DOI Heft:
Przekłady
DOI Artikel:Bredekamp, Horst; Bryl, Mariusz [Übers.]: Media obrazowe
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.28199#0226
224
HOEST BREDEKAMP
istniejącej między przestrzenią digitalną i światem cielesnym wywiera
przemożny wpływ na jego egzystencję77.
Problem ten zaostrzyła - potęgując głód obrazów i zarazem nasyce-
nie nimi - „sieć sieci” zapoczątkowana w 1993 roku. „Sztuka sieci”, którą
historia sztuki zaczęła badać równolegle z jej powstawaniem78, próbo-
wała - podobnie jak sztuka wideo w stosunku do medium telewizji -
rzucić światło na własne medium poprzez jego zakłócenie i intensyfika-
cję. Należą tu na przykład crashsites, takie jak jodi.org lub - trybuna
czarnego anarchizmu - strona New School of Design, Art & Performance
(NSDAP), agitująca na rzecz wprowadzenia powszechnej cenzury inter-
netu, ponieważ ogólnoświatowa wolność informacyjna jest, według auto-
rów, dziełem „telekomunistycznego spisku” (Telecommunist Conspiracy),
który miałby się skończyć nowym totalitaryzmem79. Krytyczna reakcja
na „sieć” kolońsko-nowojorskiego artysty Ingo Giinthera była mniej ma-
kabryczna: zaproponował on utworzenie państwa z wszystkich uchodź-
ców i wypędzonych, państwa refugees jako projektu w sieci80.
W tym, niepozbawionym sarkazmu, dziele netartu, cały problem uległ
biegunowemu odwróceniu, tak, że nieustannie podminowywana jest in-
tegralność istniejących państw. W obszarze propagandy politycznej i por-
nografii eksploatującej przemoc, masy stawiają łamiącym prawo obra-
zom zasadnicze pytanie o państwowość w warunkach wysoce stechnicy-
zowanych sposobów komunikacji81. Ten, kto zagląda do zasobu obrazów
w internecie, doświadcza łączności z przedracjonalnymi źródłami, które
czynią z World Wide Web po części przerażający psychogram stechnicy-
zowanej ludzkości. Media nie są tutaj technicznym przedłużeniem ciała,
ale są czynnikami jego psychomotorycznego zniszczenia. To tak, jakby
chustę Weroniki na powrót nałożyć na twarz niczym chustę z muślinu.
Wideo i komputer wyzwoliły proces uwolnienia medium obrazowego,
z którym, co nieuchronne, idzie w parze ukryty ikonoklazm. Na razie
wyczerpuje się on w wołaniu o cenzurę obrazów. W żadnym razie nie
można jednak wykluczyć, że nie przybierze on bardziej zdecydowanego
charakteru w sytuacji, gdy spod kontroli wymyka się wizualna kodyfika-
cja przemocy w obszarze kolektywnej psyche.
77 Williams, 1996, s. 119 nn.; w perspektywie historycznej: Grau, 2001; por. Burda-
Stengel, 2001.
78 .kritische berichte”, R. 26, 1998, nr 1; Huber, 2000; zbiór analiz na temat netart
oferuje Gottfried Kerscher: http: //www.rz.uni-frankfurt.de/~kerscher/netart.html; por.
tenże, 2001 i Baumgärtel, 2001.
79 Zamiast tego powinien zostać wzniesiony „Wilhelm Reichstag” ze stadionem „Wil-
helm Reich” na 350 000 widzów jako antyimperialistyczne muzeum pokoju (http:
//www.jodi.org). Por. Baumgärtel, 1998; http: //www.agit.com/imagine/ars/index.html.
80 http: //refugee.net.passport/rrpass.html; por. Daniels, 1998.
81 Lühe, 2000; Bredekamp, 1998.
HOEST BREDEKAMP
istniejącej między przestrzenią digitalną i światem cielesnym wywiera
przemożny wpływ na jego egzystencję77.
Problem ten zaostrzyła - potęgując głód obrazów i zarazem nasyce-
nie nimi - „sieć sieci” zapoczątkowana w 1993 roku. „Sztuka sieci”, którą
historia sztuki zaczęła badać równolegle z jej powstawaniem78, próbo-
wała - podobnie jak sztuka wideo w stosunku do medium telewizji -
rzucić światło na własne medium poprzez jego zakłócenie i intensyfika-
cję. Należą tu na przykład crashsites, takie jak jodi.org lub - trybuna
czarnego anarchizmu - strona New School of Design, Art & Performance
(NSDAP), agitująca na rzecz wprowadzenia powszechnej cenzury inter-
netu, ponieważ ogólnoświatowa wolność informacyjna jest, według auto-
rów, dziełem „telekomunistycznego spisku” (Telecommunist Conspiracy),
który miałby się skończyć nowym totalitaryzmem79. Krytyczna reakcja
na „sieć” kolońsko-nowojorskiego artysty Ingo Giinthera była mniej ma-
kabryczna: zaproponował on utworzenie państwa z wszystkich uchodź-
ców i wypędzonych, państwa refugees jako projektu w sieci80.
W tym, niepozbawionym sarkazmu, dziele netartu, cały problem uległ
biegunowemu odwróceniu, tak, że nieustannie podminowywana jest in-
tegralność istniejących państw. W obszarze propagandy politycznej i por-
nografii eksploatującej przemoc, masy stawiają łamiącym prawo obra-
zom zasadnicze pytanie o państwowość w warunkach wysoce stechnicy-
zowanych sposobów komunikacji81. Ten, kto zagląda do zasobu obrazów
w internecie, doświadcza łączności z przedracjonalnymi źródłami, które
czynią z World Wide Web po części przerażający psychogram stechnicy-
zowanej ludzkości. Media nie są tutaj technicznym przedłużeniem ciała,
ale są czynnikami jego psychomotorycznego zniszczenia. To tak, jakby
chustę Weroniki na powrót nałożyć na twarz niczym chustę z muślinu.
Wideo i komputer wyzwoliły proces uwolnienia medium obrazowego,
z którym, co nieuchronne, idzie w parze ukryty ikonoklazm. Na razie
wyczerpuje się on w wołaniu o cenzurę obrazów. W żadnym razie nie
można jednak wykluczyć, że nie przybierze on bardziej zdecydowanego
charakteru w sytuacji, gdy spod kontroli wymyka się wizualna kodyfika-
cja przemocy w obszarze kolektywnej psyche.
77 Williams, 1996, s. 119 nn.; w perspektywie historycznej: Grau, 2001; por. Burda-
Stengel, 2001.
78 .kritische berichte”, R. 26, 1998, nr 1; Huber, 2000; zbiór analiz na temat netart
oferuje Gottfried Kerscher: http: //www.rz.uni-frankfurt.de/~kerscher/netart.html; por.
tenże, 2001 i Baumgärtel, 2001.
79 Zamiast tego powinien zostać wzniesiony „Wilhelm Reichstag” ze stadionem „Wil-
helm Reich” na 350 000 widzów jako antyimperialistyczne muzeum pokoju (http:
//www.jodi.org). Por. Baumgärtel, 1998; http: //www.agit.com/imagine/ars/index.html.
80 http: //refugee.net.passport/rrpass.html; por. Daniels, 1998.
81 Lühe, 2000; Bredekamp, 1998.