DOI Heft:
Przekłady
DOI Artikel:Crimp, Douglas; Basiuk, Tomasz [Übers.]; Żurawiecki, Bartosz [Übers.]: Co za wstyd, Mario Montezie!
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.28200#0359
356
DOUGLAS CRIMP
dząca siebie osoba, jest tani, a proces produkcji nieskomplikowany: przekonać
śmiecia - ale tak, by nie miał cienia wątpliwości - że jest kimś niezwykłym, komu
wszyscy zazdroszczą tak bardzo, że aż go adorują. Niczego nie trzeba się uczyć.
Jeśli klienci wezmą cię za gwiazdę, to jesteś gwiazdą; jeśli jesteś gwiazdą, to
klienci wezmą cię za gwiazdę; jeżeli klienci wezmą cię za gwiazdę, będą tobą zafa-
scynowani. Obnażenie/naświetlenie mogło tego dokonać. Tu znów abstrakcyjny
geniusz Warhola się opłacił: wynalazł technikę filmowania, która polegała wyłącz-
nie na eksponowaniu (...)n.
Pozornie odpowiadający swojemu tytułowi Screen Test #2 to drugie
zdjęcia próbne wykonane przez Warhola na początku 1965 roku. Ronald
Tavel, powieściopisarz i dramaturg, założyciel teatru-pośmiewiska (ridi-
culous theatre)12 i scenarzysta Warhola w latach 1964-1967 przeprowa-
dza wywiad z supergwiazdą starającą się o angaż do nowej roli (w Screen
Test # 1, którego nie oglądałem, występuje Philip Fagan, ówczesny ko-
chanek Warhola, który razem z Mario Montezem pojawia się w Harlot,
pierwszym filmie dźwiękowym Warhola i pierwszym, przy którym praco-
wał Tavel)13. W Screen Test # 2 Mario myśli, że jest przesłuchiwany do ro-
li Esmeraldy w nowej wersji Dzwonnika z Notre Damę. Przez cały czas
widzimy nieco nieostre zbliżenie jego twarzy. Ma na sobie (i często ner-
wowo przyczesuje) tanią, szmatławą, ciemną perukę. Ma też duże, zwisa-
jące kolczyki i długie, wieczorowe rękawiczki. Przez dłuższy czas na po-
czątku filmu przewiązuje sobie perukę jedwabnym szalikiem i, jak się
wydaje, używa obiektywu jako lusterka. Po wypowiedzeniu spoza kadru
czołówki filmu, niewidoczny przez cały czas Tavel przemawia, daje do
zrozumienia, przymila się, ponagla, żąda: „A teraz, panno Montez, proszę
się rozluźnić... jest pani kobietą luksusową, wielką damą. Proszę powie-
dzieć, jak się pani teraz czuje”. „Czuję się - Mario zaczyna udzielać odpo-
wiedzi, ale tu następuje zbyt długa przerwa, podczas której namyśla się,
co powiedzieć - Czuję się, jakbym była w innym świecie, w świecie fanta-
zji (...) w królestwie, którym rządzę, w którym mogę wydawać rozkazy
i sama podsuwać pomysły”.
11 S. Brecht, Queer Theater, New York: Metheun 1986, s. 113-114.
12 „W 1965 roku Tavel był nadwornym dramaturgiem Warhola. Stworzył scenariusze
dla pierwszych, oprócz Harlot i Drunk, filmów dźwiękowych Warhola: Screen Test Number
One, Screen Test Number Two, Life of Juanita Castro, Vinyl, Suicide, Horse, Bitch, Kit-
chen. Jego scenariusze pisane dla Warhola, a wyreżyserowane przez Johna Vaccaro w la-
tach 1965-67, stały się pierwszymi sztukami wystawionymi przez Playhouse of the Ridicu-
lous” (zob. Brecht, op. cit., s. 107; również przypis na s. 29).
13 Harlot nie miał scenariusza. Na ścieżce dźwiękowej nagrana jest zaimprowizowana
rozmowa, którą prowadzili na żywo Tavel, Billy Name i Harry Fainlight. Ta rozmowa zo-
stała wydrukowana przez Ronalda Tavela w The Banana Diary: The Story of Andy War-
hoTs Harlot’, (w:) Andy Warhol: Film Factory, red. M. 0’Pray, London: British Film Insti-
tute 1989, s. 86-92.
DOUGLAS CRIMP
dząca siebie osoba, jest tani, a proces produkcji nieskomplikowany: przekonać
śmiecia - ale tak, by nie miał cienia wątpliwości - że jest kimś niezwykłym, komu
wszyscy zazdroszczą tak bardzo, że aż go adorują. Niczego nie trzeba się uczyć.
Jeśli klienci wezmą cię za gwiazdę, to jesteś gwiazdą; jeśli jesteś gwiazdą, to
klienci wezmą cię za gwiazdę; jeżeli klienci wezmą cię za gwiazdę, będą tobą zafa-
scynowani. Obnażenie/naświetlenie mogło tego dokonać. Tu znów abstrakcyjny
geniusz Warhola się opłacił: wynalazł technikę filmowania, która polegała wyłącz-
nie na eksponowaniu (...)n.
Pozornie odpowiadający swojemu tytułowi Screen Test #2 to drugie
zdjęcia próbne wykonane przez Warhola na początku 1965 roku. Ronald
Tavel, powieściopisarz i dramaturg, założyciel teatru-pośmiewiska (ridi-
culous theatre)12 i scenarzysta Warhola w latach 1964-1967 przeprowa-
dza wywiad z supergwiazdą starającą się o angaż do nowej roli (w Screen
Test # 1, którego nie oglądałem, występuje Philip Fagan, ówczesny ko-
chanek Warhola, który razem z Mario Montezem pojawia się w Harlot,
pierwszym filmie dźwiękowym Warhola i pierwszym, przy którym praco-
wał Tavel)13. W Screen Test # 2 Mario myśli, że jest przesłuchiwany do ro-
li Esmeraldy w nowej wersji Dzwonnika z Notre Damę. Przez cały czas
widzimy nieco nieostre zbliżenie jego twarzy. Ma na sobie (i często ner-
wowo przyczesuje) tanią, szmatławą, ciemną perukę. Ma też duże, zwisa-
jące kolczyki i długie, wieczorowe rękawiczki. Przez dłuższy czas na po-
czątku filmu przewiązuje sobie perukę jedwabnym szalikiem i, jak się
wydaje, używa obiektywu jako lusterka. Po wypowiedzeniu spoza kadru
czołówki filmu, niewidoczny przez cały czas Tavel przemawia, daje do
zrozumienia, przymila się, ponagla, żąda: „A teraz, panno Montez, proszę
się rozluźnić... jest pani kobietą luksusową, wielką damą. Proszę powie-
dzieć, jak się pani teraz czuje”. „Czuję się - Mario zaczyna udzielać odpo-
wiedzi, ale tu następuje zbyt długa przerwa, podczas której namyśla się,
co powiedzieć - Czuję się, jakbym była w innym świecie, w świecie fanta-
zji (...) w królestwie, którym rządzę, w którym mogę wydawać rozkazy
i sama podsuwać pomysły”.
11 S. Brecht, Queer Theater, New York: Metheun 1986, s. 113-114.
12 „W 1965 roku Tavel był nadwornym dramaturgiem Warhola. Stworzył scenariusze
dla pierwszych, oprócz Harlot i Drunk, filmów dźwiękowych Warhola: Screen Test Number
One, Screen Test Number Two, Life of Juanita Castro, Vinyl, Suicide, Horse, Bitch, Kit-
chen. Jego scenariusze pisane dla Warhola, a wyreżyserowane przez Johna Vaccaro w la-
tach 1965-67, stały się pierwszymi sztukami wystawionymi przez Playhouse of the Ridicu-
lous” (zob. Brecht, op. cit., s. 107; również przypis na s. 29).
13 Harlot nie miał scenariusza. Na ścieżce dźwiękowej nagrana jest zaimprowizowana
rozmowa, którą prowadzili na żywo Tavel, Billy Name i Harry Fainlight. Ta rozmowa zo-
stała wydrukowana przez Ronalda Tavela w The Banana Diary: The Story of Andy War-
hoTs Harlot’, (w:) Andy Warhol: Film Factory, red. M. 0’Pray, London: British Film Insti-
tute 1989, s. 86-92.