziesięć minut, ale chłopcy tak strasznie
go obrazili, że wybiegł po sześciu i nijak nie mogliśmy go przekonać, żeby wrócił
i dokończył. Jako reżyser powtarzałem mu: „Byłeś świetny, Mario. Wróć tam -
udaj, że czegoś zapomniałeś, nie pozwól, żeby ci ukradli tę scenę, bez ciebie nic z
tego nie będzie”, itd., itd. Ale on za nic nie chciał wrócić. Był zbyt rozgoryczony4.
Biedny Mario. Mimo że Andy jest zawsze pełen pochwał dla wrodzo-
nych komediowych talentów Maria, prawie każda opowieść o nim okazuje
się cierpiętniczą historią:
Mario miał rozwinięty zmysł współczucia, był bardzo łagodny, chociaż raz się na
mnie wściekł. Oglądaliśmy scenę z nim w filmie, który nazwaliśmy The Fourteen-
Year Old Girl [znanym także pod tytułem The Shoplifter i The Most Beautiful Wo-
man in the World; obecnie pod tytułem Hedy], i kiedy zobaczył, że zrobiłem
zoomem zbliżenie na jego ramię pokryte grubymi, męskimi włosami, z odstający-
mi żyłami, zraniło to jego uczucia i niezadowolony oskarżył mnie na swój dumny,
latynoski sposób: „Widzę, że chciałeś wydobyć to, co we mnie najgorsze”5.
*
Nazwałem mój projekt roboczo Queer Before Gay [najpierw queer, po-
tem gay]. Jego celem jest odzyskiwanie obszarów nowojorskiej kultury
seksualnych odmieńców (queer) lat sześćdziesiątych w celu przeciwsta-
wienia się obecnej homogenizacji, normalizacji i odseksualnianiu życia
gejów. W eseju stanowiącym zalążek projektu, poświęconym filmowi
Warhola Blow Job z 1964 roku, chciałem podważyć łatwe oskarżenie o
yoyeuryzm, tak często kierowane przeciwko kamerze Warhola6. Ważne
wydawało mi się zrozumienie, że mogą, muszą nawet istnieć sposoby
uwidaczniania różnic i specyfiki odmieńców, które nie ściągałyby na sie-
bie oskarżeń o zadawanie gwałtu, sposoby uwidaczniania, które mogliby-
śmy określić mianem etycznych. W eseju tym, zatytułowanym „Za-wartość
twarzy” - by zasugerować, że mam zamiar przyjrzeć się temu, co widać
4 A. Warhol i P. Hackett, POPism: The Warhol Sixties, New York: Harcourt Brace
& Company 1980, s. 181.
5 Warhol i Hackett, s. 91. Hedy Lamarr była znana ze wszczynania spraw sądo-
wych. Z tego powodu wielokrotnie zmieniano tytuł fdmu Warhola na podstawie scenariu-
sza Ronalda Tavela, zainspirowanego autentycznym wydarzeniem z 1966 roku, kiedy to
Lamarr została oskarżona o kradzież ze sklepu (z tego oskarżenia następnie ją oczyszczo-
no). Lamarr aresztowano jeszcze co najmniej dwukrotnie za kradzieże ze sklepu.
6 W swoich badaniach nad Warholem wiele zawdzięczam staranności i intelektualnej
hojności Callie Angell, kuratorki Warhol Film Project.
DOUGLAS CRIMP
Biedny Mario Montez - pisał Warhol w POPism. - Biedny Mario Montez cierpiał
naprawdę odgrywając swoją scenę [w Chelsea Girls], w której natyka się na
dwóch chłopców w łóżku i śpiewa im „They Say that Falłing in Love is Wonder-
ful”. Miał zostać z nimi w pokoju przez dziesięć minut, ale chłopcy tak strasznie
go obrazili, że wybiegł po sześciu i nijak nie mogliśmy go przekonać, żeby wrócił
i dokończył. Jako reżyser powtarzałem mu: „Byłeś świetny, Mario. Wróć tam -
udaj, że czegoś zapomniałeś, nie pozwól, żeby ci ukradli tę scenę, bez ciebie nic z
tego nie będzie”, itd., itd. Ale on za nic nie chciał wrócić. Był zbyt rozgoryczony4.
Biedny Mario. Mimo że Andy jest zawsze pełen pochwał dla wrodzo-
nych komediowych talentów Maria, prawie każda opowieść o nim okazuje
się cierpiętniczą historią:
Mario miał rozwinięty zmysł współczucia, był bardzo łagodny, chociaż raz się na
mnie wściekł. Oglądaliśmy scenę z nim w filmie, który nazwaliśmy The Fourteen-
Year Old Girl [znanym także pod tytułem The Shoplifter i The Most Beautiful Wo-
man in the World; obecnie pod tytułem Hedy], i kiedy zobaczył, że zrobiłem
zoomem zbliżenie na jego ramię pokryte grubymi, męskimi włosami, z odstający-
mi żyłami, zraniło to jego uczucia i niezadowolony oskarżył mnie na swój dumny,
latynoski sposób: „Widzę, że chciałeś wydobyć to, co we mnie najgorsze”5.
*
Nazwałem mój projekt roboczo Queer Before Gay [najpierw queer, po-
tem gay]. Jego celem jest odzyskiwanie obszarów nowojorskiej kultury
seksualnych odmieńców (queer) lat sześćdziesiątych w celu przeciwsta-
wienia się obecnej homogenizacji, normalizacji i odseksualnianiu życia
gejów. W eseju stanowiącym zalążek projektu, poświęconym filmowi
Warhola Blow Job z 1964 roku, chciałem podważyć łatwe oskarżenie o
yoyeuryzm, tak często kierowane przeciwko kamerze Warhola6. Ważne
wydawało mi się zrozumienie, że mogą, muszą nawet istnieć sposoby
uwidaczniania różnic i specyfiki odmieńców, które nie ściągałyby na sie-
bie oskarżeń o zadawanie gwałtu, sposoby uwidaczniania, które mogliby-
śmy określić mianem etycznych. W eseju tym, zatytułowanym „Za-wartość
twarzy” - by zasugerować, że mam zamiar przyjrzeć się temu, co widać
4 A. Warhol i P. Hackett, POPism: The Warhol Sixties, New York: Harcourt Brace
& Company 1980, s. 181.
5 Warhol i Hackett, s. 91. Hedy Lamarr była znana ze wszczynania spraw sądo-
wych. Z tego powodu wielokrotnie zmieniano tytuł fdmu Warhola na podstawie scenariu-
sza Ronalda Tavela, zainspirowanego autentycznym wydarzeniem z 1966 roku, kiedy to
Lamarr została oskarżona o kradzież ze sklepu (z tego oskarżenia następnie ją oczyszczo-
no). Lamarr aresztowano jeszcze co najmniej dwukrotnie za kradzieże ze sklepu.
6 W swoich badaniach nad Warholem wiele zawdzięczam staranności i intelektualnej
hojności Callie Angell, kuratorki Warhol Film Project.